Η Μαρία Μπουραζάνη είναι νοσηλεύτρια από το 2001. Είναι μία από τους ανθρώπους που χειροκροτάμε από τα μπαλκόνια. Είναι μία από εκείνους τους ανθρώπους που δίνουν τη μάχη του κορονοϊού στα νοσοκομεία. Εργάζεται σε ιδιωτικό νοσοκομείο των Αθηνών.
Χθες έγραψε στο facebook ένα συγκινητικό κείμενο για τον τρόπο που βλέπουν οι άλλοι τη δουλειά της. Πώς από την εποχή που την σνόμπαραν, γιατί έκανε μια δουλειά που δεν την θεωρούσαν ορισμένοι σημαντική, τώρα όλοι την χειροκροτούν και την θαυμάζουν. Και μας δίνει ένα μάθημα.
Όπως γράφει, πρέπει να μάθουμε να εκτιμούμε τους ανθώπους που έχουμε δίπλα μας «χωρίς ταμπέλες, χωρίς προκαταλήψεις, χωρις Ε9 και Α21, χωρίς παρωπίδες…
Αύριο ξύπνησε ευγνώμων… για αυτά που έχεις ή δεν έχεις… για όσα είσαι ή δεν είσαι… για όσα κάνεις ή δεν κάνεις…”
Η Μαρία έγραψε:
“Είμαι νοσηλεύτρια από τις 16 Μαρτίου 2001, όταν έπιασα την πρώτη μου δουλειά σε ιδιωτικό θεραπευτήριο. Επίσημα.
Ανεπίσημα είμαι νοσηλεύτρια από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Φρόντιζα τα αρκουδάκια μου, το μικρότερο αδελφό μου, τον πατέρα μου και πολλά αδέσποτα…ένιωθα τόσο περήφανη με τη δουλειά μου!
Δούλευα με πάθος! Έδινα το καλύτερο κομμάτι του εαυτού μου και ούτε που καταλάβαινα ποτέ περνούσε η βάρδια μου για να φύγω! Άοκνη εκεί…!
Έχω τις καλύτερες και πιο γλυκές αναμνήσεις από τους ασθενείς μου, που όλα αυτά τα χρόνια μου έχουν δώσει πολλή από την αγάπη τους!
Έχω όμως και κάποιες φράσεις από τον κοινωνικό μου περίγυρο που έχουν χαρακτει βαθιά στη μνήμη μου…θυμάμαι να μου λένε…
- «Πώς κάνεις έτσι για τη δουλειά; Μια νοσοκόμα είσαι!»
- «Εντάξει δεν είσαι και γιατρός…»
- «Σιγά τα λεφτά που βγάζεις!»
- «Τι τα θες τα συνέδρια, για να βλέπουν τα μούτρα σου»
- «Έχεις γνώσεις απορώ γιατί δεν έγινες γιατρός»
Τις θυμάμαι όλες… μια προς μια…γιατί με πλήγωσαν! Πλήγωσαν το όνειρο μου…
Σήμερα, στον αντίποδα, οι ίδιοι άνθρωποι με καλούν να μου πουν τα συγχαρητήρια τους, να δουν αν είμαι καλά και να μου πουν να προσέχω… Ειρωνία; Ετεροχρονισμένη αναγνώριση; Φόβος μην πάθουν κάτι…; Τα ΜΜΕ; Δεν ξέρω και δεν με νοιάζει να μάθω!
Μέχρι χτες ήμασταν οι τελευταίες για την κοινωνία… και σήμερα είμαστε οι καλύτερες στο χωριό! Μα ούτε αυτό με νοιάζει… Με νοιάζει το αύριο! Το κοντινό μας μέλλον!
Δεν θα μιλήσω πάλι για τα προβλήματα του κλάδου, έχουμε Επιμελητήριο και συνδικαλιστικό όργανο για αυτά!
Θα μιλήσω όμως για την κοινωνία, για εσένα και εκείνον, για τη μάνα σου ή το παιδί σου! Και θα το πω απλά…
Όσα λεφτά και αν έχεις ή δεν εχεις, οποίος και αν είσαι ή δεν είσαι, ό,τι και αν κάνεις ή δεν κάνεις… δεν σε κανει επουδενί ανώτερο από κανέναν άνθρωπο οποιουδήποτε επαγγέλματος ή ιδιότητας.
Είμαστε όλοι ίσοι αν και διαφορετικοί! Είμαστε όλοι χρήσιμοι κρίκοι στην ίδια αλυσίδα!
Για αυτό λοιπόν αύριο… μάθε να εκτιμάς τους ανθρώπους που έχεις δίπλα σου, χωρίς ταμπέλες, χωρίς προκαταλήψεις, χωρις Ε9 και Α21, χωρίς παρωπίδες…
Αύριο ξύπνησε ευγνώμων… για αυτά που έχεις ή δεν έχεις… για όσα είσαι ή δεν είσαι… για όσα κανεις ή δεν κάνεις…”
Πληροφορίες απο trikalaidees