Νοτοπούλου; Τι δήλωσε για το αυτοάνοσο νόσημα που την έκανε να χάσει την ακοή της
Μια σοβαρή περιπέτεια υγείας την έκανε να δει τη ζωή με άλλο μάτι.
Μπήκε στην πολιτική σε μικρή ηλικία και παρά τις επιθέσεις που δέχτηκε, ακόμη και κάτω από τη ζώνη, η ίδια επιμένει να δίνει στους αντιπάλους της απαντήσεις «στο πεδίο».
Η βουλευτής Θεσσαλονίκης και τομεάρχης τουρισμού του ΣΥΡΙΖΑ, Κατερίνα Νοτοπούλου, μιλά στο Thestival για την πορεία της, το αυτοάνοσο νόσημα που την έκανε να χάσει την ακοή της και τη μακροχρόνια σχέση της που κρατά μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. «Να υπερασπιζόμαστε την υγεία και τη ζωή, με πάθος» η ευχή της για τη νέα χρονιά που έρχεται.
Πόσο εύκολα μπορεί να έχει μια γυναίκα τη δική σας εξέλιξη στον χώρο της πολιτικής δεδομένου ότι ακόμη και σήμερα είναι ένας χώρος που ανδροκρατείται;
Οι εποχές έχουν αλλάξει, οι γυναίκες έχουν βγει δυναμικά σε πολλά ανδροκρατούμενα μέτωπα, αλλά ακόμη στερεότυπα υπάρχουν. Τα εμπόδια στο δρόμο μιας γυναίκας και ειδικά νέας, είναι πολλά. Στο πεδίο της πολιτικής δεν υπάρχει εύκολος δρόμος, όπως δεν υπάρχει εύκολος δρόμος στην επαγγελματική καταξίωση για μια νέα γυναίκα σε οποιονδήποτε χώρο κι αν δραστηριοποιείται. Αντιμετωπίζουμε κυρίως αμφισβήτηση και σεξισμό.
Μιλώντας όμως πιο συγκεκριμένα για το χώρο της πολιτικής ας δούμε τι γίνεται σήμερα στη χώρα. Ελάχιστες είναι οι γυναίκες που μετέχουν στην Κυβέρνηση, στη Βουλή, στην αυτοδιοίκηση. Πόσες γυναίκες συναντάμε σε θέση δημάρχου ή περιφερειάρχη; Ελάχιστες, μετρημένες στα δάχτυλα των χεριών. Ακόμα και εντός Βουλής ακούμε από υπουργούς μέχρι και συναδέλφους της Νέας Δημοκρατίας -και δεν αναφέρομαι μόνο στην πρόσφατη θητείας τους- να μιλούν για «παντελονάτες – αντρικές σχολές». Οι γυναίκες διεκδικούμε να σπάσουμε τη γυάλινη οροφή στη δημόσια σφαίρα. Και μαζί, ενωμένες οφείλουμε να παλέψουμε γι΄αυτό. Να ακούμε τις επιθυμίες μας, χωρίς ενοχές και να αγωνιζόμαστε για να τις κάνουμε πράξη.
Μπορεί να εξακολουθεί να αντιμετωπίζεται ως «πρόκληση» μια γυναίκα να διεκδικεί χώρο στην πολιτική ή σε άλλες θέσεις παραδοσιακά «ανδρικές» όμως ο φόβος είναι ο χειρότερος εχθρός και δεν πρέπει να ορίζει αυτός το μέλλον μας. Να μη φοβηθούμε, να μη συμβιβαστούμε, να είμαστε μαζί. Η πρόοδος μίας γυναίκας σε έναν τομέα μας κάνει όλες πιο δυνατές!
Μέσα στο 2021 μετράμε 17 γυναικοκτονίες. Τι έχει πάει λάθος και τι πρέπει να αλλάξει για να σταματήσει αυτό το τρομακτικό φαινόμενο της εποχής μας;
Ποιός δεν ανατρίχιασε στο άκουσμα κάθε μίας από τις γυναικοκτονίες; Αλλά κανείς και καμία δεν έπεσε από τα σύννεφα. Αναρωτηθήκαμε όμως γιατί η κοινωνία μας συνεχίζει να αναθρέφει άντρες που παραμένουν πιστοί στα πατριαρχικά πρότυπα, που αναπτύσσουν μια αρρενωπότητα τόσο τοξική που καταντά στο τέλος καταστροφική; Αναρωτηθήκαμε τί είναι αυτό που τους κάνει συζυγοκτόνους και δολοφόνους εραστές; Επιτέλους πρέπει να ονομάζεται: είναι η πατριαρχία.
