Η είδηση ότι ένας ακόμη νεαρός άνθρωπος ξεψύχησε στην άσφαλτο μετά από αυτοκινητιστικό δυστύχημα συγκλόνισε το πανελλήνιο.
Στη περιφερειακή οδό της Θεσσαλονίκης λίγο μετά τη 01:30 το ξημέρωμα, νεαρός που οδηγούσε το αυτοκίνητο του βγήκε εκτός πορείας και αφού χτύπησε πάνω σε κράσπεδο και ανάχωμα, ανετράπη μετά το τούνελ της Τούμπας. Ο νεαρός τραυματίστηκε πολύ σοβαρά και μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο. Ο τραυματισμός του, όμως, ήταν μοιραίος και ο 20χρονος άφησε την τελευταία του πνοή στο Παπανικολάου.
Τον πόνο και την ανησυχία για τα θανατηφόρα τροχαία στον περιφερειακό της Θεσσαλονίκης εκφράζει μέσα από τις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης ένας φύλακας του νοσοκομείου Παπανικολάου, με αφορμή το θάνατο του 20χρονου.
Ο Βαγγέλης Χριστοφορίδης είναι φύλακας του νοσοκομείου και είδε από κοντά κατά τη διάρκεια της βάρδιας του την τραγωδία που βίωσαν οι συγγενείς και οι φίλοι του 20χρονου, όταν ενημερώθηκαν ότι ο νεαρός δεν κατάφερε να κρατηθεί στη ζωή, παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των γιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού.
Μόλις λοιπόν ολοκλήρωσε την βάρδια του, έγραψε το παρακάτω ποστάρισμα του…
«Μόλις γύρισα από την εφημερία του Παπανικολάου ξημερώματα και νιώθω την ανάγκη να γράψω κάτι όχι για τον Κορωνοιό αλλά για τον περιφερειακό της Θεσσαλονίκης.
Μας έφεραν τα ξημερώματα ένα 20χρονο παιδί από τροχαίο με το αυτοκίνητο που οδηγούσε είχε δυστύχημα από ανατολικά προς δυτικά 500 μέτρα μετά το τούνελ. ΟΛΟ το ιατρικό προσωπικό έπεσε από πάνω του για να το σώσει αλλά δεν τα κατάφερε. Οι σκηνές που ακολούθησαν από την μάνα,τα αδέλφια και τους συνομηλίκους του άτυχου νεαρού δεν περιγράφονται. Η ερώτηση μου και η αγανάκτηση μου είναι η εξής.
Πόσους ανθρώπους έχει “φάει” αυτός ο δρόμος;
Πόσες τρανταχτές κακοτεχνίες υπάρχουν με αποτέλεσμα τα θανατηφόρα τροχαία;
Τόσα μα τόσα χρόνια δεν κατάφερε ο πληθυσμός της πόλης να κάνει μια διαμαρτυρία για να ταρακουνήσει όλους μας όλους τους “υπεύθυνους” ώστε να αναγκαστούν να διορθώσουν την όλη κατάσταση;
Αν μας πειράξουν την ομάδα μας βγαίνουμε στους δρόμους και χαλάμε τον κόσμο…
Θέλουμε με το νου μας να θεωρούμαστε “Ευρωπαίοι πολίτες” αλλά μόνο με το νου μας…
Ούτε Ευρωπαίοι, ούτε πολίτες ενεργοί μας αξίζει να… θεωρούμαστε.
Ραντεβού στους δρόμους την επόμενη φορά που θα… αδικήσουν την ομάδα μας και θα…θιχτούμε.
Για την μάνα του παιδιού αυτό το καλοκαιρινό ξημέρωμα θα ναι το τελευταίο… δεν θα ξαναξημερώσει στην ψυχούλα της ξανά…
Εμείς οι υπόλοιποι θα συνεχίσουμε σαν να μη συνέβη τίποτα.
Αυτό το “τίποτα” πόσο με τρομάζει…
Καλό παράδεισο στο παιδί μας”, γιατί όλα τα παιδιά του κόσμου είναι και δικά μας παιδιά»
