«Το γεγονός ότι έγινε αυτό το δυστύχημα στο βαθμό που έγινε δείχνει ότι δεν φταίει μόνο ο σταθμάρχης. Φταίνε οι κυβερνήσεις πριν, φταίει η κυβέρνηση τώρα. Όλοι αυτοί που πέρασαν από τα χέρια τους κοιμούνται καλά. Εγώ κοιμάμαι καλά; Δεν πρέπει να περιμένουμε να πεθαίνουν παιδιά για να αναπτύξουμε κάποια δίκτυα!
Για τους φόβους αλλά και τη ζωή μετά τη σιδηροδρομική τραγωδία μίλησε στο Mega Stories και στην Δώρα Αναγνωστοπούλου, ο Πέτρος Βερτζάγιας, φοιτητής στη Θεσσαλονίκη, επιζών από το πρόσφατο πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη.
«Το πιο έντονο που μου έρχεται στο μυαλό είναι φρενάρισμα, οι φωνές και τα ουρλιαχτά. Με τον τρόπο που βρέθηκα στο βαγόνι, είχα μια εμπειρία κοντά στον θάνατο.
Ήμουν στο Β4.
Πεταχτήκανε όλα πάνω μας, παράθυρα, χαλίκια, σπίθες από το φρενάρισμα.
Στην αρχή ήταν σαν να καθόσουν σε φούρνο, την ένιωθες την ζέστη της σύγκρουσης.
Δεν έβλεπες λόγω της σκόνης και του καπνού.
Δύσκολες στιγμές αυτές που πέρασα στο βαγόνι, δεν ξεχνιέται τόσο εύκολα» είπε αρχικά.
«Εκείνη τη στιγμή κάποιος έπρεπε να κρατήσει τα ηνία της ηρεμίας γιατί όλοι φώναζαν και έτρεχαν γύρω στο βαγόνι.
Επειδή έβλεπα έξω από το βαγόνι και είχα αποδεχτεί ότι θα πεθάνω, ήμουν σχετικά ήρεμος.
Μου ήταν εύκολο να σκεφτώ τρόπους να βγούμε από μέσα…
Πήρα την βαλίτσα μου και την πετάξαμε από το ραγισμένο τζάμι γιατί δεν έσπασε τελείως.
Βγάλαμε γυναικόπαιδα και μετά εμείς… Όταν έβλεπες λιπόθυμο, ακρωτηριασμένο, ήθελες να τους βοηθήσεις. Δεν μπορούσες να τους αφήσεις έτσι.
Φως δεν υπήρχε.
Υπήρχε ένα απόλυτο τίποτα και δύο βαγόνια να έχουν γεμίσει φλόγες και δεν μπορούσες να καταλάβεις τι είχε γίνει.
Εγώ στην αρχή νόμιζα υπήρχε εκτροχιασμός. Βιβλικές καταστάσεις, επικρατούσε χάος.
Οι κραυγές ήταν το λιγότερο που άκουγες» πρόσθεσε ο νεαρός για την τραγωδία στα Τέμπη.
Νιώθω ταυτόχρονα τυχερός που έζησα και θλίψη για όσους έφυγαν. Θα μπορούσα να ήμουν εγώ, ο αδερφός μου, ο κολλητός μου. Και η κοινωνία θεωρεί ότι μπορώ να προχωρήσω έτσι σαν να ήταν απλά μια καθυστέρηση.
Αν μείνεις πίσω χάνεις σε άλλα κομμάτια πίσω, δεν γίνεται να μείνεις στο παρελθόν! Είτε πάρεις βοήθεια είτε όχι. Αποφάσισα ότι ήθελα ψυχολογική στήριξη όχι τόσο για να κατανοήσω τα συναισθήματα αλλά το πώς λειτουργεί ένας άνθρωπος σε αυτές τις καταστάσεις. Είναι πράγματα που σου μένουν! Έχουν υπάρξει βράδια που δεν έχω κοιμηθεί και άλλες που έχω κοιμηθεί καλά. Έχω σταματήσει να βλέπω όνειρα, δεν μπορώ να φέρω εικόνες από το τρένο. Άλλα παιδιά λένε ότι δεν μπορούν να κοιμηθούν!».
Ποια θα ήταν η ιδανική αντιμετώπιση από την κοινωνία;
«Το γεγονός ότι έγινε αυτό το δυστύχημα στο βαθμό που έγινε δείχνει ότι δεν φταίει μόνο ο σταθμάρχης. Φταίνε οι κυβερνήσεις πριν, φταίει η κυβέρνηση τώρα. Όλοι αυτοί που πέρασαν από τα χέρια τους κοιμούνται καλά. Εγώ κοιμάμαι καλά; Δεν πρέπει να περιμένουμε να πεθαίνουν παιδιά για να αναπτύξουμε κάποια δίκτυα!
Έχω συναισθηματική μοναξιά και νιώθω ότι δεν μπορώ να συνδεθώ πλέον με τους φίλους μου. Γιατί αυτά που έχω δει εγώ μπορεί να μην τα δουν ποτέ και εύχομαι να μην τα δουν!».