Η βία κατά των γυναικών έχει λάβει διαστάσεις πανδημίας στη χώρα. Κακοποιούμαστε με πολλούς τρόπους, σωματικά, ψυχολογικά, οικονομικά, σεξουαλικά και λεκτικά. Η γυναίκα βιάζεται και δολοφονείται στην οικογενειακή εστία, στο σχολείο, στο δρόμο, στην εργασία, στο διαδίκτυο. Δεν αρκεί ο αποτροπιασμός, δεν αρκεί να συγκλονιζόμαστε. Χρειάζεται σοβαρή σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία, για να μη φτάνουμε στην κακοποίηση, συμβουλευτική ώστε να έχει στήριξη κάθε γυναίκα ΠΡΙΝ ΦΤΑΣΕΙ να δολοφονηθεί, κρατική προστασία για τα θύματα και φροντίδα σε όλα τα επίπεδα. Αντ΄αυτού στην εποχή μας μηνύονται οι εκπαιδευτικoί που μαθαίνουν με επιστημονικούς όρους το ανθρώπινο σώμα στα παιδιά.
Κι επιτέλους! Η Πολιτεία, οφείλει να αναγνωρίσει τη «γυναικοκτονία» ως νομικό όρο. Ελάχιστη αναγνώριση για όλες εκείνες που λείπουν, που σκοτώθηκαν επειδή ήταν γυναίκες, από το χέρι του συντρόφου, του γιου, του συζύγου, του πατέρα τους. Να υπάρξει αναγνώριση για τις δολοφονημένες. Και εμείς, να μην αφήσουμε καμία μόνη όποια και αν είναι η αντιξοότητα που βιώνει.
Σας τρομάζει η εξέλιξη της πανδημίας με την αύξηση των κρουσμάτων και την εμφάνιση νέων μεταλλάξεων;
Νιώθω συντριβή μπροστά στο μέγεθος της απώλειας. Με τρομάζει η αδιαφορία. Με τρομάζει η άρνηση της πραγματικότητας. Με συγκλονίζουν οι κραυγές απόγνωσης των υγειονομικών που δυο χρόνια τώρα με αυτοθυσία προσπαθούν να σώσουν ζωές. Ζούμε σε άγριους καιρούς. Η Θεσσαλονίκη πληρώνει βαρύ φόρο αίματος.
Οι πολίτες βιώνουν ανασφάλεια κι απογοήτευση σε όλα τα επίπεδα. Ανασφάλεια εξαιτίας της πανδημίας, της ανεργίας, της ακρίβειας. Η καθημερινότητα έχει γίνει πραγματικά άγρια. Από την άλλη η κυβέρνηση αρνείται να δει την πραγματικότητα σε σχέση με την πανδημία αλλά και σε σχέση με τις ανάγκες των ανθρώπων.
Η κατάσταση είναι τραγική, θρηνούμε καθημερινά θύματα, η κατάσταση είναι εφιαλτική, το ΕΣΥ καταρρέει, οι γιατροί καταγγέλλουν ότι γίνεται επιλογή ασθενών με βάση την ηλικία και η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα. Μόνο στοχοποιεί νέους και ηλικιωμένους και επενδύει στο διχασμό. Ας κάνουμε εμείς ότι μπορούμε, ενωμένοι σε αυτήν την κρίση: Να εμβολιαστούμε όλοι! Να το κάνουμε για εμάς και για τους ανθρώπους μας. Να τηρούμε τα μέτρα αυτοπροστασίας, έχουμε κρίσιμους μήνες μπροστά μας.
Ένα πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίσατε προκάλεσε μερική απώλεια της ακοής σας. Πως συνέβη; Τι αντίκτυπο είχε στην ψυχολογία σας; Πως είναι η ζωή σας σήμερα;
Α ναι, δεν είναι πολύ γνωστό το δικό μου ιατρικό θέμα. Πρόκειται για ένα σπάνιο αυτοάνοσο σύνδρομο τόσο επιθετικό που με έφερε με σοκαριστικό τρόπο αντιμέτωπη με όλα. Κυριολεκτικά χρειάστηκε να παλέψω για τη ζωή μου τους πρώτους μήνες. Και η επαναφορά σε μία ομαλότητα ήταν εξαιρετικά αβέβαια. Στη συνέχεια, σιγά σιγά έμαθα να υπάρχω με άλλο τρόπο.
Ήταν εξαιρετικά δύσκολη και απαιτητική η προσπάθεια. Χρειάστηκα βοήθεια και υποστήριξη για να αποδεχτώ και να αγαπήσω τον καινούριο μου εαυτό με την αναπηρία, να πιστέψω πως μπορώ.
Μετά από όλα αυτά που πέρασα το μόνο που έχει σημασία είναι να έχω γεμάτη την καρδιά μου και να είμαι χρήσιμη. Είμαι ευγνώμων γιατί έχω ανθρώπους δίπλα μου που με κράτησαν όρθια όταν λύγισα, που με στηρίζουν καθημερινά, που με εμπιστεύονται.
