O γιατρός Παναγιώτης Κοντογιάννης μπήκε στο σώμα της Αστυνομίας Πόλεων το 1968 και τοποθετήθηκε στην Αστυνομική Διεύθυνση Πειραιά.
Ένα χρόνο νωρίτερα είχε παντρευτεί την Αγγελική, με την οποία απέκτησαν δύο αγοράκια και η ζωή τους έδειχνε αρμονική. Έμεναν σε ένα διαμέρισμα στην περιοχή Χαροκόπου της Καλλιθέας, προίκα της Αγγελικής, όπου ο υγειονομικός αξιωματικός στέγαζε και το ιδιωτικό του ιατρείο. Τίποτα δεν σκίαζε την ευτυχία τους.
Όμως μέρα με τη μέρα άρχιζε να εμφανίζει συμπτώματα μελαγχολίας και να μην έχει κανένα ενδιαφέρον για τη ζωή.
Μονολογούσε σχεδόν καθημερινά για τον βρώμικο κόσμο στον οποίο είχαν φέρει τα παιδιά τους και τα βάσανα της καθημερινότητας, που δεν θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν. Όταν η Αγγελική τον άκουσε για πρώτη φορά, προσπάθησε να τον «ταρακουνήσει». «Μα είναι κουβέντες αυτές που λες επιστήμονας άνθρωπος; Τι να πουν και οι βιοπαλαιστές;», του είπε, αλλά ήταν φανερό πλέον ότι ήταν εγκλωβισμένος στο αδιέξοδο του μυαλού του. Ήταν μονίμως «συννεφιασμένος», γελούσε σπάνια και δεν χαιρόταν με τίποτα.
Η σύζυγος του υγειονομικού αξιωματικού θυμήθηκε τις συζητήσεις που είχαν κάνει όταν ήταν νιόπαντροι, για δύο θείους του που αντιμετώπιζαν έντονα ψυχολογικά προβλήματα. Ο ένας είχε νοσηλευτεί για μεγάλο χρονικό διάστημα σε νευρολογική κλινική, ενώ ο άλλος είχε σκοτώσει για ασήμαντη αφορμή έναν συγχωριανό του. Έως τότε η Αγγελική δεν ανησυχούσε, αφού ο σύζυγός της δεν είχε εκδηλώσει παρόμοια συμπτώματα. Όμως, τα πράγματα είχαν αλλάξει δραματικά.
Η 25χρονη γυναίκα ζήτησε βοήθεια από μια θεία της, που έμενε στην ίδια πολυκατοικία, στη συμβολή των οδών Χαροκόπου και Σοφοκλέους. Της είπε να πηγαίνει στο σπίτι για να του κάνει παρέα τις ώρες που εκείνη έλειπε. Φοβόταν ότι ήταν ικανός να κάνει κακό στον ίδιο του τον εαυτό. Όμως, έμελλε να προκαλέσει πολύ μεγαλύτερη τραγωδία…
Ήταν 3 Δεκεμβρίου 1974, όταν η Αγγελική πήρε από το σχολείο τον 6χρονο Παντελή και επέστρεψαν στο σπίτι, όπου τον περίμενε ο 5χρονος αδελφός του Γιώργος για να παίξουν. Ζήτησε και πάλι από τη θεία της να μείνει μαζί τους, γιατί έπρεπε να πάει στην Αθήνα για ψώνια. Στο σπίτι βρισκόταν και ο πατέρας των παιδιών.
Κάποια στιγμή ο 38χρονος υγειονομικός αξιωματικός είπε στη θεία της συζύγου του ότι δήθεν κάτι χρειαζόταν κι εκείνη έφυγε για λίγο. Και τότε μπήκε στο δωμάτιο των παιδιών, έβγαλε το υπηρεσιακό του περίστροφο και, χωρίς να πει κουβέντα, τα πυροβόλησε στο κεφάλι και τα σκότωσε. Βγήκε σαν χαμένος από το διαμέρισμα και στο διάδρομο της πολυκατοικίας βρέθηκε πρόσωπο με πρόσωπο με έναν ανθυπασπιστή της Χωροφυλακής, που έμενε κι αυτός στον δεύτερο όροφο. «Πάρε τηλέφωνο την Αστυνομία, σκότωσα τα παιδιά μου», του είπε. Αμέσως ξαναμπήκε στο διαμέρισμα, κλείδωσε την πόρτα, ξάπλωσε στο κρεβάτι δίπλα στο άψυχο κορμάκι του μικρότερου γιου του και έδωσε τέλος και στη δική του ζωή με μια σφαίρα κάτω από το αυτί…
Τα αδέλφια και ο πεθερός του, που είχαν αναστατωθεί από τις φωνές της γειτονιάς, έτρεξαν στο διαμέρισμα, παραβίασαν την πόρτα και βρέθηκαν μπροστά στην τραγωδία. Κάλεσαν για ασθενοφόρο, που μετέφερε τον Παντελή στο νοσοκομείο παίδων, αλλά ήταν αργά και γι’ αυτόν…
Η νεαρή σύζυγος του παιδοκτόνου και αυτόχειρα επέστρεψε λίγη ώρα αργότερα από την Αθήνα και κατέρρευσε. Τις επόμενες ημέρες την παρακολουθούσαν γιατροί και ψυχολόγοι, καθώς δεν ήταν σε θέση ούτε καν να μιλήσει. Η ζωή της ήταν πλέον όπως την περιέγραφε ο σύζυγός της, πριν πάρει τη δραματική απόφαση, χωρίς νόημα. Στην κηδεία πήγε υποβασταζόμενη και με ηρεμιστικά χάπια.
«Φοβόμουν ότι είχε βάλει στο μυαλό του το κακό, γιατί τελευταία είχε εκδηλώσει συμπτώματα μελαγχολίας, αλλά δεν περίμενα ότι θα σκότωνε τα παιδιά μας, που υπεραγαπούσε…», ήταν οι πρώτες κουβέντες της, όταν συνήλθε και κατέθεσε στο Αστυνομικό Τμήμα της Καλλιθέας. Ο ιατροδικαστής Πάνος Γιαμαρέλλος διαπίστωσε στο νεκροτομείο ότι ο Παναγιώτης Κοντογιάννης είχε κάνει «πρόβα θανάτου», με δύο σφαίρες στο μπράτσο του, που προκάλεσαν επιδερμικά τραύματα, πριν κολλήσει την κάννη του όπλου στο κεφάλι του και ολοκληρώσει την οικογενειακή τραγωδία…