Ποιος είπε ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να πετύχουν το ακατόρθωτο;
Η ιστορία της μοναδικής επιτυχημένης απόδρασης του Αλκατράζ: Πού βρίσκονται σήμερα οι 3 θρυλικοί δραπέτες
Σκεφτείτε το, μην απορρίψετε κατευθείαν την ιδέα σαν παράλογη- θα μπορούσε κάλλιστα να είναι η επόμενη σεζόν του (υπέροχου στους δύο πρώτους κύκλους και σε διαρκή πτώση έκτοτε) Prison Break: δύο αδέρφια και ο συνεργός τους διαπράττουν μια ληστεία και καταλήγουν στον «Βράχο», την πιο καταραμένη φυλακή σ’ ολόκληρο τον κόσμο.
Τα μέτρα ασφαλείας είναι δρακόντεια, οι φύλακες δε διστάζουν να επιβάλλουν την τάξη με ακραίες μεθόδους που φλερτάρουν απροκάλυπτα με τον θάνατο, ενώ το ίδιο το σωφρονιστικό ίδρυμα βρίσκεται πάνω σε μια νησίδα στην είσοδο του κόλπου του Σαν Φραντσίσκο.
Εν ολίγοις, η απόδραση από τις συγκεκριμένες φυλακές, είναι αδύνατη. Ουδείς, ούτε καν ο ιδιοφυής Μάικλ Σκόφιλντ, δεν μπορεί να βρει δρόμο διαφυγής- όχι, τα τατουάζ του δεν πρόκειται να τον βοηθήσουν αυτή τη φορά.
Όποιος μπει στον «Βράχο» είναι καταδικασμένος. Το σαρκίο του θα περάσει την υπόλοιπη ζωή του (ή, τουλάχιστον, μέχρι να εκτίσει την ποινή του) πίσω από τους υγρούς του τοίχους.
Κανείς, σε περισσότερα από 90 χρόνια, δεν κατάφερε ν’ αποδράσει. Κανείς.
Κανείς, δηλαδή, εκτός από εκείνους τους τρεις.
Ποιος ανόητος είπε, αλήθεια, ότι το Prison Break είναι μονάχα μια σειρά στην τηλεόραση;
Πετυχαίνοντας το ακατόρθωτο: Απόδραση από το Αλκατράζ
Βράδυ 11ης Ιουνίου 1962. Στις φυλακές του Αλκατράζ οι φρουροί κλείνουν τα φώτα για τη βραδινή κατάκλιση και στο μυαλό των Κλάρενς και Τζον Άνγλιν, αλλά και του Φρανκ Μόρις, ηχεί ο θόρυβος του πιστολιού ενός πανταχού απόντα, από κείνο το διαβολεμένο μέρος, αφέτη.
Έφτασε η ώρα να ξεκινήσουν: έχοντας ανοίξει ένα τούνελ τα προηγούμενα χρόνια, το οποίο έσκαψαν με τα κουτάλια τους (!), βγαίνουν στην οροφή του «Βράχου» κι από κει πέφτουν στο νερό, όπου και βρίσκουν την σχεδία που είχαν φτιάξει μόνοι τους με αδιάβροχα μπουφάν κλεμμένα από τη φυλακή.
Κωπηλατώντας με αυτοσχέδια κουπιά, καταφέρνουν να εισέλθουν στον κόλπο του Σαν Φρανσίσκο κι από κει να φτάσουν στη στεριά, όπου και διαφεύγουν προς… άλλες πολιτείες.
Η ιστορία τους αποτυπώνεται με γλαφυρό τρόπο στην θρυλική, τουλάχιστον για την εποχή της, «Απόδραση από το Αλκατράζ»- μια ταινία του Ντον Σίγκελ με πρωταγωνιστή τον Κλιντ Ίστγουντ-, με το φιλμ να δημιουργεί τον απαραίτητο ντόρο και να γιγαντώνει το μύθο του αδύνατου.
Διάολε, λες πράγματι να δραπέτευσαν;
«Όποιος επιχείρησε να φύγει από δω, πέθανε στην προσπάθεια»
Οι πιθανότητες δεν ήταν εξαρχής με το μέρος των αδερφών Άνγλιν και του Μόρις (οι οποίοι, ειρήσθω εν ηλεκτρονικώ παρόδω, είχαν καταδικαστεί για ληστεία σε τράπεζα), καθώς- όπως με αρκετό κυνισμό ανέφεραν οι φύλακες του Αλκατράζ- όποιος επιχείρησε να διαφύγει από κει πέθανε στην προσπάθεια.
Και μπορεί οι τρεις τους να είχαν καταστρώσει το απόλυτο σχέδιο με το σκάψιμο του τούνελ, την αυτοσχέδια «βάρκα» με τα κουπιά της και το τρικ για να κερδίσουν χρόνο με τα ψεύτικα κεφάλια τα οποία κατασκεύασαν από σαπούνι, χαρτί υγείας και ψεύτικες τρίχες που προμηθεύτηκαν από τον κουρέα των φυλακών και άφησαν στα κρεβάτια τους (ενός λεπτού σιγή λόγω θαυμασμού για το σατανικό του όλου πράγματος), όμως το γεγονός πως ουδείς τους ξαναείδε μετά από εκείνη τη μέρα σε συνδυασμό με τις μετρήσεις μιας ολλανδικής ομάδας ερευνητών, συνέκλιναν στο συμπέρασμα πως δεν κατάφεραν ν’ αποφύγουν την βόλτα στον Αχέροντα.
