Μια γυναίκα που βρέθηκε μπροστά σε ένα αδιανόητο δίλημμα —να αφαιρέσει τη μύτη της για να σωθεί ή να αφήσει τον θάνατο να την πάρει— αφηγείται τη συγκλονιστική της ιστορία και στέλνει ένα μήνυμα ζωής, ελπίδας και δύναμης.
Η δύσκολη διάγνωση και η σκληρή απόφαση
Η συγγραφέας Μπάρμπαρα Κάπλαν-Μπέννεττ μοιράστηκε στην HuffPost τη δική της εμπειρία από τη μάχη με το μελάνωμα, έναν καρκίνο που την ανάγκασε να αφαιρέσει ολόκληρη τη μύτη της. Όπως περιγράφει, η ασθένεια ξεκίνησε με κάποιες κηλίδες στη μύτη της που έμοιαζαν ασήμαντες, όμως μέσα σε λίγους μήνες εξελίχθηκε σε εφιάλτη.
«Μελάνωμα: μια όμορφη λέξη για έναν πολύ κακό καρκίνο. Όταν διαγνώστηκα με αυτό πριν από εννέα χρόνια, δεν φαινόταν τόσο σοβαρό. Όμως μέσα σε λίγο καιρό έπρεπε να υποβληθώ σε μια παραμορφωτική χειρουργική επέμβαση που θα άλλαζε τη ζωή μου», αναφέρει.
Η Μπάρμπαρα θυμάται τη στιγμή που ο γιατρός τής ανακοίνωσε πως για να επιβιώσει έπρεπε να αφαιρέσει ολόκληρη τη μύτη της: «Φεύγοντας από το ιατρείο με τον σύζυγό μου, σταθήκαμε στη μέση του δρόμου και ουρλιάξαμε από πόνο. Εκείνη τη στιγμή ήμασταν οι δυο μας κι ένα τέρας – το μελάνωμα».
Ο φόβος της απώλειας και η νέα πραγματικότητα
Αυτό που τη φόβισε περισσότερο δεν ήταν ο καρκίνος, αλλά η ιδέα ότι θα έπρεπε να ζήσει χωρίς μύτη. «Γνωρίζω πολλούς ανθρώπους που έχασαν στήθη, πνεύμονες ή νεφρά, αλλά μια μύτη; Το όργανο που βλέπουν όλοι;» εξηγεί.
Για να μπορέσει να συνεχίσει την καθημερινότητά της, έπρεπε να φορέσει μια προσωρινή, διάφανη πλαστική μύτη, στερεωμένη με ταινίες και καλυμμένη με Band-Aids. «Φανταστείτε να μιλάτε σε ανθρώπους με αυτό το πράγμα κολλημένο στο πρόσωπό σας, ενώ στάζει νερό στα χείλη σας από την αναπνοή! Ευτυχώς, οι περισσότεροι ήταν ευγενικοί», λέει.
Η διαδικασία αποκατάστασης κράτησε μήνες και χρειάστηκε μια επιπλέον επέμβαση για την εμφύτευση συσκευής που θα συγκρατούσε την τελική προσθετική. Η νέα της μύτη, φτιαγμένη με χειρουργική ακρίβεια και καλλιτεχνική δεξιότητα, ολοκληρώθηκε δέκα μήνες αργότερα. «Ήταν σαν να ξαναγεννήθηκα. Είχα και πάλι μύτη», λέει συγκινημένη.
Από την απώλεια στην έμπνευση
Η εμπειρία της δεν τη λύγισε· αντίθετα, της έδωσε κίνητρο να επιστρέψει στη συγγραφή. «Πριν τον καρκίνο είχα σταματήσει να γράφω. Μετά τη διάγνωση, δημιούργησα με τη βοήθεια της ανιψιάς μου μια σελίδα στο Caring Bridge, έναν ιστότοπο όπου οι ασθενείς μοιράζονται την πορεία τους με όσους τους αγαπούν», εξηγεί.
Μέσα από αυτό το blog, κατέγραφε τις σκέψεις και τα συναισθήματά της. Οι φίλοι της την ενθάρρυναν να γράψει ένα βιβλίο. «Το άφησα για χρόνια… μέχρι που ήρθε η πανδημία. Τότε αποφάσισα να μετατρέψω το blog σε απομνημονεύματα», αναφέρει.
Το αποτέλεσμα ήταν το βιβλίο Noseworthy, που κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οίκο Hilltop30 Publishing Group. «Από τον μεγαλύτερο εφιάλτη μου γεννήθηκε το μεγαλύτερο όνειρό μου – έγινα συγγραφέας», δηλώνει.
Το μήνυμα ζωής που στέλνει
Η Μπάρμπαρα, σήμερα, δηλώνει ευγνώμων. «Η ζωή είναι περίεργη μερικές φορές. Αλλά μετά από όσα έχω περάσει, χαίρομαι που είμαι εδώ, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως έχω χάσει τη μύτη μου».