Πρόκειται για μια υπόθεση που δυστυχώς θα συζητάμε για πολλά χρόνια ακόμα, καθώς είναι μία από εκείνες που δεν μπορεί να τις χωρέσει ανθρώπινος νους.
Τα όσα (δεν) συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στην Πάτρα μετά τον θάνατο των τριών κοριτσιών κάνουν πολλούς να υποθέσουν ότι η υπόθεση θα παραμείνει ανεξιχνίαστη και ότι ο δολοφόνος (όλοι πλέον συμφωνούν ότι οι πιθανότητες να μιλάμε για σύμπτωση είναι απειροελάχιστες) ίσως να μη βρεθεί ποτέ αν οι ενδείξεις δεν γίνουν αποδείξεις.
Έμπειροι αστυνομικοί συντάκτες, όμως, υποστηρίζουν ότι αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος και πιο συγκεκριμένα αυτή που θέλουν να δούμε οι αξιωματικοί του τμήματος ανθρωποκτονιών.
Τονίζουν ότι η σιγή ασυρμάτου που επικρατεί τις τελευταίες μέρες και η αίσθηση ότι οι αρχές είναι σε αδιέξοδο στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μέρος της στρατηγικής που ακολουθούν.
Το εγχειρίδιο του FBI δείχνει τι συμβαίνει σε ανάλογες περιπτώσεις.
Όταν η αστυνομία έχει καταλήξει ότι μια υπόθεση θανάτου είναι δολοφονία, τότε ακολουθεί τη μέθοδο του ξαφνικού χτυπήματος της κόμπρας: αφήνει να διαρρεύσει η πληροφορία ότι δεν υπάρχουν εργαστηριακά ευρήματα που να δείχνουν ότι μιλάμε για φόνο και βγάζει προς τα έξω την είδηση ότι η έρευνα έχει κολλήσει λόγω έλλειψης στοιχείων. Όταν ο βασικός ένοχος πειστεί ότι οι αρχές είναι σε αδιέξοδο και ότι ο ίδιος δεν κινδυνεύει πια και χαλαρώσει, τότε αρχίζει η επιχείρηση καταιγίδα.
Ο βασικός ύποπτος καλείται για μια απλή κατάθεση, η οποία μόνο τέτοια δεν είναι. Εκεί αρχίζει ένας καταιγισμός στοιχείων και αποδείξεων, τόσο ισχυρών ώστε να καταλάβει ότι όλα έχουν τελειώσει και να ομολογήσει.
Κάπως έτσι εξηγούνται οι πληροφορίες των τελευταίων ημερών για την υπόθεση της Πάτρας ότι δεν υπάρχουν ευρήματα και οι… συμβουλές να μη βλέπει ο κόσμος πολύ CSI, αλλά και φαντάσματα ενόχων, εκεί που δεν υπάρχουν.
Αυτό είναι το πρώτο μήνυμα ότι η έρευνα έχει προχωρήσει πολύ κι ότι οι αρχές έχουν σχεδόν καταλήξει σε ένα ασφαλές συμπέρασμα.
Το επόμενο βήμα θα είναι να κληθεί ο βασικός ύποπτος τις επόμενες μέρες (ή ώρες) για να καταθέσει και εκεί οι αξιωματικοί του τμήματος ανθρωποκτονιών θα ανοίξουν όλα τα χαρτιά τους.
Οι στατιστικές άλλωστε σε τέτοιες περιπτώσεις δίνουν μια εικόνα στις αρχές η οποία σίγουρα δεν μπορεί να είναι δεσμευτική.
Σε ό,τι αφορά στους θανάτους ανηλίκων ισχύουν τα εξής:
Σύμφωνα με το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ, το 20% των περιπτώσεων θανάτου παιδιών, οφείλεται σε ανθρωποκτονία. Το ποσοστό αυτό ανεβαίνει στο 35% όταν πρόκειται για παιδιά ηλικίας μεταξύ 1 και 4 ετών.
Βάσει στατιστικών, για το 61% των δολοφονιών παιδιών κάτω των 5 ετών, υπεύθυνοι είναι οι γονείς τους. Το 72% των θυμάτων δολοφονίας από γονέα, ήταν μικρότερα των 6 ετών.
Το ίδιο ποσοστό ( 72%) των περιπτώσεων όπου τα θύματα ήταν κάτω από 3 ετών, η δολοφονία έλαβε χώρα με τη μέθοδο του πνιγμού, του στραγγαλισμού ή με ξυλοδαρμό, δηλαδή με γυμvά χέρια. Σε δολοφονίες παιδιών, το 57,4% των δραστών είναι πατεράδες και το 42,6% μητέρες, ωστόσο για το μεγαλύτερο ποσοστό δολοφονιών βρεφών υπεύθυνες είναι οι μητέρες, ενώ για δολοφονίες παιδιών από 8 ετών και πάνω, υπεύθυνοι είναι οι πατεράδες.
Το 90% των δολοφόνων που αφαιρούν τη ζωή των παιδιών τους, είναι βιολογικοί γονείς. Το υπόλοιπο 10% αφορά σε θετούς γονείς.
Τέλος, σύμφωνα με βρετανική έρευνα του 2006, μόνο το 37% των γονέων που δολοφόνησαν τα παιδιά τους είχαν κάποια επίσημα καταγεγραμμένη (πριν το έγκλημα) ψυχική ασθένεια.
Όσο για τα κίνητρα που οδηγούν έναν γονέα στο να αφαιρέσει τη ζωή του ίδιου του του παιδιού;
Όπως αναφέρει ο ψυχίατρος Phillip J Resnick στο βιβλίο του «Child murder by parents: a psychiatric review of filicide» (1969), τα κύρια κίνητρα δολοφονίας παιδιού από γονέα είναι 5:
ο αλτρουισμός (πεποίθηση πως βοηθά το παιδί να απαλλαγεί από φανταστικά ή πραγματικά βάσανα), η οξεία ψύχωση (μη κατανοητό κίνητρο, ψυχασθένεια γονέα), ο ερχομός ανεπιθύμητου παιδιού (το παιδί αντιμετωπίζεται σαν βάρος, συνήθως σε μονογονεϊκές οικογένειες), το ατύχημα από κακοποίηση (θάνατος κατόπιν κακοποίησης, χωρίς αυτό να σημαίνει πως ο γονιός είχε πρόθεση να σκοτώσει) και η συζυγική εκδίκηση.
Πηγή: menshouse.gr