Πλήρης αγνόηση όλων των συμβάσεων προστασίας των δικαιωμάτων των ανθρώπων με αναπηρία μα και της κείμενης σχετικής νομοθεσίας, βαρύτατες και βαθύτατες σε βάρος των πολιτών με αναπηρία ρατσιστικές αντιλήψεις;
Μάλιστα δε σε μια πολύ εκλεκτή περιοχή της χώρας των νεοελλήνων με διεθνές τουριστικό προφίλ – για τη νήσο Θήρα ο λόγος – της οποίας οι άρχοντες θα έπρεπε αν μη τι άλλο να έχουν μια στοιχειώδη αίσθηση των αυτονόητων περί των δικαιωμάτων των αναπήρων (τόσους, διάολε, υποδέχονται κάθε χρόνο) που διεθνώς ισχύουν;
Αμέ! Διότι, διάολε, με την αυλαία της κάθε τουριστικής περιόδου οι “κοσμοπολίτες της Θήρας” επιστρέφουν δίχως την παραμικρή καθυστέρηση στις παραδοσιακές τους καθυστερημένες/κυνηγετικές κοινωνικές προσλαμβάνουσες, “βγάζουν τα απωθημένα τους” – αν το θέλετε δοσμένο με όρους λαϊκής ψυχολογίας – έναντι της εντονότατης καταπίεσης που βιώνουν παριστάνοντας πέντε-έξι μήνες τον χρόνο (όσους διαρκεί η τουριστική περίοδο) τους εκσυγχρονισμένους/ πολιτισμένους.
Σκληρές και άδικες, οι εκφράσεις/θέσεις μας; Θα αστειεύεστε! Για να καταλάβετε τι είναι και τι σημαίνει πραγματική σκληρότητα και αδικία (με πολλαπλές/ αλυσιδωτές συνέπειες, εκκινώντας από τις ψυχολογικές και απολήγοντας στις οικονομικές) κάντε τον κόπο και διαβάστε – αμέσως παρακάτω – αυτή που υπέστη ο μόνιμος κάτοικος της Θήρας, χρήστης αναπηρικού αμαξιδίου Μιχάλης Δαμασκηνός. Ιδού εν τάχει η παραδειγματική ιστορία του, την οποία εντοπίσαμε σε ανακοίνωση της πρωτοπόρου Κίνησης χειραφέτησης ατόμων με αναπηρία:
Δυόμισι χρόνια πριν ο κ. Μιχάλης Δαμασκηνός έκανε “σαν άνθρωπος” τη βόλτα του στους δρόμους του νησιού, του οποίου είναι μόνιμος κάτοικος. Σε έναν από αυτούς που είναι στρωμένος με καλντερίμι μισό-κατεστραμμένο έσπασε το αμαξίδιό του.
Ως όφειλε σαν νοήμων άνθρωπος ο παθών, έκανε ότι θα έκανε ο κάθε νοήμων (με αναπηρία ή μη) άνθρωπος στη θέση του, δηλαδή αίτηση στο δήμο με την οποία ζητούσε αποζημίωση για την καταστροφή του αμαξιδίου του. Καλά ως εδώ; Καλά, κάλλιστα να λέτε.
Η απάντηση άργησε δυόμισι χρόνια (δόθηκε τούτες τις μέρες), αλλά άξιζε διάολε η αναμονή. Είναι μα την αλήθεια απολαυστική. Διαπιστώστε και μόνοι σας: “Ο δήμος απορρίπτει την από 14/7/2015 αίτηση του κ. Δαμασκηνού Μιχαήλ του Ελευθερίου, γιατί δεν προκύπτουν ευθύνες του Δήμου για την κατάσταση του οδοστρώματος, απεναντίας ήταν προσωπική επιλογή του αιτούντος να μετακινηθεί με το αμαξίδιό του σε λιθόστρωτο παραδοσιακό πεζόδρομο που διακρίνεται από ανωμαλίες και είναι ακατάλληλος για αμαξίδια αναπήρων”.
“Ας μη πήγαινες ρε από εκεί, εσύ φταις που μου ήθελες και βόλτες παλιό ανάπηρε”: Αυτό ορθά-κοφτά λέει η απάντηση, τίποτε περισσότερο τίποτε λιγότερο. Τι; Θέλετε και κάποιο πρόσθετο σχόλιο από πλευράς μας; Θα αστειεύεστε, τα πρόσθετα σχόλια σε θέματα όπως το συγκεκριμένο όπου ο ρατσιστικός τρόπος σκέψης “μιλάει από μόνος του” κακό κάνουν και όχι καλό. Ως παράσιτα λειτουργούν που εμποδίζουν τον τρόπο (σκέψης) που “μιλάει από μόνος του” να ακουστεί ξεκάθαρα και κατανοηθεί.