Σας μιλώ ανοιχτά για το κομμάτι της αναπηρίας που έχω πια, για να ενθαρρύνω τους ανθρώπους που ξαφνικά ένα συμβάν από το πουθενά, τους τραβά το χαλί κάτω από τα πόδια. Σήμερα έχω βαριά βαρηκοΐα, επικοινωνώ χρησιμοποιώντας ακουστικά βαρηκοΐας και βασίζομαι στη χειλοανάγνωση. Χρειάστηκε να μάθω να επικοινωνώ ξανά από την αρχή και χρειάζεται να καταβάλλω διαρκώς το μέγιστο της προσοχής μου. Καλά τώρα με τις μάσκες η κατάσταση είναι ακόμα πιο δύσκολη!
Γενικά μιλώντας, είναι ένας κόσμος φτιαγμένος μόνο για όσους ακούν κανονικά. Ευτυχώς η τεχνολογία βοηθά καταλυτικά στο να είσαι λειτουργικός. Και είναι ευθύνη της Πολιτείας να την καταστήσει προσβάσιμη σε όλους. Και η κοινωνία να δίνει ευκαιρίες και δυνατότητες. Η καθημερινότητα είναι κουραστική και δύσκολη είμαι όμως λειτουργική. Προχωράω. Αλλά μου λείπει η μουσική πολύ… τα τραγούδια…
Το πρόγραμμά σας λόγω των υποχρεώσεων σας είναι αρκετά φορτωμένο. Βρίσκεται χρόνο για τον εαυτό σας; Πως περνάτε τον ελεύθερο χρόνο σας;
Στη ζωή κάθε γυναίκας, που καλείται να ανταποκριθεί σε πολλαπλούς ρόλους και αμείλικτες υποχρεώσεις, ο χρόνος ποτέ δεν είναι αρκετός. Καμιά φορά γίνομαι λάστιχο! Η καθημερινότητα είναι πραγματικά απαιτητική, το κινητό είναι προέκταση του εαυτού μου και το πρόγραμμα χαοτικό. Ευτυχώς οι νέοι άνθρωποι έχουμε ορμή και αντοχή!
Είμαι όμως στην πολιτική για να υπερασπίζομαι τις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων. Και αυτές είναι προτεραιότητα, δεν είναι υποχρέωση. Με αυτήν την έννοια πιστεύω πολύ σε αυτό που κάνω. Γνωρίζω πως οι καιροί είναι σκληροί και δε θα μπορούσα παρά να είμαι εκεί, στην αγωνία των ανθρώπων.
Προσπαθώ να ξεκλέβω χρόνο να συναντώ τους δικούς μου ανθρώπους, που μου λείπουν πραγματικά πολύ. Μια βόλτα στην παραλία της Θεσσαλονίκης, μια στάση στα στέκια της πόλης μας, ανάσα.
Πως βιώνει ο σύντροφός σας την ενασχόλησή σας με την πολιτική;
Το βίωμα είναι εξαιρετικά προσωπική υπόθεση. Μπορώ να σας απαντήσω για το δικό μου βίωμα. Είναι δεδομένο πως οι απαιτήσεις και οι ιδιαιτερότητες της ενασχόλησης μιας γυναίκας με την πολιτική ή με τη δουλειά επηρεάζουν την καθημερινότητα και έχουν αντίκτυπο στη σχέση.
Με αντιμετωπίζει με σεβασμό. Και ο σεβασμός είναι η βάση μιας σχέσης. Το ίδιο και εγώ. Υποστηρικτικά, χωρίς παρεμβάσεις, με κατανόηση. Οι διαφορετικές μας προσεγγίσεις αλληλοσυμπληρώνονται ή αποκαλύπτουν νέες, διαφορετικές οπτικές.
Έχετε σκεφτεί τον γάμο ή είναι νωρίς ακόμη;
Η αξία δεν είναι στους τύπους αλλά στη σχέση με τον άνθρωπό μου. Στη συντροφικότητα και την αγάπη. Ζω με τον σύντροφό μου, δε λειτουργώ βάση σχεδίου. Ναι, επιθυμώ να κάνω οικογένεια με παιδιά, μεγάλωσα σε μία σπουδαία οικογένεια γεμάτη αγάπη και στοργή. Έχω μόνο θετικές παραστάσεις που θέλω να τις συνεχίσω.
Ας κλείσουμε με μία ευχή για τον νέο χρόνο.
Να υπερασπιζόμαστε την υγεία και τη ζωή, με πάθος!
* Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην εορταστική έντυπη έκδοση του Thestival