Μια απλή αλλά βαθιά αναγνώριση της αξίας της μητέρας – όπως μας προτρέπει το παρακάτω κείμενο, ας εκτιμούμε και ας αγαπάμε τις μητέρες μας όσο είναι κοντά μας. Ειδικά όταν σκέψεις και λόγια σαν αυτά μας υπενθυμίζουν την ανεκτίμητη παρουσία τους.
Όταν η απουσία γίνεται αισθητή
«Θα πεθάνω και τότε να δω τι θα κάνετε», έλεγε πάντα η μητέρα μου γελώντας. Το έλεγε στα αστεία, κι εμείς γελούσαμε μαζί της. Ο αδερφός μου της έλεγε γελώντας, «Άντε πάλι, έβαλες την ίδια κασέτα, μάνα!». Και ο πατέρας μου συμπλήρωνε πειρακτικά, «Ναι βρε γυναίκα, τα ίδια λες!». Η μάνα μου όμως γελούσε πιο δυνατά από όλους.
Ήταν άνθρωπος γελαστός, γαλήνιος, με μια ηρεμία που φώτιζε όσους βρισκόταν δίπλα της. Τίποτα για τον εαυτό της, όλα για τους άλλους. Αν ζούσε στο σήμερα, θα ήταν σαν ένα σπάνιο πουλί που όλοι θέλουν να δουν από κοντά, για να βεβαιωθούν πως υπάρχει.
«Θα πεθάνω και θα δω τι θα κάνετε»
Το έλεγε σαν να ξόρκιζε τον θάνατο, σαν να δήλωνε ότι θα ζούσε για πάντα. Αλλά η στιγμή που τόσο έλεγε στα αστεία, ήρθε για όλους μας σαν πραγματικότητα. Στην αρχή έκανα πως δεν συμβαίνει, όπως κάνουμε όταν κάτι τόσο βαρύ είναι δύσκολο να το αποδεχτούμε. Για καιρό έλεγα στον εαυτό μου πως απλώς λείπει σε ταξίδι, όπως όταν πήγαινε να δει την αδερφή της στην Ξάνθη. Έπλασα αυτό το σενάριο για να μπορέσω να συνεχίσω.
Όμως, η πραγματικότητα πάντα έρχεται. Και έρχεται βαριά, αναπόφευκτα. Όταν, λοιπόν, συνειδητοποίησα την αλήθεια, λύγισα. Η απουσία της μάνας μου έγινε ξαφνικά έντονη. Μου έλειπε κάθε πτυχή της παρουσίας της: η αγκαλιά της, η υπομονή της, το καταφύγιο που ήταν πάντα εκεί όποτε το χρειαζόμουν.
Αναμνήσεις και τύψεις
Μου έλειπαν όλα όσα είχα από εκείνη. Σκεφτόμουν κάθε «σ’ αγαπώ» που δεν είπα αρκετά, κάθε στιγμή που ίσως αμέλησα να της δείξω την αγάπη μου, ειδικά στα δύσκολα εφηβικά χρόνια. Όταν χάνεται κάτι τόσο σπουδαίο, όλα τα λάθη μας φαίνονται μεγαλύτερα. Οι σκέψεις μου ταξίδευαν στο παρελθόν και εκείνες οι στιγμές που τότε φάνταζαν «κουραστικές» τώρα έμοιαζαν όμορφες, μοναδικές.
Η ζωή χωρίς τη μάνα – Μια καθημερινότητα χωρίς αλάτι
Η ζωή συνέχισε να προχωρά με τη δική της ρουτίνα, με τα ευχάριστα και τις δυσκολίες της. Αλλά χωρίς εκείνη, τίποτα δεν ήταν το ίδιο. Ένιωθα πως η καθημερινότητά μου έμοιαζε πια άνοστη, σαν να έλειπε το απαραίτητο «αλάτι» που κάνει τη ζωή ενδιαφέρουσα και γεμάτη γεύση.
Η μητέρα μου ήταν αυτό το συστατικό που έδινε ουσία και ζωντάνια σε κάθε στιγμή της ζωής μου. Ήταν αυτή η μικρή «πρέζα» που δεν λείπει ποτέ στις συνταγές. Έδινε νόημα σε κάθε στιγμή, μεταμορφώνοντάς την σε κάτι ξεχωριστό.
Η δική μου οικογένεια…
Σήμερα, παρόλο που έχω την οικογένειά μου, τον άντρα και τα παιδιά μου, ξέρω ότι η απώλεια της μάνας δεν μπορεί να καλυφθεί. Αναλογιζόμενη τη σημασία της στη δική μου ζωή, σκέφτομαι διαφορετικά και τον δικό μου ρόλο στη ζωή των παιδιών μου. Δεν ξέρω αν μπορώ να γίνω «αλάτι» όπως ήταν εκείνη, αλλά μπορώ τουλάχιστον να προσφέρω αυτή τη γεύση, αυτή την «πρέζα» ζάχαρης, στη ζωή τους.
Έτσι, συνεχίζω, προσπαθώντας να προσφέρω όσο πιο πολύ μπορώ από αυτή τη γεύση, ελπίζοντας να αφήσω κι εγώ κάτι από τη δύναμη της δικής μου μάνας.
Πηγή: newsitamea.gr