Η συγκλονιστική εξομολόγηση μιας γυναίκας που πάσχει από καρκίνο…
Η Ελισάβετ Χαντζερλή είναι 35 ετών.
«Νόσησα με καρκίνο όταν ήμουν 27 χρονών. Ο μεγάλος μου γιος ήταν 2,5 ετών και η μικρή μου κόρη 6 μηνών. Ουσιαστικά, την κόρη μου, λόγω των θεραπειών, δεν την είδα να μπουσουλάει κι έχασα πολλές από τις δικές της στιγμές. Ως νέος άνθρωπος, το τελευταίο πράγμα που σκέφτεσαι είναι ο καρκίνος. Αλλά επειδή είχαμε χάσει τη γιαγιά μου από καρκίνο του μαστού, πάντοτε πίστευα ότι κάτι παρόμοιο θα συνέβαινε και σ’ εμένα.
Για πολλά χρόνια έκανα μπάνιο χωρίς σφουγγάρι, με αποτέλεσμα ακόμη και την πιο μικρή αλλαγή να τη νιώθω στο σώμα μου. Τη μια μέρα, λοιπόν, πέρασε το χέρι μου από τη μασχάλη και δεν υπήρχε τίποτα και την επόμενη ξαφνικά κάτι υπήρχε. Αμέσως κατάλαβα ότι είχα καρκίνο. Στην αρχή πέρασαν κάποιες μέρες και οι γιατροί δεν μου έλεγαν τι να κάνω, αν έπρεπε να υποβληθώ σε μαστογραφία, τι ειδικότητες έπρεπε να επισκεφτώ και ανάμεσα σε όλα αυτά είχα και μια λάθος διάγνωση από έναν ακτινολόγο, ο οποίος μου είπε ότι δεν είχα τίποτα το ανησυχητικό.
Θεωρούσαν ότι ήταν κάτι που προήλθε από τον θηλασμό και τίποτα περισσότερο. Τελικά, έγινε επέμβαση σε κρεβάτι λεχώνας και φοβόμασταν κιόλας μήπως είχε προχωρήσει σε άλλα όργανα. Χρειάστηκαν χημειοθεραπείες που τις έκανα στο Διαβαλκανικό Θεσσαλονίκης και στο Θεαγένειο, όπου έπαθα το μεγαλύτερο σοκ της ζωής μου. Μια μέρα ξεκίνησα στις τέσσερις το πρωί από το σπίτι μου προκειμένου να είμαι πολύ νωρίς εκεί, στις επτά το πρωί, για να πάρω χαρτάκι προτεραιότητας και να κάνω τη χημειοθεραπεία στη μία το μεσημέρι.
Όταν ανέβηκα στο ένατο όροφο, συνάντησα γύρω στα 100 άτομα, όλοι ηλικιωμένοι… (κλαίει). Αναρωτιόμουν τι δουλειά είχα εγώ, μια γυναίκα 30 ετών, με όλα αυτά τα πρόσωπα που έβλεπα γύρω μου. Ήταν μια άθλια εικόνα. Άνθρωποι παραμελημένοι, ταλαιπωρημένοι και με κακοφορεμένες περούκες. Αυτός ήταν και ο λόγος που αποφάσισα να μη φορέσω ποτέ περούκα, παρά μόνο κάποια φουλάρια. Σκεφτείτε ότι στην πρώτη τούφα που μου έμεινε στα χέρια είπα στην κομμώτριά μου να τα πάρει όλα για να φύγει αυτό το βάρος από πάνω μου.
Το τελευταίο που ήθελα ήταν να φέρνω σε δύσκολη θέση τα παιδιά μου.
Θυμάμαι, η μοναδική φορά που φόρεσα περούκα ήταν όταν πήγαμε σε μια βάφτιση και η κόρη μου, όταν με είδε, μου είπε: «Μαμά, είσαι πολύ όμορφη σήμερα». Δεν θα ξεχάσω ένα άλλο βράδυ, ήταν χειμώνας, που φορούσα ένα σκουφάκι και ήρθε ο γιος μου και με σκούντηξε στην πλάτη λέγοντάς μου: «Mήπως είσαι η μαμά μου»; Περιποιόμουν τον εαυτό μου για να μη θυμίζω σε τίποτα όλα αυτά τα πρόσωπα που είχα δει στον ένατο όροφο του Θεαγένειου και για να κρατήσω την ψυχολογία μου όσον γινόταν σε καλύτερα επίπεδα. Ύστερα από δύο μήνες σωματικής κούρασης, άρχισα να ξεφεύγω από όλο αυτό. Αλλά τότε ήταν που η ψυχή μου έδειξε τις πληγές της. Τότε άρχισα να συνειδητοποιώ τι συνέβη το προηγούμενο διάστημα.
Όχι τόσο για τον ίδιο τον καρκίνο, όσο για το πόσο άσχημα έζησα τις χημειοθεραπείες και τις ακτινοθεραπείες. Νύχτες ολόκληρες στο νοσοκομείο που δύσκολα σβήνονται από τη μνήμη σου. Σίγουρα, κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις με τον καρκίνο. Αντιλήφθηκα, πρώτα απ’ όλα, πόση δύναμη έκρυβα μέσα μου. Όμως έχασα ώρες και ημέρες από τα παιδιά μου.
Βέβαια, ύστερα από όλα όσα πέρασα, εξακολουθώ να αγχώνομαι για πράγματα που τελικά δεν έχουν αξία. Ξέρετε γιατί; Διότι η συνήθεια είναι μεγάλη εξάρτηση της ζωής μας. Προσπαθώ πολλές φορές να βάζω τον εαυτό μου σε έναν άλλο τρόπο σκέψης. Επιλογή μου ήταν να μπω στη ΔΕΗ, από κει ζω. Η μόνη μου διαφυγή είναι τα ταξίδια με τον σύζυγο μου και τα παιδιά μου.
Αν μπορούσαμε να φύγουμε, θα θέλαμε να ζούμε στον Βόλο. Είναι μια πόλη που αγαπάμε και οι δυο μας. Σήμερα, το μόνο που μου δίνει δύναμη είναι μια αγκαλιά από τα παιδιά μου. Είναι αυτό που μου δίνει ζωή». Η Ελισάβετ, παρόλο που είναι καρκινοπαθής, εξακολουθεί να εργάζεται για να κερδίζει τα προς το ζην.
diaforetiko.gr