Ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει και το φως του λυκόφωτος φιλτράρονταν μέσα από τις κουρτίνες του σαλονιού. Η Κατερίνα καθόταν στον καναπέ, κρατώντας στα χέρια της μια κούπα με ζεστό τσάι.
Το σπίτι ήταν ήσυχο, η μόνη πηγή θορύβου ήταν το απαλό μουρμουρητό του πλυντηρίου πιάτων από την κουζίνα. Σκέψεις την κατέκλυζαν, αναμνήσεις και συναισθήματα που ήθελε να μοιραστεί.
Πώς ξεκίνησαν όλα
“Πώς ξεκίνησαν όλα;” συλλογίστηκε η Κατερίνα, αναπολώντας την αρχή της σχέσης τους. “Όταν τον γνώρισα, δεν περίμενα πως ο Μιχάλης θα ήταν αυτός που θα παντρευόμουν. Ήταν απλώς ο τύπος που έπινε καφέ στο ίδιο μαγαζί μ’ εμένα κάθε πρωί.”
“Θυμάμαι μια φορά που ήρθε και κάθισε δίπλα μου,” σκέφτηκε με ένα χαμόγελο, “και αρχίσαμε να συζητάμε για τα πάντα και για το τίποτα. Ήταν τόσο απλός και ειλικρινής. Δεν προσπαθούσε να εντυπωσιάσει, ήταν απλώς ο εαυτός του.”
Οι πρώτες ενδείξεις
“Το κατάλαβα πως ήταν διαφορετικός όταν, μετά από λίγους μήνες σχέσης, με βοήθησε να καθαρίσω το διαμέρισμά μου. Είχε σηκώσει τα μανίκια του και άρχισε να πλένει πιάτα χωρίς δεύτερη σκέψη.”
“Μιχάλη, τι κάνεις εκεί;” του είχα πει γελώντας.
“Αυτό που πρέπει,” απάντησε εκείνος σοβαρά, “Δεν είναι μόνο δική σου δουλειά.”
Η αλλαγή της ρουτίνας
Όταν ήρθε στη ζωή το πρώτο τους παιδί, η ρουτίνα άλλαξε δραστικά. “Οι ατελείωτες νύχτες, το κλάμα του μωρού, οι ανησυχίες για το αν τα κάνουμε όλα σωστά,” αναλογίστηκε η Κατερίνα.
“Ένα βράδυ, ήμουν εξαντλημένη. Το μωρό δεν σταματούσε να κλαίει και ένιωθα πως θα καταρρεύσω. Εκείνος σηκώθηκε αμέσως από το κρεβάτι και πήγε να φροντίσει το μωρό, αφήνοντάς με να κοιμηθώ.”
“Αγάπη μου, ξεκουράσου λίγο. Το έχω,” μου είπε απαλά, και ένιωσα την καρδιά μου να λιώνει από ευγνωμοσύνη.
Η καθημερινότητα
“Τώρα, τρία χρόνια μετά, η καθημερινότητα μας είναι γεμάτη από μικρές στιγμές που δείχνουν την αφοσίωση και την αγάπη του,” σκέφτηκε η Κατερίνα. “Από το να φτιάχνει πρωινό για την οικογένεια μέχρι να σιδερώνει τα ρούχα, κάθε πράξη του δείχνει πόσο πολύ μας αγαπά.”
“Δεν είναι μόνο οι μεγάλες χειρονομίες που μετράνε, αλλά και τα μικρά πράγματα. Όπως το να μου φέρνει καφέ στο κρεβάτι το πρωί ή να μου λέει να βγω με τις φίλες μου και να αναλάβει εκείνος τα παιδιά για λίγο.”
Παντρέψου εκείνον που πλένει πιάτα
“Αν υπάρχει ένα πράγμα που έμαθα από τη σχέση μας, είναι αυτό,” είπε φωναχτά στον εαυτό της. “Παντρέψου εκείνον που πλένει πιάτα και σηκώνεται το βράδυ να φροντίσει το μωρό.”
“Μπορεί να μην είναι πάντα ρομαντικός, μπορεί να μην λέει συχνά μεγάλα λόγια αγάπης, αλλά οι πράξεις του μιλάνε πιο δυνατά από τα λόγια. Και αυτό είναι που έχει σημασία στο τέλος της ημέρας.”
Η Κατερίνα έσφιξε την κούπα της, χαμογελώντας καθώς σκεφτόταν τον Μιχάλη στην κουζίνα, να τακτοποιεί τα πιάτα. “Είναι ο άντρας που αγαπώ, και ξέρω πως μαζί του θα αντιμετωπίσω τα πάντα.”
“Όσο για το μέλλον, δεν έχω αμφιβολίες,” είπε στον εαυτό της. “Ξέρω πως ό,τι κι αν έρθει, θα το περάσουμε μαζί. Και αυτό είναι αρκετό για μένα.”
Η Κατερίνα αναστέναξε ικανοποιημένη, νιώθοντας την ευτυχία να την πλημμυρίζει. Ήξερε πως είχε βρει τον άνθρωπό της, αυτόν που θα ήταν πάντα δίπλα της, στις χαρές και στις λύπες, και αυτός ήταν ο μεγαλύτερος θησαυρός της.