Ο Ηλίας Μαμαλάκης είναι ένας από τους πιο αγαπημένους τηλεοπτικούς μάγειρες που πέρασαν από την τηλεόραση.
Ο ίδιος σε πρόσφατη συνέντευξή του μίλησε για το αν θα ξανακάνει τηλεόραση, για το ρόλο του παππού, ενώ αποκάλυψε μία ρομαντική οικογενειακή ιστορία.
Δεν νομίζετε ότι θα ξανακάνετε τηλεόραση;
«Όχι, δεν νομίζω, γιατί θεωρώ ότι ο τρόπος με τον οποίο σκέπτονται αυτοί οι άνθρωποι που επιλέγουν στην τηλεόραση, θέλουν νέα πρόσωπα, έναν άλλο τρόπο παρουσίασης, πιο χαλαρό και πιο αλήτικο, οπότε δεν νομίζω ότι έχω πολλές ελπίδες…
Αλλά δεν με πειράζει, θα έπρεπε να είμαι… χορτάτος, αλλά εγώ… πεινάω συνέχεια».
-Πάντως τα κιλά σας τα διατηρήσατε ίδια, παρά την καραντίνα.
«Ναι, δόξα τω θεώ, δεν παρέκλινα, το ίδιο κι η Ντορίτα.
Μέχρι τις 5 Οκτωβρίου, περιμένουμε το δεύτερο εγγόνι, που κι αυτό είναι αγόρι, ενώ υπάρχει το ενδεχόμενο να πάρει το όνομα μου, να το βαπτίσουν Ηλία, δεν ξέρω…
Είναι θέμα των γονιών του, ό,τι αποφασίσουν εγώ είμαι “μέσα”. Δεν παίζει ρόλο το όνομα στη σχέση που έχεις με το εγγόνι».
-Τι παππούς εξελίσσεστε;
«Είμαι ένας παππούς που δεν έχω ακόμα ρόλο, γιατί είναι πολύ μικρό το παιδί κι έχει περισσότερο ανάγκη τη μάνα του ή τη γιαγιά του.
Ο ρόλος μου θ’ αρχίσει όταν θα είναι 2-3 ετών, εκεί θα μπορώ να επικοινωνώ μαζί του, για να του μεταφέρω αυτό που θέλω.
Ν’ αγαπάει, να μη φοβάται… Να το μυήσω στη γαστρονομία, να το μάθω να τρώει κοκορέτσι και σπληνάντερο».
-Ονειρεύεστε κάποιον από τους δύο εγγονούς σας σεφ;
«Όχι, δεν νομίζω, αυτά θα πηγάσουν όταν τα παιδιά θα έχουν μεγαλώσει αρκετά».
-Ποιο ανεκπλήρωτο όνειρο σας θέλετε να πραγματοποιηθεί;
«Το 2021 είναι τα 200 χρόνια από την επανάσταση του ’21 .Έχω κάνει δύο σειρές στην κρατική τηλεόραση και το τρίτο μέρος ήταν ο Ρήγας Φεραίος.
Έκανα μια αίτηση στην ΕΡΤ για να κάνω αυτό το ντοκιμαντέρ, αλλά νομίζω ότι δεν έχει εγκριθεί, γιατί έχει περάσει πολύς καιρός.
Ο επόμενος στόχος μου είναι να κάνω ένα μεγάλο ταξίδι μαζί με τον αδελφό μου, στη Μοζαμβίκη, που είναι το μέρος που γεννήθηκε η μάνα μας».
-Η μητέρα σας γεννήθηκε στη Μοζαμβίκη;
«Ναι και θέλω να πάμε εκεί για να δούμε το κομμάτι που ζήσανε, να βρω το μαγαζί του παππού μου, ένας φόρος τιμής στην οικογένεια.
Η μητέρα μου ήταν Ελληνίδα, ο παππούς Κρητικός, αλλά είχαν μεταναστεύσει στη Μοζαμβίκη, εκεί έκανε την περιουσία του, είχε 4 παιδιά, 3 κορίτσια που γεννήθηκαν εκεί, ενώ το αγόρι στην Αθήνα.
Πρόκειται για μια πάρα πολύ ρομαντική ιστορία».
-Τι ιστορία;
«Όταν ο παππούς μου έκανε περιουσία στη Μοζαμβίκη, μετά από πολλές περιπέτειες, αποφάσισε να παντρευτεί, κι έτσι γύρισε στην Ελλάδα να βρει νύφη. Πήγε στο ορφανοτροφείο, το “Αμαλείο”, που είχε κορίτσια ηθικά, τίμια.
Του παρουσίαζαν τα κοριτσάκια, αλλά εκείνος ήταν μεγάλος σε ηλικία, ψηλός, σωματώδης, κι είπε:
“Αυτά τα κοριτσάκια, είναι πολύ μικρά για μένα, θέλω την κυρία που φέρνει τα κοριτσάκια”, κι εκείνη ήταν η γιαγιά μου, η οποία ήταν καθηγήτρια του κεντήματος στο ορφανοτροφείο.
Την έλεγαν Κρέουσα, είχε μείνει ορφανή νωρίς και την πήρε ο αδερφός της μάνας της, την έβαλε τρόφιμο στο ορφανοτροφείο, κι αυτή εξελίχθηκε εκεί, έγινε καθηγήτρια.
Τη βρήκε ο παππούς, την κατέβασε στην Αφρική, παντρεύτηκαν κι έκαναν 4 παιδιά… Ιστορία άλλης εποχής…», είπε στο Λοιπόν.
