Η Πάμελα Άντερσον επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη με μια συγκλονιστική ερμηνεία στο «The Last Showgirl». Στη νέα ταινία της Τζία Κόπολα, η γνωστή ηθοποιός ενσαρκώνει τη Σέλι, μια βετεράνο χορεύτρια του Λας Βέγκας που βρίσκεται στο μεταίχμιο της καριέρας της, μετά από τρεις δεκαετίες λάμψης. Η ίδια η Άντερσον δηλώνει πως αυτή είναι η καλύτερη ερμηνεία της μέχρι σήμερα.
Μια ζωή γεμάτη προκλήσεις, τέχνη και αυτογνωσία
Η Πάμελα Άντερσον μίλησε ανοιχτά για τις εμπειρίες της που διαμόρφωσαν τη ζωή και την καριέρα της. Σε συνέντευξή της στο Deadline, αναφέρθηκε στο πώς οι προσωπικές της δυσκολίες αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για την τέχνη της. «Έχω ακροβατήσει ανάμεσα στη ντροπή και στην αυτοκατηγορία για όσα έχω περάσει, ακόμη και από την παιδική μου ηλικία. Αλλά δεν θα άλλαζα τίποτα, γιατί όλα αυτά με έφεραν εδώ που βρίσκομαι», ανέφερε με ειλικρίνεια.
Η Άντερσον επισημαίνει ότι η ταινία διαφέρει, καθώς δεν εστιάζει σε στερεότυπα ή υπερβολές. «Δεν πρόκειται για βία ή απροκάλυπτη σεξουαλικότητα. Είναι μια συγκινητική ιστορία που αφορά ανθρώπους κάθε ηλικίας», τόνισε. Παράλληλα, επεσήμανε ότι η εμπειρία της ως σεξουαλικοποιημένη και αντικειμενοποιημένη γυναίκα την ωθεί να ενδυναμώνει άλλες γυναίκες μέσω του έργου της.
Η επιστροφή στη μεγάλη οθόνη
Το «The Last Showgirl» σηματοδοτεί την πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση από το 2017. Η ίδια εξομολογείται ότι η έκθεση της προσωπικής της ζωής στο παρελθόν υπήρξε τραυματική. «Ήταν πολύ δύσκολο για μένα, για δεκαετίες, να ξεπεράσω όλα όσα έγιναν. Και ίσως να μη μπορέσω ποτέ πλήρως», είπε.
Η σχέση της Πάμελα με τη μουσική και τον χορό
Ένα από τα πιο ιδιαίτερα στοιχεία της ταινίας είναι η σκηνή όπου η Σέλι χορεύει en pointe, μια κίνηση που απαιτεί τεχνική και σκληρή δουλειά. Αυτό που εντυπωσιάζει είναι ότι η Άντερσον δεν είχε ποτέ επίσημη εκπαίδευση στο χορό ή το μπαλέτο. «Δεν είχαμε τα χρήματα για μαθήματα. Μάθαινα στη βεράντα του σπιτιού μιας φίλης μου, φορώντας κομμένο τζιν και ένα βρώμικο μπλουζάκι», αποκάλυψε.
Πέρα από τον χορό, η μουσική υπήρξε πάντα σημαντικό μέρος της ζωής της. «Έπαιζα σε μια μπάντα τζαζ στο σχολείο και έπαιζα σαξόφωνο. Ο πατέρας μου, που έπαιζε πιάνο, μου έμαθε και λίγη μουσική στο ακορντεόν», ανέφερε, προσθέτοντας ότι ένας οικογενειακός φίλος τη βοήθησε να μάθει μουσική με τη μέθοδο Suzuki.
Η ευκαιρία που περίμενε
Η Άντερσον περιγράφει το «The Last Showgirl» ως μια ευκαιρία ζωής. «Η ταινία αυτή ήταν μια έκπληξη. Συνειδητοποίησα ότι πρέπει πάντα να προετοιμάζεις τον εαυτό σου, γιατί όταν έρθει η στιγμή, πρέπει να την αρπάξεις και να την αξιοποιήσεις. Και αυτό ακριβώς έκανα», είπε χαρακτηριστικά.
