Η Ειρήνη Μουστάκα είναι το «κορίτσι με τη σφαίρα» που πρωταγωνίστησε στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, όταν την πυροβόλησαν από το κτίριο του ΟΤΕ ενώ εκείνη βρισκόταν σε τηλεφωνικό θάλαμο στην πλατεία Βικτωρίας.
Ήταν μαθήτρια και σήμερα είναι δικηγόρος. Δέχθηκε τον πυροβολισμό στο πρόσωπο και τη σφαίρα, με την οποία την χτύπησαν στο Πολυτεχνείο, δεν την άφησε ποτέ… Ακόμα την έχει για να μην ξεχάσει όσα έζησε… Για να μπορεί να αποδείξει – σε όσους επιμένουν να αρνούνται – αυτά τα συγκλονιστικά που έγιναν την εποχή εκείνη.
Μιλώντας στην ΕΡΤ η Ειρήνη Μουστάκα φέρνει στον νου τις σκοτεινές της μνήμες και συγκινεί.
48 χρόνια μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου η Ειρήνη Μουστάκα κρατά ακόμη τη σφαίρα «ως ενθύμιο εκείνης της μαύρης νύχτας». «Ήμουν μαθήτρια τότε και είχα κατέβει στην Αθήνα για φροντιστηριακά μαθήματα. Φύγαμε από το φροντιστήριο κάποια στιγμή και πήγαμε προς Κάνιγγος και Ομόνοια, όπου μαζευόταν ο κόσμος, καθώς ακούσαμε ότι γίνεται εξέγερση» περιγράφει η ίδια, δείχνοντας στην κάμερα τη σφαίρα.
«Εκεί υπήρχαν μπλόκα αστυνομικών και η παρέα διασπάστηκε. Έμεινα μόνη μου. Έβλεπα τους αστυνομικούς να ρίχνουν ξύλο και να κυνηγούν κόσμο. Έφτασα στην πλατεία Βικτωρίας για να πάρω τον συρμό για να επιστρέψω σπίτι. Φοβόμουν. Ήμουν μικρή, μαθήτρια», προσθέτει η Ειρήνη Μουστάκα. Μαθήτρια τότε κατέβηκε τις σκάλες του σταθμού και κατά λάθος βρέθηκε στην πλατφόρμα προς Πειραιά ενώ ήθελε να πάει προς Κηφισιά. Έπειτα από λίγο έφτασε στο σημείο μια ομάδα ατόμων, που ήταν κυνηγημένα. Φοβήθηκε ότι θα εγκλωβιστεί και ότι θα δείρουν και εκείνη και προσπάθησε να φύγει.
Ειρήνη Μουστάκα: «Με πυροβόλησαν από την ταράτσα του ΟΤΕ»
«Εκεί άκουγα τις σφαίρες να… σφυρίζουν πάνω από το κεφάλι μου. Σκέφτηκα όμως, ότι έπρεπε να ειδοποιήσω τους γονείς μου και ότι κάτι πρέπει να κάνω», αναφέρει σήμερα. Και προσθέτει: «Πήγα σε έναν τηλεφωνικό θάλαμο που υπήρχε στην πλατεία Βικτωρίας και πήρα τηλέφωνο τους γονείς μου. Ο πατέρας μου μού είπε “μείνε εκεί που είσαι και έρχομαι να σε πάρω”. Με το που πήγα να βγω, είχα μια ζεστή αίσθηση στο μάγουλο, έναν βόμβο μέσα στο στόμα και είδα να βγαίνει ένας πίδακας αίματος. Με είχαν πυροβολήσει από την ταράτσα του ΟΤΕ με στρατιωτικό όπλο».
Όπως είπε η δικηγόρος «αυτή τη σφαίρα έδειξα στη δίκη του Πολυτεχνείου το 1975. Ήταν ένα φοβερό αποδεικτικό στοιχείο, καθώς αμφισβητείτο τότε όπως και σήμερα από κάποιους ότι υπήρξαν θύματα ή ότι έριχναν αληθινές σφαίρες». Συνεχίζοντας την εξιστόρηση των γεγονότων η δικηγόρος αναφέρει ότι όταν κατάλαβε το αίμα, έπειτα από λίγο λιποθύμησε. Πριν λιποθυμήσει, είδε κόσμο να πετάγεται στην πλατεία. «Κόσμος που ήταν κρυμμένος», όπως περιγράφει.
Κάποιοι από αυτούς την μετέφεραν στο κοντινότερο νοσοκομείο.
Στο νοσοκομείο, επειδή δεν είχε χάσει εντελώς τις αισθήσεις της, είδε αιμόφυρτους ανθρώπους να κάθονται στα σκαλιά. Όπως σημειώνει, «με πήγαν στο δωμάτιο. Το πρόσωπό μου ήταν άμορφη μάζα. Κι εκεί μπήκε κάποια στιγμή αστυνομικός με καπαρντίνα και περίστροφο στο χέρι για να με ελέγξει και να με συλλάβει. Φυσικά οι γιατροί του είπαν “ποια να συλλάβεις; Δεν βλέπεις πώς είναι;” Ήμουν ετοιμοθάνατη.
Η σφαίρα είχε καθίσει κάτω από τη γλώσσα, ανάμεσα στο γευστικό και κινητικό νεύρο. Αν είχε βγει από το λαιμό, θα είχα πεθάνει. Όπως θα είχα πεθάνει εάν δεν είχε κάνει τόσο καλή δουλειά και ο χειρουργός, που είχαν καλέσει ο πατέρας μου και η μητέρα μου, οι οποίοι ήρθαν από την Κηφισιά με τα πόδια».