Μαρίλια και Εβελίνα: Οι δίδυμες που παραμένουν «αόρατες» στη δίκη για το Μάτι
Η δίκη για την τραγωδία του Μάτι εισέρχεται σε μια νέα και κρίσιμη φάση, καθώς την Τετάρτη 12 Μαρτίου ο Εισαγγελέας θα ανακοινώσει την αγόρευσή του σχετικά με την ενοχή ή την αθωότητα των 21 κατηγορουμένων. Η καταστροφική φωτιά του 2018 άφησε πίσω της 104 νεκρούς και δεκάδες τραυματίες, αλλά υπάρχουν δύο μικρά κορίτσια που, παρά τα τραύματά τους, δεν αναγνωρίζονται από το δικαστήριο ως θύματα.
Ο Σύλλογος Συγγενών Θανόντων Εγκαυματιών της 23ης Ιουλίου 2018 στην Ανατολική Αττική έχει κάνει έκκληση για στήριξη: «Ζητούμε να σταθείτε πλάι μας, ενώπιον της Δικαιοσύνης», αναφέρουν σε ανακοίνωσή τους.
Η μάχη για αναγνώριση
Η Μαρίνα Καρύδα, μια από τις πυρόπληκτες της τραγωδίας, καταγγέλλει: «Οι 5χρονες δίδυμες Μαρίλια και Εβελίνα έτρεξαν βλέποντας τη φωτιά αιφνιδιασμένες και κάηκαν λίγα μέτρα έξω από την αυλή τους, αγκαλιά με τη μητέρα τους Βίκυ Χερουβείμ και τη γιαγιά τους».
Παρά το τραγικό τους πέρασμα, τα δύο κορίτσια δεν θα λάβουν δικαίωση, καθώς η δίκη για το Μάτι δεν τις συμπεριλαμβάνει στα θύματα. Η κατάσταση γίνεται ακόμη πιο οδυνηρή αν σκεφτεί κανείς ότι τα κορίτσια έχουν χάσει και τον πατέρα τους, και ο μόνος κοντινός τους συγγενής είναι ο θείος τους, Άρης Χερουβείμ, αδελφός της μητέρας τους.
Το πρόβλημα της συγγένειας
Σύμφωνα με τον νόμο, οι θείοι και τα ανίψια θεωρούνται συγγενείς 3ου βαθμού, γεγονός που σημαίνει ότι ο θείος τους δεν μπορεί να τις αντιπροσωπεύσει στο δικαστήριο για να αναγνωριστούν ως θύματα. Ο Άρης Χερουβείμ προσπάθησε να προωθήσει μια διάταξη που θα επέτρεπε σε συγγενείς 3ου βαθμού να εκπροσωπούν τα παιδιά σε περίπτωση που δεν υπάρχουν συγγενείς μέχρι 2ου βαθμού, αλλά η πρότασή του δεν έγινε δεκτή.
Για τη δίκη, η Μαρίλια και η Εβελίνα είναι σαν να μην υπάρχουν.
Δείτε την ανάρτηση της Μαρίνας Καρύδα:
Απόσπασμα της κατάθεσης του Αρη Χερουβείμ στη δίκη
« Εγώ μένω στην Αθήνα. Είχε βγει στη τηλεόραση ο κ. δήμαρχος Ραφήνας – Πικερμίου και έλεγε ότι δεν χρειάζεται εκκένωση, μας ζητούσε μάλιστα να μην κυκλοφορούμε για να μην εμποδίζουμε τα πυροσβεστικά. Υπήρχαν ελικόπτερα που ποτέ δεν σηκώθηκαν. Υπήρχε χρόνος σε όλες τις υπηρεσίες να ειδοποιήσουν τον κόσμο αλλά αυτοί παρατηρούσαν τον κόσμο να καίγεται. Έλεγαν ότι η φωτιά κινείται προς το Διόνυσο.
Μου είπε η μητέρα μου με την οποία επικοινώνησα στις 18:30 το απόγευμα ότι έβλεπαν φλόγες. Της είπα «σηκωθείτε και φύγετε».
Δεν έπιασα κουβέντα, γιατί κάθε δευτερόλεπτο ήταν κρίσιμο. Κατάφεραν να φύγουν μέσα στα επόμενα πέντε λεπτά. Εκεί συνάντησαν κάποιους άλλους ανθρώπους. Το αυτοκίνητο του ενός ζευγαριού έπιασε φωτιά και σε λίγο μαζί με την οικογένεια μου κάηκαν. Κάλεσα την πυροσβεστική αμέτρητες φορές… Κάποια στιγμή πήρα και το Λιμενικό αλλά μετά από αμέτρητες φορές δεν απάντησε ποτέ.
