Πώς έφτασαν μόνοι και αβοήθητοι στο τραγικό τέλος
Στο φως έρχεται η τραγική ιστορία των δύο αδελφών που βρέθηκαν νεκροί μέσα στο σπίτι τους στην οδό Σμύρνης, στην Πάτρα.
Ο διπλός θάνατος συγκλόνισε την πόλη ενώ όσα περιγράφει η Πρόεδρος του ΣΟΨΥ, Χριτίνα Μπίκου, τονίζουν και την ευθύνη της Πολιτείας για την κατάληξη που είχαν ο Κωνσταντίνος και ο Δημήτρης.
«Ήταν δύο άριστοι νέοι. Ο Κωνσταντίνος είχε εισσαχθεί από τους πρώτους στο Τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και ήταν τόσο καλός που ήταν στην ομάδα συγγραφής των λεξικών του κ. Μπαμπινιώτη.
Ο Δημήτρης ήταν από τους πρώτους εισαχθέντες στο Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών. Αριστο μυαλό με σημαντικές προοπτικές. Και οι δύο από τις σχολική τους πορεία αποτελούσαν φωτεινά παραδείγματα» περιγράφει η κ. Μπίκου.
Τι συνέβη όμως και βρέθηκαν εγκλωβισμένοι σε μία άρρωστη κατάσταση;
Όπως εξηγεί στη εφ. Πελοπόννησο, «Αυτό που γνωρίζουμε, είναι ότι είχαν αρνητικές επιρροές από το οικογενειακό τους περιβάλλον. Είχαν την άμεση επιρροή της μητέρας τους και είχαν μία εξάρτηση που τους γέννησε πολλά ψυχολογικά προβλήματα. Τα δύο αυτά παιδιά τα γνώριζα εδώ και πολλά χρόνια. Έκανα τρομερά μεγάλη προσπάθεια να μπουν σε μία δομή διότι δεν είχαν τη δυνατότητα της αυτόνομης διαβίωσης αλλά δεν τα κατάφερα» περιγράφει η κ. Μπίκου και προσθέτει: «Μάλιστα είχα συνεργαστεί με τον αστυνομικό διευθυντή, τον κ. Γκίζα και ψάχναμε από κοινού να βρούμε μία λύση γι’ αυτά τα παιδιά.
Ο ίδιος ο κ. Γκίζας επικοινωνούσε με την πρόνοια, την ψυχιατρική κλινική και με ένα σωρό άλλους φορείς ζητώντας να δοθεί μία λύση ώστε τα παιδιά αυτά να έχουν μία αξιοπρεπή διαβίωση, αλλά ο ένας τον παρέπεμπε στον άλλο χωρίς να δίνουν λύση.
Είχε παρέμβει πολλές φορές και προσπαθούσε να τα βοηθήσει. Για ένα διάστημα η μητέρα με τον ένα γιο είχαν νοσηλευτεί στην Ψυχιατρική Κλινική και ο άλλος γιος στην Τρίπολη. Ακολουθούσαν τη θεραπεία τους και έδειχναν ότι αν καλά. Μάλιστα ο Κωνσταντίνος φρόντιζε και τον Δημήτρη να πάρει τα φάρμακά του. Βέβαια ζούσαν πάντα υπό περίεργες συνθήκες με τα παντζούρια του σπιτιού τους να μην ανοίγουν ποτέ και φυσικά με άμεση εξάρτηση από τη μάνα.
Όταν είχε ασθενήσει η μητέρα τους και την είχαμε φιλοξενήσει στο Άσυλο Ανιάτων, είχαν έρθει και ζητούσαν να μείνουν μαζί της. Πιστεύω ότι ο τελευταίος αποχωρισμός από τη μάνα τους λόγω της ασθένειάς της που την οδήγησε σε νοσηλεία, ήταν μοιραίος για τα παιδιά αυτά».