Πόσο, μα πόσο προβληματική είναι η αμερικανική εξωτερική πολιτική; Και για πόσο τα όποια (και προσωπικά) συμφέροντα θα υπερέχουν των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και του Διεθνούς Δικαίου;
Θα μου πείτε ψάχνω ψύλλους στα άχερα και θα έχετε δίκιο, αλλά δεν γίνεται όταν τους συμφέρει η μάχη να γίνεται και να δίνεται για τους ανθρώπους και όταν δεν τους συμφέρει οι άνθρωποι να μετατρέπονται σε εχθρούς; Αναρωτιέται με άρθρο του στο hellasjournal.com ο δημοσιογράφος και Ανταποκριτής στις ΗΠΑ Μιχάλης Ιγνατίου.
Το πλήρες άρθρο του Μιχάλη Ιγνατίου
Πόσο, μα πόσο προβληματική είναι η αμερικανική εξωτερική πολιτική; Και για πόσο τα όποια (και προσωπικά) συμφέροντα θα υπερέχουν των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και του Διεθνούς Δικαίου;
Και για πόσο τα όποια (και προσωπικά) συμφέροντα θα υπερέχουν των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και του Διεθνούς Δικαίου; Θα μου πείτε ψάχνω ψύλλους στα άχερα και θα έχετε δίκιο, αλλά δεν γίνεται όταν τους συμφέρει η μάχη να γίνεται και να δίνεται για τους ανθρώπους και όταν δεν τους συμφέρει οι άνθρωποι να μετατρέπονται σε εχθρούς; Τα ίδια κάνουν και οι Ρώσοι, δεν πάνε πίσω. Παρουσιάζονται μονίμως τα θύματα, ενώ δεν διαφέρουν σε τίποτα από τον κακό εαυτό της Αμερικής. Διότι σίγουρα υπάρχει και η καλή Αμερική -και αναφέρομαι στην πλειοψηφία των πολιτών της. Είναι υπερασπιστές του Διεθνούς Δικαίου, χωρίς αμφιβολία.
Έχουμε συνηθίσει να χαρακτηρίζουμε τους γραφειοκράτες «κατασκευαστές» της αμερικανικής πολιτικής σε διεθνές επίπεδο. Είναι αυτοί που σχεδιάζουν τον τρόπο συμπεριφοράς των Ηνωμένων Πολιτειών για όλες τις χώρες του κόσμου. Είναι οι γνωστοί γραφειοκράτες, οι οποίοι δεν επιτρέπουν να ταράξει καν ο ύπνος τους. Δεν κάνουν καμία προσπάθεια να ανανεώσουν καν τις «ντιρεκτίβες» τους για χώρες και λαούς, που είναι απαρχαιωμένες. Ακολουθούν την πεπατημένη. Για το θέμα της Τουρκίας η κατάσταση είναι φρικτή. Και όσα λέμε και γράφουμε δεν προέρχονται από το γεγονός ότι η κατοχική δύναμη είναι μία εχθρική χώρα. Και είναι εχθρική επειδή η ίδια το επιδιώκει. Έχουμε και λέμε: Εισβολή και κατοχή στην Κύπρο, άνευ προηγουμένου προκλήσεις στο Αιγαίο, Γενοκτονία των Ποντίων, Μικρασιατική Καταστροφή και πάει λέγοντας. Είναι μία χώρα εχθρική επειδή και σήμερα απειλεί. Και μέχρι το πρόσφατο παρελθόν το έκανε με την πλάτη των γραφειοκρατών της Ουάσιγκτον. Απειλεί και εκβιάζει και όλες οι πληροφορίες που προέρχονται από στρατιωτικές και διπλωματικές πηγές συμφωνούν ότι μέσα στο καλοκαίρι θα δημιουργήσει άσχημες καταστάσεις για την Ελλάδα και την Κύπρο. Και αυτό παρά το ταξίδι του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στην ‘Αγκυρα και την Κωνσταντινούπολη. Ήταν ακόμα μία λάθος απόφαση της Αθήνας η επίσκεψη του πρωθυπουργού της Ελλάδας, όπως μέγα ατόπημα ήταν και η πρόσκληση στον Ταγίπ Ερντογάν τον Δεκέμβριο του 2017, αμέσως μετά επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στην Ουάσιγκτον.
