Ήταν μία από τις πιο σημαντικές φιγούρες της ρωσικής ποπ κουλτούρας στα τέλη της σοβιετικής εποχής και στη μετασοβιετική εποχή
Ο ρόλος του στο «Νησί» σημάδεψε την καριέρα του.
Ο Πιοτρ Μαμόνοφ, ένα από τα πιο σημαντικά πρόσωπα της ποπ κουλτούρας στα τέλη της σοβιετικής εποχής και στα μετασοβιετικά χρόνια, πέθανε εχθές 15 Ιουλίου από επιπλοκές του κορωνοϊού στα 70 του χρόνια.
Ο πρώην ροκ σταρ και χαρισματικός ηθοποιός εισήχθη σε Νοσοκομείο της Κομουνάρκα με σοβαρά συμπτώματα κορωνοϊού και δύσπνοια. Σύντομα οι γιατροί αποφάσισαν να τον διασωληνώσουν και να τον βάλουν σε τεχνητό κώμα. Τις επόμενες ημέρες, προσπάθησαν να τον αποσωληνώσουν χωρίς επιτυχία και μετά από ραγδαία επιδείνωση ο 70χρονος έφυγε τελικά από τη ζωή εχθές.
Ο Μαμόνοφ γεννήθηκε στη Μόσχα, σε μια οικογένεια που άνηκε στην Ιντελιγκέντσια – ο πατέρας του ήταν μηχανικός και η μητέρα του μεταφράστρια σκανδιναβικών γλωσσών.
Από μικρός λάτρευε τη ροκ και από το 1960 έως το 1970 έπαιζε σε πολλές μπάντες και ζούσε ως επαναστάσης, μπλέκοντας συχνά σε καυγάδες. Για να βιοπορίζεται, έκανε διάφορες χειρωνακτικές δουλειές και επίσης μετέφραζε κείμενα από αγγλικά, δανικά, νορβηγικά και σουηδικά.
https://youtu.be/EWUIaChrCW0
Η επιτυχία για τον Μαμόνοφ ήρθε το 1982 και με τη ροκ μπάντα Ζβούκι Μου. Σύντομα έγινε ένας από τους πιο διάσημους μουσικούς στη Σοβιετική Ένωση, ενώ η συνεργασία του με τον Μπράιαν Ένο βοήθησε να ακουστεί το όνομά του και στο εξωτερικό.
Αρκετά μεγάλη ήταν η φήμη του Μαμόνοφ και ως ηθοποιού στη χώρα του. Μετά την πρώτη του συμμετοχή στο «Taxi Blues» του Πάβελ Λούνγκιν το 1990, έπαιξε σε δεκάδες ταινίες και θεατρικά πρότζεκτ.
Αφού ασπάστηκε την ορθοδοξία τη δεκαετία του 1990, ο Μαμόνοφ αποτραβήχτηκε σε ένα χωριό και απέρριψε πολλούς ρόλους στο σινεμά. Συμφώνησε ωστόσο να παίξει έναν ρόλο που σημάδεψε την καριέρα του, εκείνον ενός μοναχού με σκοτεινό παρελθόν, στο «Νησί» του Πάβελ Λούνγκιν το 2006.
Η ταινία κέρδισε πολλές διακρίσεις στη Ρωσία και στο εξωτερικό, και χάρισε στον Μαμόνοφ ένα βραβείο «Νίκα» Καλύτερου Ηθοποιού. Το 2009, ο Μαμόνοφ υποδύθηκε τον «Ιβάν τον Τρομερό» σε μια άλλη πετυχημένη ταινία του Λούνγκιν, τον «Τσάρο».