Η γυναίκα μου έχει εξωσυζυγική σχέση εδώ και ένα χρόνο. Ένας χρόνος μαρτυρικός, ένας χρόνος θάνατος για μένα. Δεν είναι απλά ένα πήδημα. Τον αγαπά, τον θέλει, κάνει όνειρα για κοινή ζωή μαζί του.
Έχασα τη δουλειά μου πρίν 2 χρόνια και όλα πήραν τη κάτω βόλτα. Από τα 1500 ευρώ το μήνα μείναμε με την αποζημίωση που τελείωσε γρήγορα, το επίδομα ανεργίας που και αυτό μετά τους 12 μήνες κόπηκε και ύστερα τίποτα. Έστελνα βιογραφικά παντού σαν τρελός.
Χρησιμοποίησα ό,τι γνωριμία είχα και δεν είχα, τίποτα. Τότε η γυναίκα μου βρήκε δουλειά. Θα κρατούσα εγώ τη κόρη μας (σήμερα είναι 4 ετών) και εκείνη θα πήγαινε να δουλέψει.
Ένιωσα τον ανδρισμό μου να χάνεται αλλά δεν είπα τίποτα. Κάπως έπρεπε να ζήσουμε. Είχαμε ένα στεγαστικό να πληρώσουμε. Κρατούσα εγώ τη μικρή και η γυναίκα μου στη δουλειά. Στην αρχή 9-5. Μετά 9-7 μετά 9-9. Έλειπε 12 και 14 ώρες.
Τα βράδια έρχεται χαμογελαστή και ευτυχισμένη. Τα Σαββατόβραδα προφασίζεται εξόδους με φίλες. Το καλοκαίρι που μας πέρασε προφασίστηκε επαγγελματικό ταξίδι και πήγε διακοπές μαζί του. Ερωτική ζωή μηδέν, δεν την ακουμπάω, δεν με ακουμπάει. Κοιμόμαστε πλάτη με πλάτη. Μιλάμε για τα τυπικά, τους λογαριασμούς, το σούπερ μάρκετ, τον παιδικό σταθμό της μικρής. Αποφεύγουμε να κοιταχτούμε πια, τηλεόραση δεν βλέπουμε πια μαζί, δεν τρώμε μαζί, δεν υπάρχουμε μαζί.
Εκείνη κάνει τη ζωή της πια και εγώ είμαι ένας εσώκλειστος άνθρωπος, ευνουχισμένος και απατημένος, κλεισμένος σε ένα σπίτι με ένα παιδί που δεν μπορώ να φροντίσω με τη καρδιά μου γιατί το μυαλό μου είναι συνέχεια στη κοροϊδία της και πιο πολύ στη δική μου δειλία. Δεν είμαι μόνο δειλός είμαι και άνεργος. Νιώθω προδομένος.
Προδομένος γιατί όταν εκείνη έμενε σπίτι να φροντίσει το παιδί, έκανα τα πάντα για να μην της λείψει τίποτα. Γιατί το μυαλό μου δεν ήταν στο ποιά θα πηδήξω όσο ήμουν οικονομικά πιο ισχυρός αλλά στο πώς θα τη κάνω να νιώσει ίση με εμένα, πως θα τη κάνω να νιώσει γυναίκα.
Και αυτή με το που έπιασε δουλειά και άρχισε να βγάζει δικά της λεφτά, με το που έμεινα άνεργος, με πέταξε για τον πρώτο τυχόντα που δεν είναι απλά ένας μεροκαματιάρης αλλά διευθυντής. Πρόσφατα ανακάλυψα στο πορτοφόλι της, τη πιστωτική του. Λεφτά αισθήματα. Δυστυχώς και για μένα που όσο δούλευα ήμουν καλός.
Μπροστά στους άλλους, είμαστε το ιδανικό ζευγάρι. Κοινές φωτογραφίες και κοινό προφίλ στο facebook, χαβαλές κάτω από τα στάτους μου, ένας άλλος άνθρωπος στο διαδίκτυο και μπροστά σε τρίτους.
Όλοι γνωρίζουν ότι εκείνη δουλεύει και εγώ όχι και στην αρχή το αντιμετώπισαν κάπως με αμηχανία, μετά όμως που μας είδαν “ευτυχισμένους”, το κατάπιαν. Που να ήξεραν…
Γιατί δεν φεύγεις θα μου πεις. Που να πάω; Είμαι άνεργος, δεν έχω φράγκο να πληρώσω δικηγόρο για να βλέπω το παιδί μου (που είμαι σίγουρος πως θα κάνει τα πάντα για να το βλέπω στο ελάχιστο αφού πια είμαι άχρηστος και δεν έχω να τους παρέχω) ή για να φύγω και να νοικιάσω σπίτι με ό,τι έξοδα συνεπάγεται και το βασικότερο, δεν έχω τη δύναμη να την αντιμετωπίσω, να τη ξεφτιλίσω, να τη φτύσω στα μούτρα. Δεν έχω τη δύναμη να φύγω.
Κάθε γνώμη ευπρόσδεκτη.
Παναγιώτης