Φλογερή, χυμώδης και άκρως κοινωνική: Η Ελληνίδα ηθοποιός που ζήλεψαν πολλοί δεν ασχολήθηκε ποτέ με τις κακές γλώσσες

ηθοποιός

Η ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου έχει δει πολλά εμβληματικά ζευγάρια, ετεροφυλόφιλα και ομόφυλα, αλλά κανένα δεν ήταν τόσο κλασικό και εντυπωσιακό όσο η συνεργασία του Βασίλη Λογοθετίδη με την Ίλυα Λιβυκού.

Η Λυβίκου, μια εκπληκτική ξανθιά στις πρώτες μέρες του ελληνικού κινηματογράφου, ταίριαζε με το απαράμιλλο κωμικό ταλέντο του Λογοθετίδη τόσο στην οθόνη όσο και στην πραγματική ζωή.

Η Αμαλία Χατζάκη είναι η Ίλυα Λιβυκού

Γεννημένη ως Αμαλία Χατζάκη το 1919 στο Ηράκλειο της Κρήτης, αψήφησε τις επιθυμίες των γονιών της να γίνει δικηγόρος και αντ’ αυτού κυνήγησε το πάθος της για την υποκριτική. Γράφτηκε κρυφά στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, όπου αποφοίτησε με άριστα και έκανε το ντεμπούτο της στο θέατρο στον «Ρόι Μπλας» του Βίκτορ Ουγκώ.

Η συνεργασία της με τον Λογοθετίδη και την Κατερίνα Ανδρεάδη ξεκίνησε το 1948 και οδήγησε σε ρομαντική σχέση με τον Λογοθετίδη μετά τον χωρισμό της από τον πρώτο της σύζυγο.

Πρωταγωνίστησαν σε εννέα ταινίες μαζί την επόμενη δεκαετία, συμπεριλαμβανομένων των «Ένα βότσαλο στη λίμνη», «Σάντα Τσικίτα», η «Κάλπικη Λίρα», ο «Ζηλιαρόγατος» και το «Ένας ήρωας με παντούφλες», που όλες ανέδειξαν το απαράμιλλο ταλέντο του Λογοθετίδη.

Η δυναμική προσωπικότητα και η επιμονή της Λιβυκού λέγεται ότι έπεισαν τον Λογοθετίδη να φτιάξει τον δικό του θίασο και παρέμειναν μαζί για 12 χρόνια χωρίς να επισημοποιήσουν τη σχέση τους.

Μετά τον θάνατο του Λογοθετίδη το 1960, η Λιβυκού αρνήθηκε να παίξει σε έργα που είχε κάνει στο παρελθόν μαζί του, αλλά συνέχισε την καριέρα της σε δραματικούς ρόλους, κερδίζοντας επαίνους για τις ερμηνείες της στο «Η κατάρα της μάνας» και στην «Αντιγόνη» το 1961, καθώς και «Ένας ντελικανής» το 1965, που της χάρισε το Βραβείο Γυναικείου Ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Παρά το γεγονός ότι ήταν γνωστή ως σύντροφος του «βασιλιά» της ελληνικής κωμωδίας, η Λιβυκού απέδειξε την αξία της ως καλλιτέχνιδα από μόνη της, εμφανιζόμενη σε 18 συνολικά ταινίες μετά το 1960 και σε έξι θεατρικά έργα, καθώς και σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές παραγωγές. Η τελευταία της ταινία ήταν το «Εραστές του Ονείρου» το 1974 και πέθανε το 2002 μετά από εγκεφαλικό.

Είναι θαμμένη δίπλα στην κόρη της στο νεκροταφείο Καισαριανής, έχοντας αφήσει κληρονομιά την παραβίαση των κανόνων και την καρδιά της.

Exit mobile version