Τι να πεί και τι να γράψει κανείς γι΄αυτή την γυναίκα.
Μια γυναίκαπ ου μέσα στον πόνο της ψάχνει απαντησεις. Μια γυναίκα που δεν έχει δεί το παιδί της νεκρό. Αυτό που είδε ήταν ένα κλειστό φέρετρο.
«Την έφαγαν σαν το σκυλί στο αμπέλι και μετά την πέταξαν σαν τσουβάλι με σκουπίδια στα παγωμένα νερά της Λίνδου. Τη βασάνισαν… Έχω θυμό στην ψυχή μου, θέλω να λάμψει η αλήθεια. Θεωρώ και τους δύο υπεύθυνους για το θάνατο της Ελένης. Η κοινωνία όλη να τους καταδικάσει, να τους φτύσει για να μην ξαχτυπήσει άλλη φορά κανένα σπίτι ελληνικό καμία νέα Ελένη, την Ελένη που πήγε σαν το σκυλί στα αμπέλι», προσθέτει.
«Ηταν παιδί με στόχους, είχε όνειρα, όνειρα αυτό το κορίτσι, όνειρα για τη ζωή και αυτά τα δύο τέρατα να κόψουν τα όνειρά της… Να οδηγήσουν στο θάνατο αυτή τη δίμετρη κοπελάρα που περπατούσε και σειόταν η γη; Δεν ντρέπονται; Η κοινωνία όλη τους χλευάζει. Η αγάπη μου, το σπλάχνο μου, η συντροφιά μου ό,τι πιο πολύτιμο, πιο όμορφο ήταν η Ελένη… Δεν της στέρησα τίποτα» αναφέρει η κα Κούλα Αρμουτίδου Τοπαλούδη
«Πέντε θανάτους μαρτυρικούς έζησε το πουλάκι μου, μαρτύρησε τους εκλιπαρούσε να την πάνε στο νοσοκομείο και εκείνοι την πέταξαν στη θάλασσα. Ξεγελάστηκε και βρήκε μαρτυρικό θάνατο… Είμαι μια ζωντανή πεθαμένη, άδειασε η ψύχη μου τα όνειρα μου… Πονάει και τσουρουφλίζει η απώλεια της Ελένης μια κοπέλα 1,82 του στίβου μπάσκετ, αλλά ήταν δυο παλικαράδες και ψευτόμαγκες της Ρόδου» κατέληξε.