Σε τέτοιες δύσκολες ώρες για την Ελλάδα με τις πυρκαγιές να μαίνονται ανεξέλεγκτες σε τόσα σημεία, τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψουν εικόνες και συναισθήματα.
Η Μαντώ Γαστεράτου, με ένα μακροσκελές κείμενό της όμως, τα είπε όλα και τα “ζωγράφισε” όλα.
Με μία ανάρτηση που πραγματικά ραγίζει καρδιές:
«Ματωμένο φεγγάρι, δηλητήριο αέρας, στάχτες για χώμα, πεθαμένα δέντρα, πτώματα ζώα…
Ηχούν σειρήνες πυροσβεστικών οχημάτων αντί να ακούγονται πουλάκια και τζιτζίκια Αύγουστο μήνα. Πανικός στους δρόμους, απελπισία και ώρες τρόμου χθες βράδυ. Δεν φτιάχνεις βαλίτσα για καλοκαιρινές διακοπές αλλά προσπαθείς να βάλεις μέσα τους κόπους μιας ζωής… Ό,τι προλαβαίνεις να σώσεις πάνω στον πανικό σου.
Φεύγεις απ’ το σπίτι τρέχοντας όχι για να προλάβεις το καράβι. Μπαίνεις στο αυτοκίνητο, κοιτάζεις το σπίτι σου και αναρωτιέσαι αν θα υπάρχει αύριο… Η επόμενη μέρα έχει ασήκωτο βάρος, άλλοι με δάκρυα στα μάτια και πόνο περπατούν ανάμεσα σε μαύρους γκρεμισμένους τοίχους, σε νεκροταφεία κήπους που πριν κάτι ώρες υπήρχαν ανθισμένα γεράνια και τις νύχτες μύριζαν γιασεμί και νυχτολούλουδο.
Άλλοι πάλι κάνουν τον σταυρό τους που είναι καλά και τα νοικοκυριά τους ακόμα στην θέση τους… Γυρίζεις πίσω ανοίγεις το παράθυρο και εκεί που έβλεπες πράσινο βλέπεις μαύρο. Τα δέντρα ακόμα καίγονται μαζί και η καρδιά σου… Μπαίνεις στο αυτοκίνητο ξανά και πας να δεις την κόλαση, το στόμα σου ξερό και η καρδιά σου χοροπηδάει, τα χέρια σου τρέμουν στο τιμόνι. Φοβάσαι να αντικρίσεις την ασχήμια…
Κοιτάζεις ψηλά και βλέπεις μαύρα σύννεφα. Κοιτάζεις χαμηλά και βλέπεις μαύρο χώμα. Γύρω σου παλεύουν ακόμα ήρωες, άλλοι στην γη και άλλοι στον ουρανό. Αδιάκοπα! Πρωί, μεσημέρι, βράδυ και πάλι και πάλι και πάλι… Σταματάς.
Παίρνεις το παιδί σου αγκαλιά, περπατάς πάνω στα κάρβουνα και του δείχνεις την αλήθεια! «Αυτός είναι ο κόσμος που σε έφερα του λες… ΣΥΓΝΩΜΗ».