Όταν ήμασταν μικρές μαθαίναμε πως «όποιος λέει ψέματα, πέφτει μες στα αίματα» και το πιστεύαμε και το λέγαμε σε όποιον πιάναμε να είναι «κακό» παιδί.
Γιατί, η αλήθεια είναι πως είναι «κακό» να λες ψέματα, αλλά τι γίνεται με εκείνα τα τόσο δα μικρά δεν πειράζουν κανένα και όλες λέμε.
Ας το παραδεχτούμε, όλες κάποια στιγμή θέλαμε να αποφύγουμε μία έξοδο, να μην είμαστε ειλικρινείς για το πόσο φάγαμε ή ήπιαμε, ακόμη και να αποκαλύψουμε με τον ποιον βγήκαμε. Τι κάναμε, τότε; Είπαμε ένα μικρό ψεματάκι.
Και γιατί το είπαμε; Γιατί δεν θέλαμε να ξενυχτίσουμε ή να βγούμε για καφέ, γιατί δεν θέλαμε να μας «ζαλίσουν» ή επειδή πολύ απλά δεν θέλαμε να δώσουμε λογαριασμό για το πού, με ποιον ή τι κάναμε.
Για να μην έχουμε, λοιπόν, τύψεις (εσύ και εγώ), βρήκα τα ψέματα που δεν είναι… ψέματα. Βασικά είναι τα ψέματα που δεν μπορούμε να μην πούμε!
- «Είμαι στον δρόμο». Ποτέ δεν είσαι στον δρόμο. Είσαι στο σπίτι σου και έχεις βγει στο μπαλκόνι για να ακούγεται φασαρία.
- «Δεν θα το πω σε κανέναν». Το κρατάς σίγουρα για μία εβδομάδα και μετά το ξεφουρνίζεις. Θα έσκαγες αλλιώς.
- «Σε παίρνω σε λίγο». Ποτέ δεν παίρνεις.
- «Οχι, δεν ήπια πολύ εχθές». Ακόμα αναρωτιέσαι πως γύρισες σπίτι.
- «Οχι, δεν έφαγα πολύ». Κόντεψες να σκάσεις, αλλά δεν χρειάζεται να το μάθουν.
- «Δεν πήρα το μήνυμά σου». Εδώ, συνεχίζεις κατηγορώντας την εταιρεία κινητής τηλεφωνίας. Η αλήθεια είναι πως πήρες το μήνυμα αλλά ξέχασες να απαντήσεις.
- «Αδυνάτισες». Το έχεις πει τουλάχιστον μία φορά σε κάθε σου φίλη και γνωστή. Ετσι, για να τους ανεβάσεις το ηθικό.
- «Εχω πονοκέφαλο». Απόψε, δεν θες να κάνεις σεξ.
- «Δίαιτα από Δευτέρα». (Ουδέν σχόλιο)
- «Σε βλέπω φιλικά». Μύρισε χυλόπιτα.
- «Δεν ξέρω». «Πού είναι τα μπισκότα;», «Δεν ξέρω». «Ποιος πήρε το στυλό;», «Δεν ξέρω». Κι, όμως ξέρεις!
bovary.gr