Η Μαρία Καρυστιανού εκφράζει την αγωνία και τη βαθιά της συγκίνηση για την τραγωδία που εκτυλίσσεται στη Λωρίδα της Γάζας, καταγγέλλοντας ταυτόχρονα την παθητικότητα της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στον πόνο και την αδικία που βιώνει ο παλαιστινιακός λαός.
«Γνωρίζουμε αυτόν τον πόνο, χάσαμε και εμείς τους αγαπημένους μας»
Στην ανάρτησή της στο Facebook, η Μαρία Καρυστιανού μεταφέρει με έντονα συναισθηματικό τρόπο τις σκληρές εικόνες από τη Γάζα. Περιγράφει τις ατελείωτες ουρές για ένα κομμάτι ψωμί, τις σπαρακτικές σκηνές στις κηδείες παιδιών και τον ανείπωτο πόνο ενός λαού που βιώνει τη φρίκη του πολέμου, ενώ ο κόσμος παρακολουθεί από τον καναπέ του.
Καταγγέλλει πως η διεθνής κοινότητα και ιδιαίτερα η Ελλάδα σιωπά, ενώ θα όφειλε να σταθεί στο πλευρό της ιστορίας που υπερασπίζεται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. «Οφείλουμε να σταθούμε στην σωστή πλευρά της ιστορίας. Να διαμαρτυρηθούμε, να στηρίξουμε , να βοηθήσουμε», τονίζει, υπενθυμίζοντας ότι και ο ελληνικός λαός έχει βιώσει ξεριζωμό, πόνο και θάνατο.
«Αρνούμαι να πιστέψω πώς ήταν αυτή η φωνή της Ελλάδας… Δεν είναι δική μας αυτή η ντροπιαστική επιλογή. Η δική μας φωνή δεν συντάσσεται με το σκοτάδι. Η δική μας φωνή είναι άλλη από τη φωνή τους κέρδους και του μίσους», αναφέρει χαρακτηριστικά, ασκώντας έμμεση αλλά σαφή κριτική στις επιλογές της ελληνικής κυβέρνησης.
Η φωνή της μητέρας και η φωνή της καρδιάς
Η Καρυστιανού, ως μητέρα και ως πρόεδρος του Συλλόγου Συγγενών των Θυμάτων των Τεμπών, μιλά από την καρδιά της, συγκρίνοντας τη συλλογική μνήμη του πόνου που κουβαλάμε ως λαός με αυτόν που ζουν σήμερα οι κάτοικοι της Γάζας.
Με έντονη συναισθηματική φόρτιση αναρωτιέται:
«Ποιοί είναι ΑΥΤΟΙ που αποφασίζουν ποιός θα έχει να φάει και ποιός να γιατρευτεί;; Με ποιο δικαίωμα κάποιος αποφασίζει για άλλον αν θα ζήσει ή θα πεθάνει;»
Η ανάρτησή της αποτελεί κραυγή αγωνίας για την απώλεια της ανθρωπιάς, καταδικάζει την απάθεια και ζητά από όλους να σταθούν απέναντι στο έγκλημα που συντελείται. «Η ανθρωπότητα υποφέρει. Στέγνωσε από ανθρωπιά και σεβασμό», γράφει, εκφράζοντας την απογοήτευσή της για την έλλειψη ενσυναίσθησης και πράξης.
Μια κραυγή για δράση
Η Καρυστιανού καλεί σε αφύπνιση:
«Οφείλουμε να σταθούμε στην σωστή πλευρά της ιστορίας. Να διαμαρτυρηθούμε, να στηρίξουμε , να βοηθήσουμε.»
«Την ξέρουμε καλά αυτήν την μυρωδιά. Τον έχουμε νιώσει αυτό τον κεραυνό στα μύχια της ψυχής μας!»
Υπενθυμίζει πως η εμπειρία του πόνου δεν είναι ξένη στους Έλληνες. Με συγκλονιστικά λόγια περιγράφει:
«Κουβαλάμε στα κύτταρά μας χρόνια ξεριζωμού, πολέμου, θανάτου, σκλαβιάς. Πώς γίνεται να μην κατανοούμε, να μην συμπονούμε, να μην κοιτάμε προς τα εκεί; Σταματήσαμε να λογιζόμαστε για άνθρωποι;»
«Χρέος μας να γινόμαστε θεριά όταν τα παιδιά πεθαίνουν»
Η κορύφωση του λόγου της έρχεται όταν μιλά για τις μητέρες της Γάζας:
«Ως άνθρωπος και ως μητέρα στέκομαι με σκυμμένο κεφάλι μπροστά στις μαχόμενες μάνες…» «Σιωπούμε όταν τα μωρά κοιμούνται, όχι όταν πεθαίνουν… Όταν πεθαίνουν , χρέος μας είναι να γινόμαστε θεριά ανήμερα …. Χρέος μας!»
Κλείνοντας, χρησιμοποιεί λόγια του Σοφοκλή: «Οὒτοι συνέχθειν,ἀλλά συμφιλεῖν ἔφυν»…
Δείχνοντας πως αυτό που υπερασπίζεται δεν είναι μόνο προσωπικό ή πολιτικό – είναι βαθιά ανθρώπινο και ηθικό.
