“Είχα σπάσει τον θώρακά μου και είχαν πειραχτεί ζωτικά όργανα. Ήμουν κομμένη στα πόδια τόσο που το δεξί μου πόδι το έσωσαν στο τσακ από ακρωτηριασμό”, περιγράφει η Γεωργία Καλτσή και σοκάρει.
Στο περιοδικό InStyle και τη δημοσιογράφο Κρίστελ Λιάκου μιλά η Γεωργία Καλτσή.
Η γνωστή αθλήτρια ξιφασκίας και καλαθοσφαίρισης, που πρωταγωνιστεί φέτος στη σειρά «Στα 4» του ΑΝΤ1+, εξιστορεί τις στιγμές μετά το σοβαρό τροχαίο ατύχημα, το οποίο της στέρησε την ικανότητα να περπατά και την καθήλωσε σε αναπηρικό αμαξίδιο.
«Στα 21 μισό έγινε το τροχαίο. Το ότι τραυμάτισα την σπονδυλική μου στήλη και έπαθα εξάρθρωση και μπήκα στο χειρουργείο ήταν το λιγότερο που έπαθα. Το αυτοκίνητο είχε πάρει φωτιά, τα πνευμόνια μου είχαν καταστραφεί και είχα εσωτερική αιμορραγία. Είχα σπάσει τον θώρακά μου και είχαν πειραχτεί ζωτικά όργανα. Ήμουν κομμένη στα πόδια τόσο που το δεξί μου πόδι το έσωσαν στο τσακ από ακρωτηριασμό», περιγράφει η Γεωργία Καλτσή και σοκάρει.
Αυτό πώς είναι; Ξυπνάς, και;
Ξύπνησα 24 ώρες μετά το κώμα κι εγώ νόμιζα ότι έχω ξυπνήσει το ίδιο απόγευμα. Μετά από έναν μήνα στην Εντατική και τρεις μήνες στη ΜΑΦ, όταν ξύπνησα και μου είπαν ότι έχω σπονδυλοδεσία, κατάλαβα ότι τα πόδια μου, παρότι τα ένιωθα, δεν κουνιούνται, επειδή δεν κουνιούνται.
Μου τα περιγράφεις όλα και καταλαβαίνω ότι δεν φρίκαρες ποτέ. Πώς γίνεται αυτό;
Δεν ξέρω και η αλήθεια είναι ότι οι άλλοι με κάνουν να αναρωτιέμαι γιατί δεν έχω φρικάρει. Μάλλον το πήρα πατριωτικά, στρατιωτικά. Το γήπεδο είναι εδώ πιο κάτω και περνάω κάθε μέρα από το σημείο όπου έγινε το τροχαίο. Κάθε φορά που περνάω και κάθε φορά που κλείνουμε τον χρόνο και πηγαίνω εκεί νιώθω οικεία και καλύτερα.
Από τη στιγμή που γίνεται κάτι, το παίρνεις και συνεχίζεις με αυτό που έχεις, αξιοποιώντας το. Μοιράζεις την πληροφορία, γιατί στην πραγματικότητα μπορεί να συμβεί στον οποιονδήποτε. Εγώ δεν είχα ποτέ στο μυαλό μου ότι στη ζωή μου μπορεί να βρεθώ σε αναπηρικό αμαξίδιο. Ποιος σκέφτεται αυτή την πιθανότητα; Κανένας.
Δεν λύγισες ποτέ;
Προφανώς και στενοχωρήθηκα που είχε συμβεί κάτι τέτοιο αλλά περισσότερο στενοχωρήθηκα που είχε συμβεί κάτι τέτοιο σε όλους μας, παρά ότι είμαι σε ένα αμαξίδιο αυτή τη στιγμή. Γιατί κοίτα με: είμαι φουλ αυτόνομη. Είμαι διαφορετική, όπως ήμουν και πριν. Κάποια φορά σε ένα κλαμπ, που είχα πάει να παραγγείλω ένα ποτό, ο μπάρμαν με κοιτάζει καλά-καλά και με ρωτάει: «πού κάθεσαι;». Του λέω: «μη νιώσεις άσχημα» και του δείχνω το αμαξίδιο.
Πάλι μέσα σε κλαμπ έχουν έρθει άνθρωποι που παραλίγο να πέσουν πάνω μου και μου λένε: «Συγγνώμη, πού κάθεσαι; Πού βρήκες το σκαμπό;» και ξαναλέω: «μη νιώσεις άσχημα, είναι αμαξίδιο, δεν είναι σκαμπό».
