Για τη σεξουαλική παρενόχληση που είχε δεχτεί μίλησε η Φιλίτσα Καλογεράκου, σε συνέντευξη που έδωσε στο περιοδικό “Λοιπόν” και τη Μαρία Σοφιανού. Η ηθοποιός τόνισε πως η άρνησή της να ενδώσει στις ορέξεις του εν λόγω ανθρώπου, τις έκλεισε πολλές πόρτες.
Έχετε αποκαλύψει ότι δεχτήκατε σεξουαλική παρενόχληση και μάλιστα πρόσφατα. Θα μας πείτε λίγο πώς έγιναν τα γεγονότα;
Ήθελα να ανεβάσω ένα έργο στο θέατρο και έκανα πολλά επαγγελματικά ραντεβού. Συναντήθηκα με τον εν λόγω κύριο, για να του δώσω να διαβάσει το έργο και μου είπε απροκάλυπτα και επί λέξει “Θα μου κάτσεις, θα ξαναγράψω το έργο για να φαίνεται δικό μου και μετά θα το ανεβάσουμε”. Φυσικά του απάντησα όχι και μου είπε “αν δεν… δεν” και του ξαναείπα όχι.
Ωστόσο, επιλέξατε να μην αποκαλύψετε το όνομά του…
Ακολουθώ τις συμβουλές του δικηγόρου μου.
Ο εν λόγω άνθρωπος που σας έκανε αυτή τη χυδαία πρόταση, σας έκανε και κακό στη μετέπειτα πορεία σας. Τελικά του κάνατε μήνυση;
Το πρόβλημα, στη δική μου περίπτωση, δεν ήταν στιγμιαίο. Οι συνέπειες αυτής μου της άρνησης, μου κρατούσαν πόρτες κλειστές για χρόνια. Γι’ αυτό και κινούμαι προσεκτικά, ακολουθώντας τις ανάλογες νομικές οδηγίες.
Τον έχετε δει ξανά τον συγκεκριμένο άνθρωπο; Προσπάθησε έστω να σας ζητήσει μια συγγνώμη;
Δεν τον έχω ξαναδεί από τότε και όχι, δεν προσπάθησε ποτέ να ζητήσει συγγνώμη.
Θα θέλατε να ακούσετε μια συγγνώμη από εκείνον; Θα λύτρωνε την ψυχή σας;
Μια συγγνώμη, για μένα προσωπικά, είναι πολύ λίγη. Αυτό που θα με ικανοποιούσε πραγματικά, θα ήταν να μάθαινα ότι πλέον δεν συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο και δεν παίζει με το ψωμί κανενός συναδέλφου. Αλλά μια παροιμία λέει “πρώτα φεύγει η ψυχή του ανθρώπου και μετά το χούι”.
Πιστεύετε ότι μετά από τις καταγγελίες που έγιναν, θα σταματήσουν αυτά τα περιστατικά;
Όσο υπάρχουν ηθοποιοί και παραγωγοί που λένε ότι δεν ξέρουν τίποτα, ενώ αποδεδειγμένα ξέρουν, τότε πραγματικά δεν ξέρω αν θα σταματήσουν τέτοιες καταστάσεις.
Γιατί πιστεύετε ότι συμβαίνει αυτό; Γιατί κάνουν ότι δεν ξέρουν;
Αυτό δεν μπορώ να το ξέρω εγώ. Το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να υποθέσω ότι κάποιοι παραγωγοί θέλουν τους “πρωταγωνιστές” τους πίσω, αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους. Ότι είναι της ίδιας νοοτροπίας;
Τι έχετε να πείτε σε όλους αυτούς που ρωτάνε «γιατί τώρα» και αμφισβητούν τις καταγγελίες;
Το ερώτημα δεν είναι γιατί τώρα τα είπαμε, το ερώτημα είναι γιατί μας ακούτε τώρα. Προσωπικά, τα έλεγα πριν γίνουν οι αποκαλύψεις της κας Μπεκατώρου κι όμως κανένας δεν άκουγε, κανένας δεν έδινε σημασία, αδιαφορία. Το πολύ-πολύ να γινότανε για μια μέρα θεματάκι στα sites. Κυριαρχούσε το “έτσι είναι αυτός ο χώρος, τι να κάνουμε”.
Γιατί λοιπόν πιστεύετε ότι τώρα σας ακούσαμε; Πώς σας κάνει να νιώθετε, που έστω και καθυστερημένα, όλο αυτό πήρε τον δρόμο που έπρεπε; Ανακούφιση;
Δεν ξέρω για ποιο λόγο μας ακούσατε τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Ας μην ξεχνάμε ότι τα στόματα άρχισαν να ανοίγουν μετά από 1 χρόνο καραντίνας, λόγω covid. Ίσως ο ψυχοσωματικός εγκλεισμός να έπαιξε τον ρόλο του για να ειπωθούν κάποια πράματα, χωρίς τον κίνδυνο του “ταμπού”. Αυτό το πρόβλημα δεν είναι μόνο στον χώρο του θεάματος. Δεν έχει να κάνει με το επάγγελμα του εκάστοτε ανθρώπου, έχει να κάνει με τον άνθρωπο καθαυτό. Απλά τώρα ελπίζω…