Η τραγωδία της συντριβής του αεροπλάνου της HELIOS, όπως τη θυμούνται η Φρόσω και ο Λεωνίδας Λεωνίδου, γυρίζοντας στον Αύγουστο του 2005 και στη συντριβή της πτήσης της HELIOS στο Γραμματικό.
«Πήγαμε στο αεροδρόμιο που τους είχαν φέρει… στάθηκα και φώναζα το όνομα του αδελφού μου».
Τα λόγια της είναι γεμάτα πόνο. Τότε που ο χρόνος σαν να έσβησε, όταν 121 άνθρωποι χάθηκαν στη συντριβή της HELIOS Airways στο Γραμματικό. Ανάμεσά τους ο αδελφός της Φρόσως, Μιχάλης Κωνσταντίνου, η σύζυγός του Ειρήνη και τα παιδιά τους, Πέτρος και Σωτήρης. Η 14η Αυγούστου 2005 σημάδεψε την Κύπρο.
Δεκαεπτά χρόνια μετά, η Φρόσω και ο σύζυγός της, Λεωνίδας, μίλησαν στον REPORTER και γύρισαν στο τότε· στην ημέρα που η οικογένεια ξεκινούσε για διακοπές και δεν έφτασε ποτέ. «Βλέπαμε τέσσερα κασόνια… τα παιδιά την προηγούμενη της πτήσης ήταν τόσο χαρούμενα… και τελικά επιστρέφουν… στα κασόνια».
Πριν και μετά το μοιραίο μεσημέρι
Στις 13 Αυγούστου, η Φρόσω πέρασε από το διπλανό σπίτι του αδελφού της· ήξερε μόνο ότι θα έφευγαν νωρίς, χωρίς αριθμό πτήσης. Την επομένη, 12:03, η πτήση HCY 522 συνετρίβη. «Ο άνδρας μου ήταν έξω και προσπαθούσε να ανάψει τα κάρβουνα… Μετά που επιβεβαιώθηκε, χάνεις τον κόσμο… ακόμη και τόσα χρόνια… πάντα τους ψάχνεις».
«Η μάμα μου, μόλις είδε την είδηση… “ο αρφός σου που ένει;”… Εγώ έλεγα “ο Μιχάλης δεν πήγε με αυτές τις αερογραμμές”… Όταν δεν απαντούσε κανείς, καταλάβαμε. Μέχρι τις 5:00 μ.μ. το σπίτι είχε γεμίσει κόσμο».
«Σκέφτομαι πώς ήταν την ώρα της συντριβής;…» «…μου έδειξε έναν διακόπτη και είπε “τόσο κατάλαβαν”». Η αμφιβολία, όμως, μένει.
Ο Λεωνίδας θυμάται την ημέρα
«Η ανακοίνωση έλεγε “αεροπλάνο κυπριακών αερογραμμών” και νομίσαμε ότι ήταν της Cyprus Airways… Πληροφορίες συγκεχυμένες… Ξεκινήσαμε να πάμε κάπου να ενημερωθούμε». Μια τραγική ειρωνεία με τα εισιτήρια: «…ο κουμπάρος βρήκε άλλα, ακριβά… “εν πολλά ακριβά”… “να του πω εγώ που εν αντρέπουμαι” και τα ακύρωσε και έκλεισε με την Ήλιος».
«Η απώλεια είναι ανάλογη με εκείνο που φεύγει… Ο χρόνος δεν γιατρεύει, σε κάνει να συνηθίσεις… Τα ερωτήματα μένουν».
Πώς το έζησαν τα παιδιά
«Ο γιος μου ήταν 13… σιωπηλός και σκεφτικός για χρόνια… Τον πήγα σε φίλο του και ζήτησα συμβουλή ψυχολόγου». «Η κόρη μου ήταν 18… πήγε μόνη για σπουδές… “μάμα δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω ότι έγινε το αεροπορικό…”».
«Τα δωμάτια των παιδιών μου βλέπουν στο σπίτι του θείου τους… δεν άνοιγαν τα παράθυρά τους…»
Στην Αθήνα για την αναγνώριση
Ειδική πτήση Κυπριακών Αερογραμμών, μεταφορά στο Γουδί. «Καμία χώρα δεν έχει υποδομές για τέτοιο δυστύχημα… ουρές, καταθέσεις…».
«…τον Πέτρο στο καροτσάκι… “η κόρη μου και ο γαμπρός μου”…».
«Όταν μπήκα για αναγνώριση δεν αισθανόμουν τίποτα… Υπήρχαν άτομα μη αναγνωρίσιμα».
Η Φρόσω έδωσε DNA. «Μετά κυκλοφόρησαν φωτογραφίες… Καλύτερα να τους θυμόμαστε όπως ήταν».
Η επιστροφή στην Κύπρο
«Πήγαμε στο αεροδρόμιο… κάθε οικογένεια σε ένα αυτοκίνητο… στάθηκα στη μέση και φώναζα το όνομα του αδελφού μου…».
«Στις 25 Σεπτεμβρίου έφεραν τα προσωπικά… βρήκα μια μισοκαμένη παντόφλα… την πήρα και την έχω φυλαγμένη».
Κηδεία και ο μακρύς απόηχος
Πλήθος, δύο καταρρεύσεις της Φρόσως, ασθενοφόρο σε αναμονή. «Για έξι χρόνια, κάθε πρωί στο κοιμητήριο… μαύρα ρούχα έξι-επτά χρόνια… Τρισάγιο σχεδόν κάθε μήνα… Πριν από το μνημόσυνο με πιάνει νευρικότητα και καθαρίζω μέχρι αργά».
Τη νύχτα πριν
«…πυρκαγιά στην εκκλησία της Παναγιάς του Τράχωνα… “πάτερ, εν θυμωμένη η Παναγία”… Χρόνια μετά αναρωτιέμαι αν ήταν μήνυμα».
Στο Γραμματικό, κάθε επέτειο
«Πήγαινα κάθε χρόνο από την προηγούμενη… Στο εκκλησάκι υπάρχουν όλες οι φωτογραφίες… Εκεί τα συναισθήματα είναι πιο έντονα. Τα χρόνια της πανδημίας δεν πήγαμε και μας στοίχισε».
Το κλειστό σπίτι
Το σπίτι του αδελφού έμεινε ανέπαφο. «Έμπαινα να ανοίξω παράθυρα, να καθαρίσω… Δύο διαρρήξεις… “Δεν θα μπει κάποιος, ούτε θα το πουλήσουμε, όσο ζω”».
Δικαιοσύνη που δεν ήρθε
«Πάτησαν σε τάφους… Δίκες στην Αθήνα με εξαγοράσιμες ποινές… Η πολιτική αεροπορία δεν έκανε τη δουλειά της. Μετά την τραγωδία άλλαξε κάτι; Όχι… Με το μέσο προχωρούν όλοι».
«Ο υπεύθυνος πτήσεων προειδοποιούσε… απολύθηκε… Κάθε χρόνο τους θυμάσαι λίγο και συνεχίζεις· το δύσκολο είναι ότι εσύ μεγαλώνεις».
Τα τραύματα που μένουν
«Μας μένουν τα ψυχολογικά… ο Λεωνίδας δεν δεχόταν να πετάξουμε και οι τέσσερις μας μαζί».
«Ο γιος μου τώρα είναι 31… αν ζούσε ο Πέτρος; Ο Σωτήρης πώς θα ήταν; Είναι πράγματα που δεν θα μάθουμε ποτέ».
Πηγή: reporter.com.cy