Αλλά το θέμα μας είναι η εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών. Και η σκέψη που κάνω είναι η εξής: Σε πόσα σημαντικά θέματα συμφωνεί η Ουάσιγκτον με την Άγκυρα; Αναζητώντας την απάντηση δεν βρήκα ούτε ένα διεθνές θέμα, για το οποίο οι δύο χώρες να έχουν την ίδια γνώμη. Ειλικρινά. Ούτε ένα. Αν βρείτε εσείς θα πω mea culpa. Στα ζητήματα της Ρωσίας και του Ιράν είναι κάθετα αντίθετες οι απόψεις. Επίσης στα θέματα της Βενεζουέλας, της Αιγύπτου, της Λιβύης και του Ισραήλ. Διαφωνούν για τη Μέση Ανατολή -και όχι μόνο για το Παλαιστινιακό, αλλά και για τη Σαουδική Αραβία και την Υεμένη. Προσέξτε τώρα: Στη δική μας γειτονιά, οι Αμερικανοί είναι «Πόντιοι Πιλάτοι» για τις απειλές της Τουρκίας στο Αιγαίο και ακόμα και αυτή τη στιγμή εξυπηρετούν την κατοχική δύναμη για το Κυπριακό. Όχι όπως παλιά είναι η αλήθεια, αλλά αν φτάναμε σε ένα σημείο που η λύση -υποθετικά πάντα- θα ήταν κοντά, την κυπριακή πολιτική ηγεσία θα πίεζαν, όχι τον Ταγίπ Ερντογάν. Είναι άδικοι οι Αμερικανοί γραφειοκράτες και κοντόφθαλμοι και με τις αποφάσεις τους δεν εξυπηρετούν την ίδια την Αμερική. Υπάρχουν και οι λογικοί, δεν λέω. Έχω γνωρίσει αρκετούς στα γραφεία (Desks) της Νότιας Ευρώπης. Αλλά δυσκολεύονται να πείσουν.
Σε δύο περιπτώσεις, δύο διπλωμάτες έκαναν τη διαφορά και μπόρεσαν και άλλαξαν αποφάσεις:
Ο ένας ήταν ο Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, και Ο άλλος ήταν ο Γουές Μίτσελ.
Ο δεύτερος είχε εκπονήσει με τους συνεργάτες του σχέδια για την ενεργειακή «εισβολή» της Αμερικής στην ανατολική Μεσόγειο και ενθάρρυνε τις συμμαχίες της Ελλάδας και της Κύπρου με το Ισραήλ, την Αίγυπτο και άλλες χώρες της γειτονιάς.
Δυστυχώς έφυγε νωρίς, αν και όλες οι πληροφορίες αναφέρουν ότι η στρατηγική του δεν έχει αλλάξει καθόλου. Ότι είναι αυτό που δεν αφήνει την Αμερική να σκεφθεί παραπέρα και να σχεδιάσει για το μέλλον με χώρες, οι οποίες είναι πιστές και δεν τιη δημιουργούν προβλήματα.
Είναι μία απίστευτη «τουρκολαγνεία» και η αδυναμία των γραφειοκρατών να παραδεχθούν τα λάθη τους. Και είναι λάθη τραγικά πρώτα για την Αμερική και μετά για τις χώρες που επηρεάζονται.
Χθες η εφημερίδα New York Times αναφέρθηκε στην πιθανότητα να χαρακτηριστεί τρομοκρατική η οργάνωση «Αδελφοί Μουσουλμάνοι» της Αιγύπτου. Και το μυαλό όλων, μα όλων, που πήγε; Πάλι στην Τουρκία και τον Ταγίπ Ερντογάν.
Ο πρόεδρος της Τουρκίας είναι μέντορας και προστάτης των «Αδελφών Μουσουλμάνων» και λέγεται μάλιστα ότι επί προεδρίας του Μόρσι τα αποθέματα χρυσού της Αιγύπτου μεταφέρθηκαν στην Άγκυρα.
Αυτη την χώρα και αυτόν τον πρόεδρο καλύπτει και σήμερα η Αμερική. Και έχει συμμαχήσει με τη Ρωσία και το Ιράν, και ας δημιουργεί μύρια προβλήματα στα αμερικανικά συμφέροντα στη Συρία, και ας υποστηρίζει τον Μαδούρο και τους Μουλάδες της Τεχεράνης, και ας σπάει τα αμερικανικά εμπάργκο σε όλο τον κόσμο.
Δεν ξέρω. Ίσως για να εκτιμούν χώρες και ηγέτες οι Αμερικανοί, πρέπει να τους κάνουν τη ζωή μαρτύριο…