Η Ρένα Παγκράτη ήταν ηθοποιός και τραγουδίστρια, αρκετά δημοφιλής τις δεκαετίες του ‘70 και του ‘80 μέσα από την τηλεόραση και τις βιντεοταινίες.
Η ταλαντούχα καλλιτέχνις υποδυόταν κυρίως το λαϊκό κορίτσι, ενώ υπήρξε μέλος του ροκ συγκροτήματος «Νοστράδαμος».
Το καλλιτεχνικό και οικονομικό αδιέξοδο που αντιμετώπισε τη δεκαετία του ‘90 την οδήγησε στην αυτοκτονία. Σε επιστολή της που βρέθηκε, ανέφερε ότι εκτός από ελάχιστους συναδέλφους της, όλοι την είχαν ξεχάσει.
Τα πρώτα της καλλιτεχνικά βήματα
Με καταγωγή από την Κέρκυρα, γεννήθηκε στις 13 Μαρτίου 1949 στην Αθήνα (Δάφνη). Πρωτοεμφανίστηκε στον κινηματογράφο σε νεαρή ηλικία, το 1964, στις ταινίες του Γιώργου Αρίωνα «Η γέφυρα της ευτυχίας» και «Όταν η ευτυχία προστάζει». Την ίδια εποχή συμμετείχε και στην παιδική ραδιοφωνική εκπομπή του ΕΙΡ «Τα παραμύθια της θείας Λένας», που παρουσίαζε η Αντιγόνη Μεταξά.
Το 1974 εντάχθηκε στο δημοφιλές ροκ συγκρότημα «Νοστράδαμος», λίγο πριν από τη διάλυσή του.
Εκεί την ανακάλυψε ο Γιάννης Δαλιανίδης και της προσέφερε τον ρόλο της χίπισας Κάθριν στο θρυλικό σίριαλ «Λούνα Παρκ», που παιζόταν με μεγάλη επιτυχία στην ΕΡΤ από το 1974 έως το 1981. Μαζί με τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο ήταν οι μόνοι ηθοποιοί που συμμετείχαν σε όλη τη διάρκεια της σειράς.
Το 1976 διασκευάζει στα ελληνικά αγαπημένα τραγούδια της Eurovision πλάι στον Ρόμπερτ Ουίλιαμς, τον Τάκη Αντωνιάδη και την Μπέσσυ Αργυράκη.
Τη δεκαετία του ‘80 ήταν αρκετά δημοφιλής, παίζοντας, κυρίως, σε ταινίες του Γιάννη Δαλιανίδη δίπλα στον Στάθη Ψάλτη («Βασικά καλησπέρα σας», «Καμικάζι αγάπη μου» κ.ά.), αλλά και τη Ρένα Βλαχοπούλου.
Έπαιξε και σε βιντεοταινίες, ενώ εμφανίστηκε στο θέατρο, σε επιθεωρήσεις της εποχής. Όλα αυτά τα χρόνια δεν άφησε το τραγούδι και συμμετείχε σε δίσκους, με συλλογές τραγουδιών από το θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο («Είναι φάση το αγόρι», «Είμαι μαζόχα» κ.ά.).
Στις αρχές της δεκαετίας του ‘90, έχοντας παρακμάσει το είδος του κινηματογράφου που υπηρετούσε, προσπάθησε να κάνει καριέρα τραγουδίστριας και το 1992 κυκλοφόρησε ένα προσωπικό δίσκο.
Δεν τα κατάφερε να κάνει επιτυχία και σταδιακά οδηγήθηκε σε καλλιτεχνικό και οικονομικό αδιέξοδο, που την οδήγησε στην αυτοκτονία στις 25 Ιουνίου 1998, έχοντας πάρει υπερβολική δόση υπνωτικών χαπιών.
Σε επιστολή της που βρέθηκε, ανέφερε ότι εκτός από ελάχιστους συναδέλφους της, όλοι την είχαν ξεχάσει.
