Η τραγωδία στα Τέμπη άφησε ανεξίτηλα σημάδια στις ζωές των επιζώντων και των οικογενειών των θυμάτων. Δύο χρόνια μετά, η μητέρα της 22χρονης Μυρσίνης, που επέζησε από τη σύγκρουση αλλά έχασε την καλύτερή της φίλη, μιλά για την οδύνη και τον αγώνα που ακολούθησε εκείνη τη νύχτα.
Ο εφιάλτης ξεκινά
Η Μυρσίνη ταξίδευε μαζί με τη φίλη της, Ελπίδα Χούπα, στο τρίτο βαγόνι. Η Μυρσίνη κατάφερε να επιβιώσει, όμως η Ελπίδα δεν τα κατάφερε. Η μητέρα της, Ελένη Τουλκιαρίδου, μίλησε στην εκπομπή «Κοινωνία Ώρα MEGA» και στον δημοσιογράφο Θεολόγο Ηλιού, περιγράφοντας τη φρίκη εκείνης της νύχτας.
«Ήταν πάρα πολύ δύσκολο και πολύ άδικο αυτό που συνέβη. Χρειάστηκε πολύς αγώνας για να φτάσουμε εδώ που είμαστε σήμερα με τη Μυρσίνη. Οι πρώτες ώρες, οι πρώτες μέρες, ακόμα και ο πρώτος χρόνος ήταν αφόρητα δύσκολοι», εξομολογήθηκε.
Η κόρη της θέλει δικαιοσύνη: «Μου λέει “δεν θα ηρεμήσω και δεν θα ησυχάσω, γιατί χωρίς να φταίμε, χάσαμε την Ελπίδα”.»
Το μοιραίο ταξίδι
Εκείνο το βράδυ, η Μυρσίνη και η Ελπίδα είχαν τη δυνατότητα να μείνουν ακόμη μία μέρα, αλλά η Ελπίδα επέμενε να επιστρέψουν λόγω μιας πανεπιστημιακής εργασίας που έπρεπε να παραδώσει.
«Μιλήσαμε τελευταία φορά στις 12 το μεσημέρι. Μου είπε πως θα έπαιρναν το τρένο των 7. Δεν ανησύχησα αρχικά, αλλά όταν πέρασαν οι ώρες και το τηλέφωνό της δεν απαντούσε, άρχισε η αγωνία», περιέγραψε η μητέρα της.
Η στιγμή της αναζήτησης
Το βράδυ πέρασε χωρίς κανένα νέο. Το επόμενο πρωί, η οικογένεια προσπαθούσε να μάθει κάτι για τη Μυρσίνη.
«Στις 7-8 το πρωί, ο γιος μου, ο Θοδωρής, μού είπε “μαμά, δεν έχουμε βρει τίποτα. Ετοιμαζόμαστε να πάμε για αναγνώριση πτωμάτων”. Ήταν εφιαλτικό», ανέφερε.
Τελικά, η Μυρσίνη βρέθηκε ζωντανή στο νοσοκομείο, διασωληνωμένη. «Το κεφάλι της ήταν πρησμένο, αλλά το πρόσωπό της δεν είχε γρατζουνιές. Οι γιατροί μετρούσαν την ενδοκράνια πίεσή της. Είχε κατάγματα στο κρανίο, το χέρι και το πόδι της».
Η δύσκολη ανάρρωση
Η Μυρσίνη ήταν σε βαρβιτουρικό κόμμα. Ο νονός της της έβαζε ξένα τραγούδια για να την ηρεμεί. Όταν άρχισε να συνέρχεται, δεν καταλάβαινε αμέσως τι είχε συμβεί.
«Ζήτησε το κινητό της, που δεν βρέθηκε ποτέ, και της αγοράσαμε καινούριο. Ξεκίνησε να στέλνει μηνύματα στην Ελπίδα, αλλά δεν λάμβανε απαντήσεις. Αναρωτιόταν γιατί δεν είχε έρθει να τη δει. Ο πατέρας της τής είπε ότι η Ελπίδα ήταν βαριά τραυματισμένη και ότι προσευχόμασταν γι’ αυτήν. Τελικά, με τη βοήθεια ψυχολόγων, αναγκαστήκαμε να της πούμε την αλήθεια».
Η στιγμή της συνειδητοποίησης
Η Μυρσίνη δεν μπορεί να το ξεπεράσει. «Το μόνο που θυμάται είναι ότι την ώρα της σύγκρουσης, κοιτάχτηκαν με την Ελπίδα στα μάτια και είπαν “τι φάση”. Αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που μοιράστηκαν».
Η μητέρα της συγκλονίζει με την οργή και τη θλίψη της. «Ζούμε ένα θαύμα που είναι κοντά μας η Μυρσίνη, αλλά πονάμε για τα παιδιά που δεν είναι πια εδώ. Νιώθω τεράστια οργή για όσους έφταιξαν και δεν ζήτησαν ούτε μία συγγνώμη».
Η πρώτη επίσκεψη στο μνημείο
Η οικογένεια αποφάσισε να παρευρεθεί στο μνημόσυνο στο μνημείο των Τεμπών.
«Η Μυρσίνη θα πάει για πρώτη φορά. Ελπίζω να μπορέσει να το διαχειριστεί», είπε η μητέρα της, με τη φωνή της να προδίδει το βάρος της απώλειας που ακόμα κουβαλούν.