Πριν από λίγες μέρες ξεκίνησαν στο νηπιαγωγείο του Γιώργου, οι εκδρομές με πούλμαν για επισκέψεις σε θέατρα, μουσεία κλπ
Κάθε φορά που ξέρω ότι θα πάει οδικώς αγχώνομαι λίγο επειδή δεν είμαι εγώ αυτή που οδηγάει, γι’ αυτό του λέω πάντα ή να φορέσει τη ζώνη του ή αν δεν μπορεί, να πει στις δασκάλες του, να του τη φορέσουν.
Μια μέρα λοιπόν, πριν την εκδρομή, στέκομαι στη πόρτα να πάρω τον Γιώργο και ακούω τη δασκάλα του, να λέει «Γονείς, μην ξεχάσετε να πείτε στα παιδιά σας ότι αύριο που θα πάμε εκδρομή με το πούλμαν, θα τους φορέσουμε ζώνη!».
Χαμογέλασα κάπως αμήχανα, γιατί μου φάνηκε πολύ αυτονόητο κάτι τέτοιο.
«Γιατί να τους το πούμε;» ρώτησα με αφέλεια, για να μου απαντήσει «Δεν ξέρουν όλα τα παιδιά ότι φοράμε ζώνη!».
Ξαφνιάστηκα αλλά δυστυχώς, είχε δίκιο…
Όταν γεννήθηκε ο Γιώργος, πήραμε δύο παιδικά καθισματάκια αυτοκινήτου, ένα για το αμάξι του πρώην άντρα μου κι ένα για το δικό μου. Δώσαμε θυμάμαι τότε 350 ευρώ και για τα δύο και μάλιστα μου είπαν «Πω πω, πολλά δώσατε!».
Ότι δηλαδή η ζωή του παιδιού μου, κοστίζει λιγότερο… Δεν πα να λένε! Εγώ αγάπη μου, δεν βάζω πρώτη αν πρώτα δεν μπει το παιδί σε καθισματάκι και φορέσει ζώνη, νόμος!
Δυστυχώς όμως κοιτάζοντας δίπλα μου, βλέπω πως αυτόν τον «νόμο» τον τηρούν ελάχιστοι.
Αρκεί να σας πω ότι υπάρχει μπαμπάς που φέρνει και παίρνει το παιδί του, από το νηπιαγωγείο με μηχανάκι, χωρίς κράνος. Και λέω εγώ: Αν χτύπα ξύλο, σου πεταχτεί αύριο ένα φορτηγό και σου πάρει ό,τι πολυτιμότερο έχεις, πώς θα ζήσεις;
Σ’ αυτή τη χώρα που πολύ την αγαπώ, δυστυχώς πρώτα παθαίνουμε και μετά μαθαίνουμε και πάλι ζήτημα αν μάθουμε εντελώς. Σ’ αυτή τη χώρα που πολύ την αγαπώ, δεν θέλουμε να μάθουμε να προστατεύουμε τους εαυτούς και τα παιδιά μας γιατί πιστεύουμε ότι τα ξέρουμε όλα.
-Ξέρουμε μια χαρά να κάνουμε νταηλίκια στον τροχονόμο που μας έγραψε για τη ζώνη ή το κράνος που δεν βάλαμε.
-Ξέρουμε να απειλούμε Θεούς και δαίμονες και να σπάμε τα τηλέφωνα στον μπατζανάκη να μας σβήσει τη κλήση.
-Ξέρουμε να κορνάρουμε και να βρίζουμε τον γονιό που με τη πόρτα ανοιχτή, προσπαθεί να δέσει το παιδί του στο καθισματάκι για να ξεκινήσει, μη και φτάσουμε στον προορισμό μας δυο λεπτά αργότερα.
-Ξέρουμε να οδηγάμε με 70 χλμ. μέσα στα στενά κατοικημένης περιοχής και να μην σταματάμε όταν βλέπουμε μαμά να προσπαθεί να περάσει το δρόμο με το καρότσι ή το παιδί στο χέρι.
-Ξέρουμε να αγοράζουμε το τελευταίας τεχνολογίας κινητό ή να κάνουμε υπερπολυτελή βάφτιση αρκετών ευρώ αλλά όταν είναι να αγοράσουμε παιδικό καθισματάκι, κάνουμε τσιγκουνιές και παίρνουμε απ’ τα μεταχειρισμένα γιατί «έλα μωρέ τώρα, πόσο θα το χρειαστούμε;» λες και θα κάνεις απόσβεση!
Γιατί στην Ελλάδα η πλειοψηφία των οδηγών, «προτιμά» να δώσει τα λεφτά του σε gadgetάκια ή ακόμη χειρότερα σε κηδείες και νοσοκομεία παρά σε κράνη και παιδικά καθισματάκια. Συγγνώμη που είμαι τόσο σκληρή, αλλά στ΄αλήθεια δεν μπορώ να βρω καμία δικαιολογία για τα 30 δευτερόλεπτα που δεν φόρεσες ζώνη ή κράνος στο παιδί σου ή δεν φόρεσες κι εσύ γιατί κι εσύ αντίστοιχα, είσαι το παιδί κάποιου που αγωνιά.
Για να μην μιλήσω για τους καυγάδες μες στο αυτοκίνητο, αφού πολλοί θυμούνται να λύσουν όλες τους τις διαφορές πάνω στο τιμόνι, με αποτέλεσμα να παθαίνουν τα χειρότερα!
Ο Έλληνας λένε δεν έχει οδηγική παιδεία. Εγώ νομίζω πως δεν έχει γενικά παιδεία. Είτε αφορά τον τρόπο που μεγαλώνει το παιδί του ή τη συμπεριφορά του στη γειτονιά και στο χώρο που μένει, είτε τον τρόπο που φέρεται στους φίλους του και χειρίζεται τα επαγγελματικά του, ακόμα και στο πώς αλληλεπιδρά στο διαδίκτυο.
Απ’ όπου κι αν το πιάσεις, το μόνο που θα δεις είναι απομιμήσεις, τρικλοποδιές και προχειρότητες καθώς σε πολλά ζητήματα, επικρατεί ένα διάχυτο «Έλα μωρέ» ή «Αφού και ο άλλος το κάνει!» που μας χώνει όλο και πιο βαθιά στη κρίση η οποία, πιστέψτε με, μόνο οικονομική δεν είναι!
Φέτος λοιπόν, αντί για υπέρλαμπρα παιχνίδια και ρούχα, ας μπει κάτω από το δέντρο ένα κράνος ή ένα παιδικό καθισματάκι. Γιατί δεν υπάρχει πιο σημαντικό δώρο από την ίδια τη ζωή!
Της Κυριακής Χαριτάκη/singleparent