Η Άμεση Δράση μου είπε ότι δεν είναι αρμόδια και να πάρω στο Αστυνομικό τμήμα Νέας Μάκρης. Από εκεί μου είπαν να πάρω στο Κέντρο Υγείας Νέας Μάκρης, και στα νοσοκομεία που μάζευαν τις σορούς. Όπως έμαθα αργότερα από εθελοντή γύρω στις 21.00 μια ομάδα εφέδρων καταδρομέων προσφέρθηκε να βοηθήσει την Πυροσβεστική για να ψάξει να βρει τα πτώματα. Ανοργανωσιά και παντελής έλλειψη συντονισμού. Όλο αυτό το θέατρο που παίχτηκε ενώ ήξεραν ότι υπήρχαν νεκροί. ΄
Έφτασα στο Μάτι γύρω στις 2 το πρωί, το σπίτι ήταν ανοιχτό, δεν βρήκα κανέναν μέσα, το αυτοκίνητο της αδερφής μου ήταν στο σπίτι, είδα στα 50 μέτρα κάποιες σορούς σκεπασμένες με ένα λευκό σεντόνι. Απέναντι ακριβώς ήταν ένα ζευγάρι εντελώς καμένοι σε κοινή θέα, χωρίς να είναι καν καλυμμένοι.
Οι αστυνομικοί μου είπαν ότι κάτω από το σεντόνι ήταν δυο γυναίκες και δυο παιδιά. Κατάλαβα ότι ήταν οι δικοί μου συγγενείς. Αλλά μου είπαν ότι ήταν νεαρές γυναίκες. Ζήτησα να κάνω αναγνώριση. Τελικά τα καταφέραμε, αναγνώρισα την αδερφή μου, τη μητέρα μου και το ένα παιδάκι, το άλλο ήταν πολύ καμένο. Οι σοροί ήταν άσπρες…Έσβησαν τα παιδιά με πυροσβεστήρα, αυτό επιτρέπεται; Αυτό έγραψαν στην αναφορά τους οι αστυνομικοί, ότι εντόπισαν τις σορούς και άδειασαν τον πυροσβεστήρα του περιπολικού. Η τσάντα της αδερφής μου ήταν ανέπαφη και ζήτησα να πάρω την ταυτότητα της. Ιατροδικαστής ήρθε 12.00 το μεσημέρι. Το πιστοποιητικό θανάτου λέει 12.30 το μεσημέρι. Η περισυλλογή των σορών έγινε στις 19.00 το απόγευμα. Ήταν τρομερά υποκριτικό και προσβολή.
Φάγαμε 4,5 χρόνια, όπου γινόταν μπαλάκι η δικογραφία και το μόνο που έκαναν ήταν να αλλάξουν τον Ποινικό Κώδικα και να κάνουν ευνοϊκότερες ποινές για τους κατηγορούμενους. Το μόνο καλό ήταν η δημιουργία του 112. Έπρεπε να φύγουν 104 άνθρωποι για να γίνει το 112…
Σήμερα ήρθαμε εδώ να κάνουμε μια δίκη αλλά δεν ξέρουμε πόσα θύματα υπάρχουν. Τα θύματα είναι 104. Μου κάνει εντύπωση που κανείς δεν μιλάει για τα θύματα που δε ταυτοποιήθηκαν. Επί 4,5 χρόνια η δικογραφία για το Μάτι έγινε μπαλάκι. Δε κατηγορώ το δικαστήριο σας, αλλά το νομικό πλαίσιο. Οι κατηγορούμενοι είναι αθώοι μέχρι απόδειξης ενοχής, αλλά υπάρχουν άνθρωποι σαν εμάς που είμαστε τα θύματα. Κάποιοι φταίνε περισσότερο και κάποιοι λιγότερο. Κάποιοι θα έπρεπε να είναι στη φυλακή και άλλοι να έχουν ξηλωθεί αμέσως από τις θέσεις τους την επόμενη μέρα. Εύχομαι να μη ζήσει κάποιος αυτό που έζησα εγώ και ή οικογένειά μου. Δε γνωρίζουν πως είναι να μαζεύεις μισοκαμένα παιχνίδια από τον κήπο. Όσοι μείναμε πίσω ζούμε ένα μαρτύριο»