«Ο άντρας μου δεν σέβεται. Με απωθεί, σκέφτομαι το διαζύγιο. Τι να κάνω;»
Μια προσωπική εξομολόγηση που μιλά για την καθημερινή φθορά μιας σχέσης όταν λείπει ο σεβασμός.
Είμαι παντρεμένη εδώ και έξι χρόνια. Ο άντρας μου είναι ένας εμφανίσιμος άνθρωπος, που προσέχει τη φυσική του κατάσταση και την εμφάνισή του. Ωστόσο, μία του συνήθεια με έχει κάνει να νιώθω πως δεν μπορώ πια να τον αντέξω. Δεν μιλάμε για κάτι σπάνιο ή περίεργο· είναι η απόλυτη έλλειψη διακριτικότητας με το ρέψιμο και τις κ@λανίδες, που τις έχει εντάξει στην καθημερινότητά του σαν να είναι απόλυτα φυσιολογικό να συμβαίνουν παντού και πάντοτε.
Πριν και μετά τον γάμο
Πριν παντρευτούμε, είχαμε σχέση δύο χρόνια. Δεν συγκατοικούσαμε, κάτι που τώρα βλέπω πως ήταν λάθος. Μετά τον γάμο, άρχισαν όλα. Από το τραπέζι μέχρι το κρεβάτι, αυτές οι στιγμές αμηχανίας έγιναν κανονικότητα. Τότε απέκτησαν και δύο παιδιά, κι όμως τίποτα δεν άλλαξε.
Αρχικά, αντιμετωπίζαμε το θέμα ως αστείο. Όμως, με τον καιρό, άρχισα να νιώθω πως όχι μόνο δεν κάνει καμία προσπάθεια να το περιορίσει, αλλά ότι αδιαφορεί εντελώς για το πώς με επηρεάζει.
Δεν με ακούει
Του έχω μιλήσει πολλές φορές. Του εξηγώ πως με απωθεί ερωτικά, πως χάνω κάθε διάθεση για τρυφερότητα ή σεξουαλική επαφή. Ενώ υπόσχεται πως θα προσπαθήσει, λίγα λεπτά αρκούν για να με διαψεύσει. Ακόμα κι όταν βρίσκονται καλεσμένοι στο σπίτι μας, δεν δείχνει κανέναν σεβασμό. Δεν τον νοιάζει αν μας ακούει όλη η πολυκατοικία, αν είναι δίπλα στο παράθυρο ή αν μπροστά του κάθονται οι γονείς μας. Δεν νοιάζεται για τίποτα.
Τι θα γίνουν τα παιδιά;
Έχουμε δύο αγόρια, κι αυτό είναι κάτι που με προβληματίζει πολύ. Δεν θέλω τα παιδιά μου να μεγαλώσουν και να αντιγράψουν αυτή τη συμπεριφορά. Δεν θέλω να γίνουν άντρες που δεν σέβονται τις γυναίκες τους ή τους γύρω τους. Η σκέψη πως αυτή η αδιαφορία μπορεί να χαλάσει τις δικές τους μελλοντικές σχέσεις με στοιχειώνει.
Έχω κουραστεί
Νιώθω πως δεν μπορώ άλλο. Αν συνεχίσει έτσι, δεν θα διστάσω να ζητήσω διαζύγιο. Θέλω να νιώθω πως ο σύντροφός μου με σέβεται, και δεν βλέπω τίποτα τέτοιο. Ούτε στα αστεία, ούτε στις υποσχέσεις του. Υπάρχει άραγε άλλη γυναίκα που αντιμετωπίζει κάτι παρόμοιο; Κι αν ναι, πώς το διαχειρίζεστε;
Ανθή