Η Μαρκέλλα διηγείται για πρώτη φορά τη δραματική απόφαση που πήρε την ημέρα του σεισμού του 1999 στην Αθήνα — μια απόφαση που καθόρισε όλη την υπόλοιπη ζωή της. Μια εξομολόγηση που αποκαλύπτει πώς η ενοχή μπορεί να σε συντροφεύει για πάντα.
Μια στιγμή που σημάδεψε για πάντα τη ζωή μου
Είμαι χωρισμένη και τότε είχα έναν γιο 12 ετών. Ζούσαμε στη Νέα Φιλαδέλφεια και συγκατοικούσα με τον σύντροφό μου. Ετοιμαζόμασταν να παντρευτούμε. Ήταν Σεπτέμβρης του ’99, η μέρα του σεισμού στην Αθήνα. Θυμάμαι ακριβώς τη στιγμή.
Είχαμε όλοι μόλις καθίσει για φαγητό. Ήμουν όρθια και μοίραζα το φαγητό στα πιάτα τους. Ο ένας δεξιά μου, ο άλλος αριστερά μου. Τότε έγινε. Η γη άρχισε να τρέμει κάτω από τα πόδια μας. Δεν πρόλαβα να σκεφτώ. Από καθαρό ένστικτο, έπιασα και τράβηξα κάτω από το τραπέζι τον σύντροφό μου.
Όχι το παιδί μου.
Το λάθος που δεν συγχώρησα ποτέ στον εαυτό μου
«Ένα κομμάτι από το ταβάνι αποκολλήθηκε και έπεσε κατευθείαν πάνω του. Το παιδί μου σκοτώθηκε, γιατί δεν το τράβηξα εγώ κάτω από το τραπέζι. Γιατί προτίμησα να σώσω έναν άλλον. Το καταλαβαίνεις; Δεν έσωσα το παιδί μου. Έσωσα τον σύντροφό μου. Εγώ που έλεγα πως ήμουν μάνα…»
Αυτή η απόφαση με διέλυσε. Όλα τελείωσαν εκείνη τη μέρα. Δεν υπήρχε τίποτα πια για μένα χωρίς το παιδί μου. Δεν ήταν απλώς το πένθος. Ήταν η ευθύνη. Ήξερα πως, αν είχα απλώσει το χέρι μου λίγο πιο αριστερά, ο γιος μου σήμερα θα ζούσε.
Η ζωή μετά το παιδί μου
Δεν παντρευτήκαμε ποτέ. Με τον σύντροφό μου μείναμε μαζί για περίπου έναν χρόνο μετά την τραγωδία, αλλά δεν άντεξε. Έφυγε για κάποια άλλη. Έτσι τελείωσε και αυτό. Το ευχαριστώ του, για τη ζωή που του έσωσα, ήταν να με αφήσει.
Καθημερινά βυθιζόμουν στο σκοτάδι μου. Ήμουν σε ψυχοφάρμακα, δεν μπορούσα να λειτουργήσω. Πούλησα το σπίτι και έφυγα από την Αθήνα. Δεν άντεχα άλλο να ζω μέσα σε εκείνα τα δωμάτια, να βλέπω εκείνο το τραπέζι, το ταβάνι, να νιώθω ξανά και ξανά τη στιγμή που δεν έσωσα το παιδί μου.
Μια εσωτερική εξορία
Δεν ξαναδοκίμασα ποτέ να χτίσω κάτι. Δεν ξανασχέδισα ζωή. Δεν ήθελα. Δεν μπορούσα. Επέλεξα να μείνω μόνη μου, αποκομμένη από όλους. Εξαφανίστηκα. Δεν το είπα σε κανέναν, δεν ήθελα ούτε να με ψάξουν.
«Είναι η πρώτη φορά που το λέω. Δεν το ξέρει κανείς αυτό. Ποτέ δεν το είπα. Δεν ήθελα. Δεν άντεχα ούτε να το ξεστομίσω. Ζω όλα αυτά τα χρόνια με την ελπίδα ότι μια μέρα θα συναντήσω ξανά το παιδί μου, κάπου, κάπως, και θα πέσω στα πόδια του. Να του ζητήσω συγγνώμη. Μόνο αυτό θέλω.»
Ένα μήνυμα για όσους έχουν ακόμα τα παιδιά τους
Η Μαρκέλλα δεν θέλει να πάρει πίσω τον χρόνο, ξέρει πως δεν γίνεται. Μόνο να ειπωθεί η αλήθεια ήθελε. Με τον δικό της τρόπο, αυτή είναι η εξομολόγηση που ποτέ δεν έκανε – σε φίλο, σε συγγενή, σε ψυχολόγο. Είναι η κραυγή της σιωπής της.
«Τυχεροί όσοι έχετε τα παιδιά σας…»
*Το κείμενο είναι 100% αληθινό και δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα singleparent.gr