Η γυναίκα από το μπαλκόνι της Marfin θυμάται τον εφιάλτη που έζησε – «Ή θα σωθώ ή το επόμενο δίλεπτο δεν θα έχω ανάσα και θα πέσω κάτω»

Η Μαρία Καραγιάννη, η γυναίκα που αποτυπώθηκε στη γνωστή φωτογραφία της Marfin το 2010, περιγράφει 15 χρόνια μετά τις δραματικές στιγμές που έζησε μέσα στο φλεγόμενο κτήριο της τράπεζας. Οι αναμνήσεις της είναι σκληρές και ανεξίτηλες, καθώς βίωσε τον απόλυτο τρόμο και τον θάνατο πολύ κοντά.

οι πρώτες στιγμές του πανικού

«Ήμουν στο υπόγειο και άκουσα πολύ δυνατούς κρότους από το ισόγειο του κτηρίου και γυαλιά να σπάνε», θυμάται η κ. Καραγιάννη. «Κλειδώσαμε το θησαυροφυλάκιο, και πήρα το 100 από το τηλέφωνο του υπογείου».

Ακόμη και μέσα στον πανικό, προσπάθησε να διατηρήσει την ψυχραιμία της. «Με ρωτούσαν “πόσοι είστε στο κτήριο; πόσοι είναι οι επιτιθέμενοι;”. Τους έλεγα “δεν βλέπω από τους καπνούς“. Προσπάθησα να πάρω την πυροσβεστική αλλά δεν λειτουργούσε πια το τηλέφωνο».

Κινούμενη γρήγορα μέσα στον φόβο, πήρε μια λανθασμένη αλλά ανθρώπινη απόφαση: «Από το φόβο μου κινούμενη γρήγορα πήρα δυστυχώς το ασανσέρ για να πάω στον 3ο όροφο όπου ήξερα ότι υπήρχαν παράθυρα».

η αγωνιώδης αναζήτηση διαφυγής

Αυτό που αντίκρισε στον τρίτο όροφο ήταν σκηνές χάους: «Όταν έφτασα εκεί υπήρχε πανζουρλισμός. Οι συνάδελφοι ήταν στρυμωγμένοι σε ένα διαδρομάκι μικρό για να βρουν διέξοδο από ένα δωμάτιο που λειτουργούσε ως αποθήκη».

Μέσα στον χώρο υπήρχε ένα κλουβί για τις μονάδες κλιματισμού. «Από ό,τι έμαθα ο Ηλίας, ο συνάδελφός μας, έσπασε με όλες του τις δυνάμεις αυτή την καταπακτή και σιγά-σιγά βοηθώντας ο ένας τον άλλο βγήκαμε σε ένα μπαλκόνι 1Χ2 με κάτι λόγχες και σκαρφάλωναν τα κακόμοιρα για να ανέβουν σε ένα ελενίτ και να βγουν στη Χρήστου Λαδά».

η ελπίδα ενός τηλεφώνου

Στη συνέχεια, κατευθύνθηκε στο κεντρικό μπαλκόνι της Σταδίου, όπου είδε έναν συνάδελφο: «Είχε ένα τηλέφωνο και ήθελα το τηλέφωνο αυτό για να πάρουμε κάποιον να του πούμε ότι κινδυνεύουμε».

Όμως η κατάσταση είχε ξεφύγει: «Δεν θυμάμαι αν κατάφερα να περιγράψω την κατάσταση και μετά από λεπτά το απόλυτο χάος. Να φυσάει ο καπνός, να μην βλέπουμε αν μπορούμε να πάμε στο διπλανό κτήριο. Δεν βλέπαμε πού να πατήσουμε».

μια μάχη με τον χρόνο και την ασφυξία

Από τους πέντε που είχαν μείνει στο μπαλκόνι, οι τρεις κατάφεραν να περάσουν στο διπλανό κτήριο. Οι υπόλοιποι δύο, ανάμεσά τους και η Μαρία, έμειναν πίσω, εγκλωβισμένοι. «Δεν βλέπαμε, είχε πυκνώσει ο καπνός, δεν μπορούσες να αναπνεύσεις. Σκεφτόμουν ότι στην επόμενη ανάσα δεν θα μπορέσω. Όλο αυτό για 40 λεπτά… Να λέω “πού είναι η πυροσβεστική;” Ζούσαμε τον απόλυτο τρόμο για 40 λεπτά, εκεί το υπολογίζω».

Το δίλημμα ήταν σαφές και αποκαλυπτικό: «Εκείνη την ώρα έλεγες ή θα σωθώ ή το επόμενο δίλεπτο δεν θα έχω ανάσα και θα πέσω κάτω. Ήταν τραγικές οι στιγμές, ο απόλυτος τρόμος, παράνοια».

ο εφιάλτης συνεχίζεται και μετά τη διάσωση

Η διάσωσή της ήρθε την τελευταία στιγμή, υπό εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. «Εμένα με έβγαλαν τελευταία οι πυροσβέστες από το εσωτερικό του κτηρίου. Ήταν τέτοια η ένταση της φωτιάς που τα πάντα στο κτήριο ήταν σαν να έχει γίνει βομβαρδισμός. Πατούσες συντρίμμια».

Οι εικόνες της καταστροφής την ακολουθούν ακόμα: «Τις επόμενες ημέρες είδαμε ότι είχαν σπάσει τα μάρμαρα από τη σκάλα, πιθανολογώ από την θερμοκρασία».

η στιγμή της σωτηρίας

Τέλος, η κ. Καραγιάννη περιγράφει πώς κατάφερε να βγει ζωντανή: «Μου έβαλαν μια αντιασφυξιογόνα μάσκα, ένα μπουφάν στην πλάτη και φωτίζοντας τον δρόμο που μπορούσα να περπατήσω, υποβασταζόμενη κατάφερα να με κατεβάσουν κάτω».