Τα σημάδια του πόνου ανεξίτηλα. Βαθιά χαραγμένα μέσα της.
Δέκα χρόνια μετά την αποτρόπαια επίθεση στην Μυρτώ, η μητέρα της, Μαρία Κοτρώτσου μιλά γι’ αυτό που έζησε η 15χρονη, τότε, κόρη της στα χέρια του αλλοδαπού, πακιστανικής καταγωγής.
22 Ιουλίου 2012. Ημερομηνία χαραγμένη βαθιά μέσα μας, πόσω μάλλον στη Μυρτώ, που έζησε όλον αυτόν τον εφιάλτη. Ήταν ένα νέο κορίτσι όλο ζωή που περπατούσε αμέριμνη σε παραλία της Πάρου.
Τότε ο αλλοδαπός, πακιστανικής καταγωγής, Αχμέτ Βακάς πλησίασε την άτυχη κοπέλα, της άρπαξε το κινητό, τη βίασε και προσπάθησε να τη σκοτώσει χτυπώντας το κεφάλι της στα βράχια.
Η Μυρτώ βρέθηκε λίγο αργότερα ημίγυμνη και σε κωματώδη κατάσταση. Εξαιτίας των βαρύτατων κακώσεων που υπέστη σε εγκέφαλο και πνεύμονες έχει μόνιμη αναπηρία, δυσκολεύεται να επικοινωνήσει με το περιβάλλον, ενώ έχει υποστεί και πλήρη κινητική παράλυση στα κάτω άκρα.
Από τότε, η 25χρονη, σήμερα, Μυρτώ ανεβαίνει έναν Γολγοθά που μοιάζει ατελείωτος προκειμένου να σταθεί και πάλι στα πόδια της.
Όπως είναι λογικό, δίπλα της, αρωγός σε αυτή την προσπάθεια είναι η μητέρα της, Μαρία Κοτρώτσου, η οποία το βράδυ της Παρασκευής (22/07) έκανε μια μακροσκελής ανάρτηση στο Facebook, «ραγίζοντας καρδιές».
Η κ. Κοτρώτσου εδώ και δέκα χρόνια, δίνει τη δική της καθημερινή μάχη προκειμένου να δει το παιδί της ξανά όρθιο και κάνει αναφορά στο «τέρας» που κατέστρεψε τη ζωή της μονάκριβης κόρης της.
Αναλυτικά η ανάρτηση:
«Μυρτώ μου,
10 χρόνια… από την ημέρα που ήρθες αντιμέτωπη με ένα δράκο και επέζησες…
10 χρόνια… από την μέρα που σταμάτησε η ζωή σου γιατί υπάρχεις αλλά στην ουσία δεν ζεις…
10 χρόνια… από την μέρα που σε είδα όρθια για τελευταία φορά στάθηκες, μου μίλησες και προχώρησες. Η εικόνα σου αυτή θα με στοιχειώνει πάντα!
10 χρόνια… από την μέρα που σταμάτησες να ζεις όπως ζουν τα παιδιά της ηλικίας σου
10 χρόνια… ατέλειωτου πόνου και 8 χειρουργείων μετά και το τελευταίο πριν 6 μήνες
10 χρόνια… δυστυχίας και θλίψης για όλους εμάς που σε βλέπουμε ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι και δεν ακούμε την φωνή σου
10 χρόνια… που μου αρκεί η ανάσα σου το φωτεινό σου χαμογελά και η ζεστασιά του κορμιού σου
10 χρόνια… που έμαθα ποσό πολύτιμη είναι η ανάσα, γιατί είναι ζωή!
10 χρόνια… που περιμένω για λίγη βελτίωση και πιέζω τον εαυτό να ελπίζει!
10 χρόνια… υπομονής επιμονής ελπίδας και ατελείωτου αγώνα!!!
Και όλα αυτά δεν είναι λόγια απλά είναι λόγια ψυχής που στάζουν πόνο! γιατί κάθε μέρα κάθε μήνας κάθε χρόνος μετράει και βαραίνει περισσότερο….
Και το ΤΕΡΑΣ ζητάει ….ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ- ΑΔΕΙΑ και δεν ξέρω τι άλλο!
Εσύ ούτε αποφυλάκιση από την κατάσταση που σε καταδίκασε μπορείς να έχεις, ούτε κάν 3 η 5 ημέρες μόνο για να σταθείς όρθια και να μιλήσεις.
Δώστε του μια δεύτερη ευκαιρία για να το ξανακάνει ( αφού σ αυτό το στάδιο τα κτήνη δεν θεραπεύονται) και το κρίμα στο λαιμό σας…
Εγώ ότι ήταν να χάσω το έχασα…
Αλλά είπαμε οι θύτες έχουν δικαιώματα. Τα θύματα δεν έχουν.
Δεν θα σταματήσω ΠΟΤΕ να παλεύω για εσένα είτε ζωντανή είτε νεκρή παρά μόνο όταν σε δω ΟΡΘΙΑ,
και αυτό είναι υπόσχεση!!!».
