Ένα συγκινητικό παράδειγμα δύναμης και επιμονής δίνει ο Ντάνιελ Μόρτον, ο οποίος διαγνώστηκε με καρκίνο στον εγκέφαλο σε ηλικία 10 ετών και του είχαν δώσει 18 μήνες ζωής. Πέντε χρόνια μετά, συνεχίζει να ζει δίπλα στην οικογένειά του και να ονειρεύεται το μέλλον του.
Η πρώτη διάγνωση και οι πρώτες επεμβάσεις
Ο Ντάνιελ Μόρτον ήταν μόλις 10 ετών όταν εντοπίστηκε για πρώτη φορά ένας όγκος στον εγκέφαλό του. Υποβλήθηκε άμεσα σε χειρουργική επέμβαση διάρκειας 11 ωρών για την αφαίρεσή του. Ωστόσο, λίγους μήνες μετά, οι επαναληπτικές εξετάσεις αποκάλυψαν έναν δεύτερο όγκο, που μεγάλωνε γρήγορα και απειλητικά.
Οι γιατροί, σύμφωνα με τη μητέρα του, του έδωσαν μόλις 18 μήνες ζωής. Η διάγνωση έπεσε σαν κεραυνός για την οικογένεια, που προσπάθησε να αναζητήσει λύσεις.
Μια νέα ελπίδα μέσα από την επιστήμη
Μετά την αρχική διάγνωση, η μητέρα του ήρθε σε επαφή με μια ερευνητική ομάδα, ελπίζοντας να ενταχθεί ο γιος της σε μια πειραματική θεραπεία. Ωστόσο, οι εξετάσεις έδειξαν ότι ο Ντάνιελ δεν βρισκόταν σε τελικό στάδιο, γεγονός που επιβεβαίωσε και η ιατρική ομάδα του νοσοκομείου Great Ormond Street Hospital.
Τρεις μήνες αργότερα, εμφανίστηκε ένας νέος όγκος. Ο Ντάνιελ υποβλήθηκε εκ νέου σε επέμβαση και οι εξετάσεις του παρέμειναν καθαρές για δύο ολόκληρα χρόνια. Μετά από 2,5 χρόνια, όμως, εμφανίστηκε ένας τρίτος όγκος, ο οποίος αφαιρέθηκε τον Σεπτέμβριο, προκαλώντας ωστόσο βλάβη σε νεύρο στη δεξιά πλευρά του σώματός του.
Επαναλαμβανόμενες μάχες και αισιοδοξία
Παρά τη βλάβη, ο Ντάνιελ συνέχισε να δίνει τη μάχη του. Για δύο ακόμα χρόνια οι εξετάσεις του ήταν καθαρές, μέχρι που τον περασμένο Νοέμβριο εντοπίστηκε και τέταρτος όγκος. Και αυτή τη φορά, αφαιρέθηκε με επιτυχία.
Οι εξετάσεις του Great Ormond Street Hospital έδειξαν ότι όλοι οι όγκοι του Ντάνιελ ήταν χαμηλού βαθμού. Αυτό σημαίνει ότι η πρόβλεψη των 18 μηνών ζωής ίσως να μην ίσχυε πλέον, δίνοντας ελπίδα ότι η ζωή του μπορεί να ακολουθήσει μια πιο σταθερή πορεία.
Η δύναμη της μητρικής αγάπης
Η μητέρα του Ντάνιελ, Τόνι Πιρς, θυμάται:
«Δεν μπορώ να μεταφέρω με λόγια το πως είναι να νιώθεις όταν σου λένε οτι το παιδί σου πεθαίνει. Είχαμε ακόμα 18 μήνες μαζί του. Θυμάμαι τον εαυτό μου να γυρίζω από το ιατρείο, μετά την πρώτη διάγνωση, να ξαπλώνω στο κρεβάτι και να σχεδιάζω την κηδεία του παιδιού μου. Σκεφτόμουν τα τραγούδια που θα παίξουν στην τελετή.
Την επόμενη μέρα όμως, ξύπνησε με εντελώς καλύτερη διάθεση. Είπα στον εαυτό μου οτι πρέπει να κάνω αυτό που πρέπει».
Η επιστροφή στην καθημερινότητα και τα όνειρα
Για πρώτη φορά από το 2010, ο Ντάνιελ επέστρεψε φέτος στο σχολείο και παρακολουθεί κανονικά τα μαθήματα, όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας του. Η βλάβη στο νευρικό του σύστημα τον ανάγκασε να μάθει να γράφει με το αριστερό χέρι, όμως αυτό δεν τον εμποδίζει να έχει στόχους.
Όπως λέει και ο ίδιος, θα κάνει τα πάντα για να πετύχει το όνειρό του: να γίνει ένας σπουδαίος αρχιτέκτονας.