Ο Μάκης Δελαπόρτας δήλωσε σχετικά:
«Η Ρένα Παγκράτη είχε φτάσει στα 49, είχε μείνει άνεργη, είχαν πεθάνει οι γονείς της και είχε χάσει τον αγαπημένο της σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα … Δεν μπορούσε να ακολουθήσει και την εποχή της σωστά. Της λέγαμε όλοι ότι έχει ένα συγκεκριμένο στυλ που πρέπει να αλλάξει, δεν ήταν εύκολο. Πολλοί δεν μπόρεσαν να το κάνουν.
»Είναι η πρώτη φορά που το λέω αυτό, με τη Ρένα Παγκράτη πήγαμε μαζί σε ένα κατάστημα καλλυντικών για να πιάσει δουλειά. Δεν έφταιξαν οι άνθρωποι, όμως δεν μπόρεσαν να συνειδητοποιήσουν πόσο ανάγκη μπορεί να είχε αυτή η κοπέλα να βρει δουλειά. Δεν την πίστεψαν… Ο Δαλιανίδης μου είπε τότε ότι θα της πληρώνει αυτός το ενοίκιο.
Η Άννα Φόνσου μου είπε θα κοιτάξω να της βγει μια σύνταξη αναπηρική, όμως δεν μπορείς να βγάλεις σύνταξη σε έναν άνθρωπο που έχει ψυχολογικά. Έτσι αποφάσισε να δώσει τέλος στη ζωή της. Αισθάνθηκα πάρα πολύ άσχημα και δε βγήκα ποτέ να μιλήσω, ενώ ήξερα τα πάντα. Επίσης ένας μεγάλος πρωταγωνιστής τής είχε υποσχεθεί πως θα τη βοηθήσει, θα της πήγαινε λεφτά, δεν της τα πήγε ποτέ. Αυτό ίσως ήταν και η αφορμή που είπε ‘‘δεν μπορώ να περιμένω τίποτα από κανέναν. Τέλος!’’»…
Ο ανιψιός της Γιάννης Γραμματικός είπε πολύ αργότερα για τα αίτια της αυτοκτονίας:
«Είναι ψέματα ότι πεινούσε και δεν είχε χρήματα. Είχε κάνει το κουμάντο της … Αποφεύγουμε τόσα χρόνια να μιλήσουμε ως οικογένεια γιατί θέλουμε να προφυλάξουμε τη μνήμη της … Η θεία μου είχε μεγάλο άγχος με τη δουλειά της. Προσπαθούσε μέσω αυτής να ξεφύγει. Είχε κάνει πολλές προσπάθειες να ενταχθεί σε κάποιες σειρές.
Τελευταία φορά είχε παίξει σε ένα επεισόδιο στη ‘‘Λάμψη” του Φώσκολου. Έβλεπε, λοιπόν, ότι δεν της έδιναν ρόλους και είχε απογοητευτεί. Θα έλεγα ότι είχε πάθει κατάθλιψη εξαιτίας αυτού. Η δουλειά της ήταν το φως της. Συχνά πυκνά έλεγε: “Τι γίνεται με εμένα; Ήρθε το τέλος; Δεν με θέλουν πλέον; Δεν θα ξαναπαίξω;”.
»Απ’ ό,τι ξέρω από τη μητέρα μου, εκτός από την ανεργία που βίωνε, υπήρχε και ένα ερωτικό ζήτημα το οποίο της δημιούργησε όλα αυτά. Την είχε καταβάλει, την είχε εξουθενώσει … Τα αισθηματικά της Ρένας ήταν λίγο μπερδεμένα γιατί πολλοί ήθελαν να την αγαπήσουν, όμως δεν ξέρω πόσο ήθελαν την αγάπη της. Γιατί γενικά έβλεπαν το όνομα Ρένα και δεν έβλεπαν τον άνθρωπο Ρένα».
