Δεν είχα δώσει πολλή σημασία στη μαγειρική όσο ήμουν ανύπαντρη.
Και κάπως έτσι, ξεκίνησα να μαγειρεύω
Όσο είχαμε σχέση με τον άντρα μου, προτιμούσαμε να τρώμε έξω. Όταν όμως παντρευτήκαμε, κατάλαβα ότι έπρεπε να μαγειρεύω καθημερινά. Έτσι ξεκίνησα να ψάχνω συνταγές από το διαδίκτυο, από περιοδικά και όπου αλλού μπορούσα να βρω βοήθεια. Ξέρετε τι συνήθιζα να κάνω;
Συχνά έφερνα μια καρέκλα στην κουζίνα και κάθισα μπροστά στο φούρνο, μόνο και μόνο για να είμαι σίγουρη ότι το φαγητό δεν θα καεί. Πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε…
Η βοήθεια της πεθεράς μου
Η πεθερά μου έπαιξε σημαντικό ρόλο στη βελτίωσή μου. Με στήριξε πολύ και μοιράστηκε μαζί μου μικρά μυστικά της κουζίνας. Συχνά μου έλεγε: «Η μαγειρική είναι αγάπη». Την άκουγα με προσοχή και προσπαθούσα να εφαρμόσω όσα μου έδειχνε. Με τον καιρό, οι προσπάθειές μου άρχισαν να αποδίδουν.
Η πρόοδος στην κουζίνα
Σήμερα, όχι μόνο μαγειρεύω παραδοσιακά ελληνικά φαγητά, αλλά έχω αρχίσει να πειραματίζομαι και με πιο δημιουργικές συνταγές. Θέλω να εντυπωσιάζω τον άντρα μου, ο οποίος έχει μεγαλώσει με τα υπέροχα φαγητά της μητέρας του — και, μεταξύ μας, η πεθερά μου είναι πραγματικά εξαιρετική μαγείρισσα.
Οι συγκρίσεις που με πληγώνουν
Πολλές φορές, την ώρα του φαγητού, ο άντρας μου με γεμίζει επαίνους λέγοντας πόσο καλό είναι το φαγητό μου. Όμως πάντα υπάρχει ένα «αλλά»…
«Δεν είναι σαν της μαμάς μου!», λέει συχνά.
«Αχ, να είχαμε λίγο από το παστίτσιο της μανούλας μου…» ή
«Αχ, να είχαμε λίγη πίτα όπως την κάνει η μάνα μου…»
Τελευταία, μάλιστα, όταν λαχταρά φαγητά όπως ντολμαδάκια ή ιμάμ, μου προτείνει:
«Μήπως να ζητήσουμε από τη μαμά να μας φτιάξει; Έτσι κι αλλιώς, για να μην κουραστείς κιόλας.»
Ντίνα