Στις μέρες μας, δυστυχώς, οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί έγιναν και πάλι «θέμα» σε όλο τον κόσμο.
Όπως συνέβη με τη Γιουγκοσλαβία, όπως συμβαίνει σε κάθε πόλεμο, τα περισσότερα θύματα δεν είναι οι «στρατιωτικοί στόχοι», αλλά ο άμαχος πληθυσμός. Κι εδώ όμως υπάρχουν διακρίσεις. Οι νικητές «θάβουν» τους δικούς τους και στέκονται σε αυτούς των ηττημένων.
Βρισκόμαστε στις αρχές του 1945. Οι Σύμμαχοι έχουν πάρει απόφαση να τελειώσουν τον πόλεμο με τη Γερμανία. Προκρίνονται οι βομβαρδισμοί πόλεων με στόχο να κάμψουν το ηθικό των απλών Γερμανών πολιτών.
Καθημερινά γίνονται χιλιάδες πτήσεις με στόχο μικρές και μεγάλες πόλεις μέσα στη Γερμανία. Με δεδομένο ότι οι άνδρες βρίσκονται στο μέτωπο στις πόλεις έχουν μείνει γέροι, γυναίκες και παιδιά.
Εκείνο το πρωινό της 4ης Μαρτίου 1945, στόχος είναι πόλεις στη Βαυαρία. Έχουν προγραμματιστεί περισσότερες από χίλιες πτήσεις. Υπάρχει όμως πυκνή ομίχλη. Τα περισσότερα αεροπλάνα απογειώνονται κι επιστρέφουν στη βάση τους. Τα όργανα πλοήγησης δεν μπορούν να τους οδηγήσουν στο στόχο. Ο υποσμηναγός Γουίλιαμ Σίνκοκ επικεφαλής σμήνους έξι βομβαρδιστικών αποφασίζει να συνεχίσει την αποστολή.
Πλοηγός είναι ο ελληνικής καταγωγής υποσμηναγός Θόδωρος Βαλλίδης που τον βεβαιώνει ότι θα φθάσουν στον τελικό προορισμό.
Κάποια στιγμή τον βεβαιώνει ότι εδώ βρίσκεται ο στόχος.
Ρίχνουν 12,5 τόννους βομβών και πέντε τόννους εμπρηστικές βόμβες. Οι εκρήξεις είναι φοβερές. Στόχος επετεύχθη;
Η απάντηση είναι όχι.
Αυτό που κατάφεραν οι Αμερικανοί πιλότοι ήταν να βομβαρδίσουν μια περιοχή στη Ζυρίχη που λέγεται «Γεωργική Σχολή»! Ισοπέδωσαν 50 σπίτια, σκότωσαν πέντε ανθρώπους και τραυμάτισαν άλλους 15. Ήταν 10.20 το πρωί.
Φυσικά και έγινε θέμα από την ουδέτερη στον πόλεμο Ελβετία που στο μέλλον θα δοκίμαζε και άλλα παρόμοια λάθη. Πολλοί έλεγαν ότι οι βομβαρδισμοί δεν οφείλονταν σε αστοχία των πιλότων, αλλά στη διάθεση των Συμμάχων να τους τιμωρήσουν επειδή στις Τράπεζες τους φιλοξενούσαν τις καταθέσεις των Ναζί. Περιουσίες που είχαν αποκτήσει από τις κατεχόμενες χώρες και τους λεηλατημένους θησαυρούς των Εβραίων!
Οι Αμερικανοί πέρασαν από στρατοδικείο τον Σίνκοκ και τον Βαλλίδη. Τους θεώρησαν υπεύθυνους. Ο υποσμηναγός κατηγορήθηκε ότι «από λάθος και εξ αμελείας προκάλεσε τη ρίψη βομβών σε φιλικό έδαφος».
Ο Βαλλίδης με τη σειρά του θεωρήθηκε κύριος υπεύθυνος για το σφάλμα πλοήγησης στο οποίο ο Σίνκοκ είχε βασίσει την κακή επιλογή του στόχου.
Πρόεδρος του Στρατοδικείου ήταν ο Τζέιμς Στιούαρτ, ναι, ο διάσημος, τότε, ηθοποιός του Χόλιγουντ. Ήταν έμπειρος πιλότος βομβαρδιστικών κι επιλέχτηκε επειδή είχε κάνει πολλές «εξόδους» στη Γερμανία. Άρα μπορούσε να εκτιμήσει καλύτερα από ένα νομικό την κατάσταση. Το στρατοδικείο στήθηκε στη κομητεία του Νόρφιολκ στη Βρετανία.
Η βασική κατηγορία ήταν η αμέλεια. Η υπεράσπιση απέδωσε στην απειρία και τις κακές καιρικές συνθήκες. Ο εισαγγελέας βρήκε ότι ο Σίνκοκ μόνο άπειρος δεν ήταν. Είχε πραγματοποιήσει 22 αποστολές , 16 από αυτές ως επικεφαλής πτήσης. Ο στόχος της 392ης Ομάδας βομβαρδιστικών εκείνης της μέρας ήταν η Βαυαρική πόλη Ασάφενμπουργκ που βρισκόταν, περίπου, 300 χιλιόμετρα βόρεια της Ζυρίχης.
Υποστήριξε ακόμα ότι το αεροσκάφος του Σίνκοκλ είχε τρία ξεχωριστά ηλεκτρονικά συστήματα πλοήγησης, από τα οποία μόνο δύο μπορούσε να «μπλοκάρει» η αεράμυνα των Γερμανών.
Όπως, παραδέχτηκαν οι κατηγορούμενοι, τα συστήματα πλοήγησης άρχισαν να καταρρέουν σχεδόν με την απογείωση. Η κακοκαιρία πάνω από την καθορισμένη περιοχή υποχρέωσαν τον σχηματισμό να διασκορπιστεί, με κάθε βομβαρδιστικό να αναζητά στόχους… ευκαιρίας.
Το πρωτόκολλο σε τέτοιες καταστάσεις έλεγε ότι κάθε βόμβα που θα έπεφτε στη Γερμανία ήταν «καλή» βόμβα. Η επιστροφή στην Αγγλία με βόμβες που δεν ρίχτηκαν σήμαιναν και αποτυχία!
Με αχρηστευμένα τα συστήματα πλοήγησης ο Βαλλίδης και δύο κατώτεροι αξιωματικοί προσπαθούσαν να αναγνωρίσουν τον στόχο με τα μάτια!
Θεώρησαν ότι βρίσκονταν πάνω από την πόλη Φράιμπουργκ Η ομίχλη τους εμπόδιζε να έχουν γενική εικόνα!
Το δικαστήριο απάλλαξε τους κατηγορούμενους, δέχτηκε ότι η πρόθεσή τους ήταν πατριωτική, αλλά δεν ενέκρινε την τακτική τους.
Αυτοί που… πλήρωσαν ακριβά το λάθος ήταν οι Αμερικανοί φορολογούμενοι. Ο πρόεδρος Ρούζβελτ ενέκρινε ποσό 20 εκ. δολαρίων στην Ελβετία ως αποζημίωση για τις ζημιές που υπέστη από εκείνο το λάθος, αλλά και άλλα ανάλογα που ακολούθησαν.