Ο Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του σε όσους τον γνώρισαν και σε εκείνους που έζησαν θαυμαστά περιστατικά κοντά στον τάφο του. Ακολουθεί μια συγκλονιστική μαρτυρία που φανερώνει την πνευματική του παρουσία ακόμη και μετά την κοίμησή του.
Η επίσκεψη στο μοναστήρι
Το 1966, ο Κωνσταντίνος Χουτουριάδης από την Περιχώρα Δράμας, που ζούσε στην Αθήνα, ταξίδεψε με τέσσερις γυναίκες στο μοναστήρι του Οσίου Γεωργίου. Αφού παρακολούθησαν τον εσπερινό που τέλεσε ο ιερομόναχος Αβέρκιος, κατευθύνθηκαν στα δωμάτια του ξενώνα για να ξεκουραστούν.
Μετά τα μεσάνυχτα σηκώθηκαν και πήγαν στο εκκλησάκι του Οσίου, όπου έψαλαν την παράκληση. Έπειτα, κατευθύνθηκαν στον τάφο του για να προσκυνήσουν.
Η φωτιά που δεν έκαιγε
Εκείνη την ώρα είδαν κάτι θαυμαστό: από τον τάφο έβγαινε φλόγα, αλλά όποιος την άγγιζε δεν καιγόταν. Το γεγονός συγκίνησε όλους βαθιά. Μία από τις γυναίκες γονάτισε στον τάφο και προσευχήθηκε με δάκρυα: «Πάτερ Γεώργιε, δείξε μου ένα θαύμα». Ο Κωνσταντίνος, που την παρατηρούσε, μονολόγησε ειρωνικά: «Παναγία μου, όλες οι γυναίκες είναι ανόητες!».
Αμέσως όμως αισθάνθηκε έναν δυνατό αέρα να περνά πάνω από το κεφάλι του και έχασε τη φωνή του. Δεν μπορούσε να μιλήσει καθόλου. Για να μην ανησυχήσουν οι γυναίκες, έκανε πως δεν καταλάβαινε τι του συνέβη.
Η συνάντηση με τον Όσιο
Μπροστά του εμφανίστηκε ο Όσιος Γεώργιος. Ο Κωνσταντίνος πήγε να τον αγγίξει, αλλά ο Γέροντας απομακρύνθηκε αργά και βάδισε προς το κελί του. Μπήκε μέσα και ακούστηκε καθαρά ο ήχος του κλειδιού. Το περιστατικό χαράχτηκε έντονα στη μνήμη του.
Οι γυναίκες πίστεψαν ότι ασθένησε, αφού δεν μπορούσε να μιλήσει, και στενοχωρήθηκαν. Εκείνος, για να τους εξηγήσει τι συνέβη, πήρε χαρτί και μολύβι και έγραψε τα γεγονότα.
Το επόμενο πρωί, ο π. Αβέρκιος του μίλησε και εκείνος απάντησε πλέον καθαρά. Ακολούθησαν όλοι μαζί τη Θεία Λειτουργία και στη συνέχεια ο Κωνσταντίνος διηγήθηκε με λεπτομέρειες τη νυχτερινή του εμπειρία.
Το όραμα του Οσίου
Είδε τον Άγιο Γεώργιο να βγαίνει από τον τάφο, ντυμένο με άμφια βαθυκόκκινα και χρυσαφένια, κρατώντας την πατερίτσα του. Παρόλο που ήταν νύχτα, τα χρώματα φαίνονταν καθαρά, γιατί από τον Γέροντα ανέβλυζε υπερκόσμιο φως.
Σημαντικό είναι ότι ο Κωνσταντίνος δεν είχε γνωρίσει τον Άγιο όσο ζούσε. Η εμπειρία αυτή, ωστόσο, χαράχτηκε βαθιά μέσα του και παρέμεινε ζωντανή σε όλη του τη ζωή.
Η υπόσχεση του Γέροντα
Πριν κοιμηθεί, ο Γέροντας είχε πει στα πνευματικά του παιδιά: «Να έρχεσθε στον τάφο μου, να λέτε τον πόνο σας, κι εγώ θα σας ακούω και θα σας βοηθώ».
Χρόνια αργότερα, το 1975, ο Χρήστος Λαλασίδης αφηγήθηκε μια δική του εμπειρία: «Όταν γύρισα από τη Γερμανία, πήγα μια μέρα στον τάφο του να ανάψω κερί και να προσκυνήσω. Δεν θυμάμαι αν πρόλαβα να ανάψω το κερί ή όχι. Εκείνο που θυμάμαι είναι ότι, ενώ στεκόμουν, ένιωσα ξαφνικά το έδαφος να δονείται κάτω από τα πόδια μου και εγώ να κουνιέμαι δυνατά. Αυτό κράτησε περίπου ένα λεπτό. Δεν φοβήθηκα. Μόνο πίστεψα ότι ήταν η παρουσία του Αγίου, που μου έλεγε: “Είμαι εδώ κοντά σου!”».
Πηγή: ieramonopatia.gr