Ο Γιώργος Παράσχος μίλησε ανοιχτά για την περιπέτειά του με τον καρκίνο, περιγράφοντας με συγκίνηση τις δυσκολίες αλλά και τα διδάγματα που πήρε από αυτή τη μάχη.
Η εξομολόγηση του ηθοποιού
Για τη σκληρή δοκιμασία που περνάει με τον διπλό καρκίνο μίλησε ο Γιώργος Παράσχος, στη συνάντησή του με την Τατιάνα Στεφανίδου στην εκπομπή «Power Talk» του ΣΚΑΪ. Ο ηθοποιός δεν δίστασε να αποκαλύψει λεπτομέρειες για την κατάσταση της υγείας του και τον τρόπο που αντιμετωπίζει όλη αυτή την περιπέτεια.
Δείτε το βίντεο:
Η συνέντευξη δόθηκε το απόγευμα της Πέμπτης (11.09.2025), με τον ίδιο να παραδέχεται ότι η χημειοθεραπεία δεν είχε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Παρόλα αυτά, ο Γιώργος Παράσχος επισήμανε ότι η εμπειρία αυτή τον έχει μεταμορφώσει.
Η μάχη με τη θεραπεία
«Δυστυχώς, η χημειοθεραπεία δεν πήγε τόσο καλά όσο θα θέλαμε ή όσο θα ονειρευόμασταν, αλλά δεν με απογοήτευσε αυτό. Γιατί ο γιατρός μου φρόντισε και μου είπε ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι θεραπείας και μου είπε “μην σε παίρνει από κάτω, να έχουμε καλή ψυχολογία, θα βρούμε τον ιδανικό τρόπο και θα το μηδενίσουμε όσο πιο πολύ μπορούμε”. Μακάρι να πάει και εντελώς στο 0, να πούμε ότι το νικήσαμε και να βγούμε νικητές από όλο αυτό», εξομολογήθηκε ο ηθοποιός.
Στη συνέχεια αποκάλυψε λεπτομέρειες για την πορεία της ασθένειας: «Η τιμή του πολλαπλού μυελώματος, όταν μπήκα μέσα στο νοσοκομείο, ήταν μεγάλη και την φέραμε σε ένα σημείο ώστε να μπορώ να κάνω την μεταμόσχευση μυελού. Στο 3,8. Μετά την χημειοθεραπεία αυτό κατέληξε να φτάσει στο 1,5 ενώ εμείς θα το θέλαμε πιο χαμηλά. Τώρα, όμως, βάλαμε μια θεραπεία με ένα χάπι. Μπορεί σε δύο με τρία χρόνια αυτό να υποτροπιάσει, να επανέλθει, αλλά έχουμε το πιστεύω μας».
Η αλλαγή στη ζωή του
Ο ηθοποιός τόνισε πως η εμπειρία αυτή τον έκανε να δει τη ζωή με άλλο μάτι: «Δεν θέλω να φανώ υπερβολικός, αλλά αυτή η ιστορία με άλλαξε κατά 99%. Μου έβγαλε κάποια γυαλιά που φορούσα, τράβηξε και ένα σεντόνι ταυτόχρονα, έδιωξε και την ομίχλη και είδα εντελώς διαφορετικά τα πράγματα. Είδα τι θα πει άγχος. Αναγνωρίζω το άγχος και το στρες, που παλιά το θεωρούσα φυσιολογικό και δεδομένο γιατί νόμιζα ότι έτσι είναι η ζωή. Τώρα πλέον το αναγνωρίζω και το κρατάω σε απόσταση».