Γιατρός Μαραντόνα: Θα χ@@@εί πεθαίνοντας ο χοντρός – Οι διάλογοι των γιατρών την ώρα που ξεψυχούσε

Οι διάλογοι του γιατρού και φίλου του Μαραντόνα με γιατρούς στο σπίτι του Ντιέγκο την ώρα που ξεψυχούσε

Άσχημη εντύπωση προκαλεί η ψυχρότητα με την οποία μιλάει για τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα την ώρα που αυτός πέθαινε, ο προσωπικός γιατρός του και φίλος του.

Ο Λεοπόλδο Λούκε, για τον οποίο ο λόγος, έχει βρεθεί στο στόχαστρο των Αρχών αφού διεξάγεται έρευνα για να διαπιστωθεί αν υπήρξε εγκληματική αμέλεια από την πλευρά των γιατρών και σίγουρα οι διάλογοι που αποκαλύπτονται δεν βοηθούν στη δημόσια εικόνα του.

Ο Λούκε μιλάει αρχικά με έναν συνέταιρό του και στη συνέχεια με την ψυχίατρο Αγουστίνα Κοσάτσοφ και όσα λέει δεν περιμένεις να τα ακούσεις από έναν γιατρό και μάλιστα από έναν γιατρό που ήταν και φίλος με τον άνθρωπο που έφευγε από τη ζωή εκείνα τα λεπτά.

«Ναι ρε μαλ…, φαίνεται πως ήταν καρδιακή ανακοπή και έχει πεθάνει. Θα χ@@@εί πεθαίνοντας ο χοντρός, δεν έχω ιδέα τι συνέβη. Πάω προς τα εκεί», λέει αρχικά προς τον συνέταιρό του ο Λεοπόλδο Λούκε και στη συνέχεια υπάρχει ο διάλογος του με την ψυχίατρο Κοσάτσοφ.

Κοσάτσοφ: «Εμείς το κάναμε χειρωνακτικά, τώρα είναι με την ομάδα, προσπαθούν να τον συνεφέρουν και τον διασωληνώνουν. Αλλά πρώτα ήμασταν εμείς 10-15 λεπτά, γιατί δεν ερχόταν το ασθενοφόρο».

Λούκε: «Καταλαβαίνω, αυτή είναι η προσπάθεια ανάνηψης, αλλά αυτό που ρωτάω είναι: Συνεχίζουν την ανάνηψη ή τον διασωληνώνουν; Ανέκτησε τον σφυγμό ή δεν ανέκτησε τον σφυγμό; Αυτό που θέλω να ξέρω είναι αν η καρδιά είναι ενεργή, γιατί αν έχει περάσει μισή ώρα, ουσιαστικά έχει πεθάνει. Αυτό θέλω να ξέρω».

Κοσάτσοφ: «Όχι, μπήκαμε στο δωμάτιο και ήταν παγωμένος. Αρχίσαμε να κάνουμε την προσπάθεια ανάνηψης και ανέκτησε λίγο το χρώμα και ανέκτησε λίγο την θερμοκρασία σώματος. Όλο αυτό κράτησε περί τα δέκα λεπτά, όταν κάναμε το RCP χειρωνακτικά, η νοσοκόμα, ο «μαύρος» (σ.σ. ένας φίλος του Μαραντόνα) και εγώ. Και μετά ήρθε το ασθενοφόρο. Τώρα το έχουν αναλάβει εκείνοι. Δεν μας λένε πως είναι η κατάσταση. Εγώ βγήκα από το δωμάτιο, δεν μου λένε τίποτα».

Λούκε: «Εντάξει, το τελευταίο που θέλω. Εγώ είμαι καθ’ οδόν, θα είμαι εκεί σε σαράντα λεπτά. Τον σφυγμό του τον ένιωσες κάποια στιγμή ή δεν είχε σφυγμό; Εννοώ αν ανέκτησε τον σφυγμό, φαντάζομαι γι’ αυτό προσπάθησαν να κάνουν την ανάνηψη, αλλά αν ανέκτησε τον σφυγμό; Εσείς είδατε κάποια στιγμή να έχει και πάλι σφυγμό ή όχι; Ψυχραιμία, έτσι έχουν τα πράγματα. Είναι ένας δύσκολος ασθενής και, εντάξει, θα συμβεί ό,τι είναι να συμβεί. Εμείς θα είμαστε εκεί και θα αντέξουμε ό, τι είναι να γίνει».