Ο Νίκος Ασημάκης παραχώρησε συνέντευξη στο Λοιπόν.
Ο ηθοποιός αποφάσισε να αποσυρθεί και να ασχοληθεί με τη μαζική εστίαση.
Ο ίδιος μίλησε για το αν έφτασε κοντά στο να κάνει οικογένεια και για την απώλεια της μητέρας του.
-Κοντά στο να δημιουργήσετε οικογένεια φτάσατε ποτέ;
Την οικογένεια την θεωρώ ό,τι πιο σοβαρό υπάρχει. Κάποια στιγμή έφτασα κοντά στο να δημιουργήσω τη δική μου, αλλά από καλή συγκυρία δεν έγινε τελικά.
Τώρα πια στα 55 μου και έτσι όπως είναι η κατάσταση στη χώρα κ.λπ., ευχαριστώ τον Θεό που δεν συνέβη τελικά τότε και δεν έχω τώρα και την ευθύνη ενός παιδιού.
Θα γινόμουν πατέρας μόνο αν είχα εξασφαλίσει και τη ζωή του εγγονιού μου. Δεν μου λείπει το ότι δεν έκανα οικογένεια.
Τα έχω βρει τόσο καλά με τον εαυτό μου, είναι η καλύτερη παρέα μου και όταν θέλω συντροφιά, την βρίσκω.
-Στις δύσκολες στιγμές της ζωής σας, τι σας δίνει δύναμη;
Το χιούμορ. Το χρησιμοποιώ για να ξεφεύγω από τα δύσκολα. Μόνο έτσι τα βγάζω πέρα.
-Ποια ήταν αυτή η απώλεια που νιώσατε ότι δεν μπορούσατε να την διαχειριστείτε;
Ο χαμός της μητέρας μου, που έγινε νωρίς από καρκίνο. Ταλαιπωρήθηκε μια πενταετία και ήμουν δίπλα της κάθε λεπτό. Ήταν το στήριγμά μου.
Σε όλες μου τις επιλογές ήταν μαζί μου. Ίσως να είναι και αυτός ένας λόγος για τον οποίο αποσύρθηκα από την τηλεόραση, γιατί πέθανε το πρωί στο σπίτι στις εφτά και στις έντεκα είχα γύρισμα για τη σειρά «Ιδιαιτέρα για κλάματα».
Ήταν πάρα πολύ δύσκολο, με ζόρισε. Θέλω να σου πω ότι η Σοφία Αλιμπέρτη την οποία αγαπάω πάρα πολύ, έκλαιγε ασταμάτητα, δεν μπορούσε να παίξει όταν με κοιτούσε στα μάτια.
Και μετά την κηδεία της μητέρας μου, είχα αμέσως γύρισμα. Ένιωσα και ασέβεια προς τη μάνα μου. Έλεγα θυμάμαι, τι κάνω τώρα εδώ;
Κωμωδία; Ίσως βέβαια χαιρόταν που με έβλεπε να παίζω, αλλά εγώ ένιωθα πολύ άσχημα. Έχουν περάσει είκοσι χρόνια και μου λείπει το ίδιο και περισσότερο.
-Δύσκολη στιγμή…
Πολύ, ναι. Και μια άλλη ήταν που έπαθα μια τεράστια οικονομική καταστροφή και αναγκάστηκα, δεν ντρέπομαι να το πω, να μαζεύω μέχρι.
Και χόρτα και τα πήγαινα σε έναν μανάβη για να πάρω τα βασικά. Είχα φτάσει σε σημείο να μην έχω να φάω.
Κι εγώ κι ο συνέταιρός μου, για έναν χρόνο περάσαμε τραγικά. Ωστόσο ευχαριστώ τον Θεό που μου το έστειλε κι αυτό, γιατί εκτίμησα τα πιο μικρά πράγματα και ευτυχώς ξανά στήθηκα στα πόδια μου.
-Δεν είχατε από κάποιον να ζητήσετε μια βοήθεια;
Στα καλά σε θυμούνται όλοι, στα δύσκολα σε ξεχνάνε… Είδα μεγάλες αλήθειες