Ο γιος μου σκότωσε πριν 5 χρόνια την κοπέλα του και είναι στη φυλακή.
Τολμώ να πω την αλήθεια μετά από χρόνια ψυχοθεραπείας ότι το παιδί μου είναι φονιάς. Και το λέω με απόλυτη ντροπή.
Τότε δεν υπήρχε ο όρος γυναικοκτονία τόσο έντονα, σχεδόν καθόλου θα έλεγα. Κακώς. Θα έπρεπε.
Η υπόθεση δεν ακούστηκε τόσο όσο οι τωρινές, πάλι κακώς. Και το λέω εγώ η μάνα του φονιά.
Μα ξέρεις τί είναι να μεγαλώνεις ένα παιδί με όλη σου την αγάπη, να κάνεις δυο δουλειές για να του παρέχεις τα πάντα, να μην το αφήνεις μετά τις 9 το βράδυ έξω όπως τα άλλα παιδιά, να είσαι από πάνω του, από πίσω του, τα μάτια και τα αυτιά του;
Ξέρεις τί είναι να του κάνεις συνέχεια κήρυγμα να αγαπάει τις γυναίκες; Ξέρεις τί είναι να φεύγεις από έναν σύζυγο που σε έκανε μαύρη στο ξύλο ακριβώς για να μην κληρονομήσει τραύματα και πάρει λάθος πρότυπα σαν παιδί και αυτό…να σκοτώνει;
“Μαμά τη σκότωσα, μαμά τη σκότωσα” μου φώναξε στο τηλέφωνο κλαίγοντας. Νόμιζα πως ήταν φάρσα, πως μου έκανε πλάκα με τους συμφοιτητές του. Μαζί πήραμε στην Αστυνομία.
Είχε κάνει σχέση με μια κοπέλα. Λίγο τσαούσα αλλά καλό κορίτσι. Όμορφο. Είχε πολλές προτάσεις, την πολιορκούσαν πολλοί και ο γιος μου ζήλευε. Του έλεγα “μην της κάνεις σκηνές θα σε αφήσει. Αν δεν σου αρέσει άστην”. Δεν άκουγε. Μέχρι που έγινε το κακό. Ο γιος μου φονιάς…