Ο Τάσος Δούσης μοιράστηκε τις σκέψεις του για τους νεόπλουτους σε ένα ιδιαίτερα αιχμηρό post στο Facebook, καλώντας τους να διαχειρίζονται τον πλούτο τους με ανθρωπιά, σεβασμό και κοινωνική συνείδηση.
«Το χρήμα παίρνει το σχήμα του χαρακτήρα σου»
Ο δημοσιογράφος και παρουσιαστής απευθύνεται με έντονο ύφος σε όσους απέκτησαν ξαφνικά πλούτο, κατακρίνοντας την υπερβολή και την επίδειξη που συχνά συνοδεύουν το φαινόμενο του νεοπλουτισμού:
«Ως νεόπλουτος δεν χρειάζεται να είσαι άξεστος, αναίσθητος, αγενής! Το κρασί παίρνει το σχήμα των μπουκαλιών και ο πλούτος \[παίρνει το σχήμα] του χαρακτήρα αυτών που τον έχουν έχει πει ο Σωκράτης», γράφει χαρακτηριστικά.
Όπως σημειώνει, μετά την οικονομική κρίση εμφανίστηκαν πολλοί νέοι εύποροι, είτε από νόμιμες δραστηριότητες –όπως ξενοδοχεία, ακίνητα, εστιατόρια και επενδύσεις– είτε από παράνομες –λαθρεμπόριο, φοροδιαφυγή κ.λπ.
Η Γλυφάδα, πρωτεύουσα του νεοπλουτισμού
Κατά τον Δούση, το φαινόμενο έχει αποκτήσει διαστάσεις ειδικά στην Αττική: «Το “βασίλειο” των νεόπλουτων είναι η Γλυφάδα – τα τελευταία 5 χρόνια έχει παραγίνει το κακό». Όμως δεν περιορίζεται εκεί: «Τους συναντάς σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Κάνουν “μπαμ” από μακριά».
Ο ίδιος ξεκαθαρίζει πως δεν είναι πρόβλημα το να βγάζει κάποιος χρήματα – ειδικά νόμιμα. Το πρόβλημα είναι όταν αυτά σε κάνουν «μαλ@@α, αντικοινωνικό και κακό άνθρωπο».
Η σπατάλη δεν δείχνει δύναμη, αλλά έλλειψη ουσίας
Ο πρώτος τομέας που θίγει είναι η ανάγκη επιβολής μέσω της κατανάλωσης. Ρούχα με εμφανή λογότυπα, πανάκριβα αυτοκίνητα, νυχτερινές εξορμήσεις με λουλούδια στον αέρα και γενικευμένη υπερβολή:
«Νομίζεις πως όλοι σε θαυμάζουν και λένε “μα ποιος είναι αυτός με αυτήν!” Θα σε προσγειώσω! Η πραγματικότητα είναι πως απλά είσαι ο γνωστός απολίτιστος κάφρος που πρέπει όλοι να ανεχτούν επειδή τους “ταΐζεις”».
Και προσθέτει με έμφαση: «Διασκέδασε όμορφα χωρίς χυδαιότητα. Χωρίς βίζιτες τρόπαια, δίχως να προσβάλλεις καλλιτέχνες και εργαζόμενους. Έτσι θα κερδίσεις σεβασμό – δεν θα τον απαιτήσεις με χρήμα».
Ο πλούτος δεν δικαιολογεί την αγένεια
Στη συνέχεια, στρέφεται στη συμπεριφορά των νεόπλουτων προς τους άλλους ανθρώπους – κυρίως όσους εργάζονται στην εξυπηρέτησή τους:
«Μιλάς με ασέβεια στον μετρ με 40 χρόνια στην πλάτη, του μιλάς στον ενικό, φωνάζεις στα γκαρσόνια, κάνεις σεξιστικά αστεία στις κοπέλες…»
Δεν αφήνει ασχολίαστη ούτε τη συμπεριφορά των γυναικών νεόπλουτων, τονίζοντας ότι πολλές «μιλούν με απρέπεια στις πωλήτριες των μπουτίκ».
Η έλλειψη παιδείας, σημειώνει, είναι ο βασικός παράγοντας πίσω από αυτή την απολίτιστη στάση: «Η φτώχεια πλάθει ανθρώπους, ο πλούτος τέρατα, ο νεοπλουτισμός κτήνη αδίστακτα…»
Η κοινωνική αντικανονικότητα του νεόπλουτου
Ο Δούσης δεν αφήνει έξω ούτε την καθημερινή κοινωνική συμπεριφορά, που –όπως λέει– καταδεικνύει πόσο εκτός κοινωνικής πραγματικότητας βρίσκονται πολλοί νεόπλουτοι:
«Έχεις αυτοκίνητο αξίας 80.000 ευρώ, καλά ρε γελοίε δεν έχεις ντροπή πάνω σου να το αφήνεις διπλοπαρκαρισμένο ενώ το ιδιωτικό πάρκινγκ είναι άδειο;»
Η ανάγκη να δείχνουν την ισχύ τους ακόμα και στον δρόμο φτάνει στα όρια της φαρσοκωμωδίας:
«Ο νεόπλουτος είναι κομπλεξικός, αντικοινωνικός γιατί απλά έτσι έχει μάθει από το σπίτι του. Έτσι θα μάθει και τα παιδιά του».
Αντί για πρόκληση, κάνε τον πλούτο σου ευκαιρία
Κλείνοντας, ο παρουσιαστής απευθύνει έκκληση για αυτοβελτίωση, τονίζοντας ότι τα χρήματα μπορούν –αν χρησιμοποιηθούν σωστά– να καλλιεργήσουν την ψυχή:
«Το θέμα είναι φίλε μου νεόπλουτε το χρήμα να μπορεί να αγοράσει σε εσένα ανθρωπιά, κατανόηση, αγάπη, φιλανθρωπία. Αυτό μπορεί να γίνει ακόμα και σε εσένα τον άξεστο αν καταφέρεις με τα χρήματα να ανοίξεις ένα βιβλίο, να πας σε ένα θέατρο, να μιλήσεις με ανθρώπους καλύτερους από εσένα και να τους καταλάβεις».
Και συμπληρώνει: «Έτσι η κοινωνία δεν θα γίνει εχθρός αλλά σύμμαχος για μια καλύτερη ζωή όχι μόνο σε εσένα αλλά και σε άλλους γύρω σου. Μην κάνεις τον πλούτο ντροπή…»
Η τελευταία φράση με νόημα
Ολοκληρώνει την ανάρτησή του με ένα καυστικό αλλά εμβληματικό απόφθεγμα του Νίκου Δήμου:
«Ο Έλληνας, όταν βλέπει τον εαυτό του στον καθρέφτη, αντικρίζει είτε τον Μεγαλέξαντρο, είτε τον Κολοκοτρώνη, είτε (τουλάχιστον) τον Ωνάση. Ποτέ τον Καραγκιόζη…»
