Αναφορά στον λόγο του π. Γερασίμου που μάθαινε να απευθυνόμαστε στον Θεό με ειλικρίνεια και θάρρος, ειδικά στις δύσκολες στιγμές. Ένα κείμενο γεμάτο πίστη, τρυφερότητα και εσωτερική αναζήτηση.
Μίλα Του όταν πονάς
«Όταν πονάτε να το λέτε στον Θεό, όταν έχετε παράπονο, να Του το εκφράζετε, γιατί Θεέ μου, να Του λέτε». Αυτό δίδασκε με αγάπη και αμεσότητα ο πατήρ Γεράσιμος, υπενθυμίζοντας ότι ο Θεός ακούει. Δεν μένει αμέτοχος, αλλά, όπως λέει ο ίδιος, «μπορεί με το δικό Του τρόπο να σας απαντήσει, όπως απαντάει ένας πατέρας στο παιδί του…».
Αυτή η εμπιστοσύνη στον Θεό, ακόμη και όταν φαίνεται να σιωπά, διαπερνούσε ολόκληρη τη ζωή του. Δεν δίδασκε θεωρίες, αλλά βιώματα. Κι ο Γιάννης Χελιδώνης, με λόγια γεμάτα πίκρα και αναζήτηση, έγραψε ύστερα από την εκδημία του μακαριστού Δεσπότη:
«Υπάρχουν κάποιες στιγμές, απελπιστικά μοναχικές στη ζωή του κάθε ανθρώπου, όπου η ζωή φαντάζει φάρσα, παιχνίδι χωρίς νόημα και σκοπό. Ρωτάς και η απάντηση: σιωπή. Θυμώνεις και αναλογίζεσαι γιατί ο Πάνσοφος επέλεξε ως τρόπο διαλόγου τη Σιωπή. Η μόνη απάντηση θαρρώ πως είναι τα λόγια ενός σοφού: πως ο Θεός παίζει μαζί μας ένα παιχνίδι αθώο και παλιό, παίζει μαζί μας το κρυφτό και η Σιωπή δεν είναι παρά το παράπονό του ότι λίγοι ψάχνουν να τον βρουν».
Δεν άφησε παραπονεμένο τον Θεό
Σε αυτό το σημείο, ο πατήρ Γεράσιμος ξεχωρίζει. Δεν αφέθηκε στη σιωπή του Θεού ως ματαιότητα ή απόρριψη, αλλά την είδε ως ένα κρυφό κάλεσμα για βαθύτερη αναζήτηση. «Η ύπαρξή του ήταν στραμμένη σαν βέλος στην αναζήτηση, στο ψάξιμο του Ενός και του Μοναδικού, για χάρη του οποίου εγκατέλειψε τα πάντα, για να του ανταποδώσει ο Αφανής τα πάντα».
Ζούσε με τέτοια αυταπάρνηση και αφοσίωση, ώστε πράγματι, όπως γράφτηκε και ξαναειπώθηκε: ο παπά Γεράσιμος δεν άφησε παραπονεμένο τον Θεό. Η σχέση του με τον Θεό ήταν ουσιαστική, χωρίς προσχήματα ή τύπους – ήταν ένωση και προσευχή, πόνος και χαρά μαζί.
Η ζωή σαν διαυγές νερό
«Άπασα η επίγειος ζωή ημών, από της γεννήσεως μέχρι και της τελευταίας αναπνοής, θα φανή εν τη υστάτη αυτής τελειώσει ως ενιαία τις άχρονος πράξις», είχε πει. «Θα είναι δυνατόν να ίδωμεν το περιεχόμενον και την ποιότητα αυτής εν ριπή οφθαλμού. Αναλογίσθητε καθαρόν τι σκεύος ιδεώδους κρυστάλλου, πλήρες ύδατος».
Η ψυχή γι’ αυτόν ήταν σαν αυτό το σκεύος – έπρεπε να διατηρηθεί καθαρή, διαυγής, χωρίς καμία θολούρα. Κάθε κίνηση, κάθε σκέψη, κάθε συναίσθημα, ακόμη και το πιο παροδικό, άφηνε ίχνος. Όλα μετρούσαν. Όλα κρίνονταν.
Ο αρραβώνας της ψυχής με τον Χριστό
Όταν τον γνωρίσαμε, αυτό που είπε, με απλότητα αλλά και βαθύτητα, ήταν:
«Είναι αρραβώνας».
Ένας αρραβώνας αγάπης με τον Χριστό. Μια αφιέρωση ζωής, όχι μόνο για να κρατήσει τη δική του ψυχή καθαρή σαν νερό σε γυάλινο σκεύος, αλλά και για να βοηθήσει και άλλες ψυχές – εκείνες που τον άκουσαν, τον ακούν και θα τον ακούν.
Με τη μεσιτεία της Παναγίας
Σε αυτό το έργο δεν ήταν μόνος. Είχε βοηθό του την Παναγία, προς την οποία έστρεφε την προσευχή του ιδιαίτερα αυτές τις μέρες του Δεκαπενταύγουστου, με διπλές παρακλήσεις:
Πάντων θλιβομένων η χαρά,
καί αδικουμένων προστάτις,
καί πενομένων τροφή,
ξένων τε παράκλησις,
καί βακτηρία τυφλών,
ασθενούντων επίσκεψις,
καταπονουμένων σκέπη καί αντίληψις,
καί ορφανών βοηθός,
Μήτερ τού Θεού τού Υψίστου,
σύ υπάρχεις, Άχραντε, σπεύσον,
δυσωπούμεν, ρύσασθαι τούς δούλους σου.
Με την ευλογία του Γέροντά μας
Καθώς πλησιάζει η μεγάλη γιορτή του Δεκαπενταύγουστου, ας κρατήσουμε στην καρδιά μας το παράδειγμα του πατέρα Γεράσιμου. Ας μάθουμε κι εμείς να λέμε το «γιατί Θεέ μου», όχι με θυμό, αλλά με εμπιστοσύνη, με την ελπίδα ότι, όπως ένας πατέρας στο παιδί του, ο Θεός θα μας απαντήσει με τον δικό Του τρόπο.
Καλό Δεκαπενταύγουστο σε όλους και να έχουμε την ευλογία του Γέροντά μας.
*Απόσπασμα από τον Αρχιμανδρίτη Σωφρόνιο Σαχάρωφ, “Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί”, σελ. 59
πηγή: ieramonopatia.gr