«Αν ξεκίνησαν την επιχείρησή τους το διάστημα μεταξύ 20:00 και 00:00, τότε δεν υπάρχει περίπτωση να επέζησαν», απεφάνθησαν οι Ολλανδοί ερευνητές που ασχολήθηκαν με την υπόθεση.
«Τα ρεύματα εκείνης της ώρας θα τους παρέσυραν στον ωκεανό, επομένως θα πέθαναν από υποθερμία», ήταν η λεκτική καταδίκη των προσπαθειών των 3 φυλακισμένων.
Επομένως, πέθαναν. Σωστά;
Λάθος.
Η φωτογραφία από το «μέλλον» που αλλάζει τα δεδομένα
Μπορεί το πρώτο μισό των ισχυρισμών των ερευνητών να ήταν ιδιαιτέρως αποθαρρυντικό αναφορικά με την προσπάθεια απόδρασης των Άνγλιν και του Μόρις, όμως η συνέχεια άνοιξε ένα τεράστιο παράθυρο φωτεινής αισιοδοξίας για την (κινηματογραφικά καμωμένη) ζωή τους:
«Αν έφυγαν, λοιπόν, το τετράωρο από τις 20:00 μέχρι τις 00:00, τότε έχουν σίγουρα πεθάνει. Αν, όμως, έφυγαν μετά τα μεσάνυχτα και είχαν κατεύθυνση προς το βορρά καλύπτοντας απόσταση 25 εκατοστά το δευτερόλεπτο, τότε είναι κάτι παραπάνω από πιθανό να μπόρεσαν να φτάσουν μέχρι το βόρειο τμήμα της γέφυρας Golden Gate. Κι από κει να ξέφυγαν από τους διώκτες τους…».
Η δεύτερη θεωρία- αυτή που θέλει τους δραπέτες να επιτυγχάνουν τον σκοπό τους- γι’ αρκετά χρόνια θεωρείτο τόσο ρεαλιστική όσο και το να καταφέρει κάποιος άλλος πλην του Aquaman να κρατήσει την αναπνοή του για 3.5 ώρες κάτω από το νερό. Όμως…
Όμως ισχύει: στο ντοκιμαντέρ “Alcatraz: Search For The Truth”, που προβλήθηκε πριν από λίγο καιρό στο History Channel, δύο ανίψια του Τζον και του Κλάρενς Άνγκλιν παρουσίασαν μια φωτογραφία που τράβηξε ο Φρεντ Μπρίτζι (ένας φίλος της οικογένειας), στην οποία απεικονίζονται οι δυο διαβόητοι φυγάδες στη Βραζιλία στα μέσα της δεκαετίας του 1970!
Ο ειδικός αναλυτής που ανέλαβε την επεξεργαστεί την εικόνα επιβεβαίωσε πως τα δύο πρόσωπα είναι πολύ πιθανό ν’ «αντιστοιχούν» στα καταζητούμενα αδέρφια και, κάπως έτσι, ο Σερίφης Ρόντερικ (ο άνθρωπος που ήταν επικεφαλής της έρευνας για την επική, πλέον, απόδραση) ξανάνοιξε την υπόθεση.
«Αυτή τη φορά πιστεύω ότι θα καταφέρουμε να φτάσουμε μέχρι το τέλος και να βρούμε τι πραγματικά συνέβη», ήταν τα λόγια του.
Και το ατελεύτητο κυνηγητό συνεχίζεται…
Ρωγμή σ’ έναν «αρραγή» μύθο
Είναι αρκετά περίπλοκο, γι’ αυτό μην απορρίπτετε την ιδέα- εντάξει; Από τη μία άπαντες επιθυμούν να διαιωνιστεί «ατσαλάκωτος» ο μύθος που θέλει όποιον προσπάθησε να δραπετεύσει από το Αλκατράζ είτε να απέτυχε οικτρά είτε να πέθανε στην προσπάθεια.
Από την άλλη, όμως, τα πάντα συνηγορούν στο εξής: τα αδέρφια Άνγκλιν και ο Μόρις μπόρεσαν να ξεφύγουν.
Η φωτογραφία είναι η μια απόδειξη. Η ανάλυση της ολλανδικής ομάδας ερευνών μία δεύτερη. Το γεγονός πως ο Σερίφης που αφιέρωσε σχεδόν ολόκληρη την επαγγελματική του ζωή στην υπόθεση την ξανάνοιξε, μία τρίτη.
Και μπορεί να μιλάμε για ληστές και μια πράξη απόδρασης να λογίζεται αυτομάτως ως κατακριτέα όταν συμβαίνει μέσα στο «στείρο» κοινωνικό πλαίσιο, αλλά…
Αλλά το σενάριο που τους θέλει να κατάφεραν να φύγουν από την πιο επικίνδυνη φυλακή του κόσμου μοιάζει με ιστορία καμωμένη από ατόφια, διαστρεβλωμένη μαγεία.
Και, ξέρετε, αυτές είναι οι μόνες ιστορίες που αξίζει να διηγηθεί κανείς…