Έφυγε από τη ζωή μόλις στα 60 της, χτυπημένη από τον καρκίνο, αλλά η κληρονομιά της παραμένει ζωντανή.
Πανέμορφη και αυθεντική, με μια σπάνια λάμψη, η Τζένη Καρέζη ήταν μια γυναίκα που άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμά της στο ελληνικό θέατρο και κινηματογράφο.
Από την Ευγενία Καρπούζη στην Τζένη Καρέζη
Η αληθινή της ταυτότητα ήταν Ευγενία Καρπούζη. Φοίτησε στην Ελληνογαλλική Σχολή, όμως η θεατρική της πορεία ξεκίνησε χάρη στον Άγγελο Τερζάκη, που της έδωσε το καλλιτεχνικό της όνομα. Μεγάλωσε με έναν αυστηρό πατέρα, ο οποίος δεν ενέκρινε την ενασχόλησή της με το θέατρο. Όταν του είπε την απόφασή της, εκείνος της έδωσε ένα τελεσίγραφο: να τον διαλέξει ή να γίνει – όπως την κατηγόρησε – «πόρνη του θεάτρου». Εκείνη επέλεξε το σανίδι, και δεν κοίταξε ποτέ πίσω.
Οι σχέσεις της που συζητήθηκαν
Η ζωή της ήταν γεμάτη ένταση, πάθος και δυνατές αντιθέσεις. Ο πρώτος της γάμος με τον Ζάχο Χατζηφωτίου απασχόλησε έντονα τον Τύπο της εποχής. Όπως και η γνωστή, αρχικά ψυχρή, σχέση της με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, η οποία τελικά εξελίχθηκε σε ειλικρινή και βαθιά φιλία.
Η αγάπη με τον Κώστα Καζάκο
Το φθινόπωρο του 1967, κάτω από μια ελιά και ένα τάβλι ανάμεσά τους, γεννήθηκε ο έρωτάς της με τον Κώστα Καζάκο. Λίγους μήνες αργότερα ενώθηκαν με τα δεσμά του γάμου και απέκτησαν τον γιο τους, Κωνσταντίνο.
«Θέλει νομίζω η ζωή όπως και η τέχνη καθημερινή κατάθεση, καθημερινή προσπάθεια για να κερδίσεις τον άλλο, για να είσαι κοντά του, να τον φέρεις κοντά σου. Δε νομίζω ότι τελειώνει ποτέ μια σχέση», είχε πει κάποτε η ίδια.
Μία ηθοποιός για …όλες τις εποχές
Η Τζένη Καρέζη ξεχώρισε τόσο στις δραματικές, όσο και στις κωμικές της ερμηνείες. Δούλεψε με μερικούς από τους πιο σπουδαίους άνδρες του ελληνικού κινηματογράφου, όπως ο Νίκος Κούρκουλος, ο Γιώργος Φούντας, ο Ανδρέας Μπάρκουλης και ο Αλέκος Αλεξανδράκης. Πάντα γοήτευε με το ταλέντο της, αλλά και με τα εκφραστικά, καταπράσινα μάτια της.
Το τέλος και η παρακαταθήκη
Τα ξημερώματα της 27ης Ιουλίου 1992, η Ελλάδα αποχαιρέτησε για πάντα την Τζένη Καρέζη. Η μνήμη της όμως παραμένει ζωντανή μέσα από τις ταινίες, τις θεατρικές παραστάσεις και τη βαθιά αγάπη του κοινού της.
Όπως λέει και ο στίχος του Καρυωτάκη: «Πώς μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα που αγαπιέται…».
