Δεν πάνε παρά λίγες μέρες που μας έκανε να δακρύσουμε από συγκίνηση ανεβάζοντας την ελληνική σημαία στο υψηλότερο σημείο του βάθρου στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο.
Τώρα, λοιπόν, μας κάνει να δακρύσουμε και πάλι αλλά -δυστυχώς- από ενοχές και αυτοκριτική. Γιατί, ας μην ξεχνάμε, «εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω»…
Σε μία συγκλονιστική εξομολόγηση ψυχής που έδωσε στα παιδιά της δημοσιογραφικής ομάδας του 8ου Γυμνασίου Περιστερίου, ο χρυσός παραολυμπιονίκης αποκάλυψε ότι έμεινε ανάπηρος στα 5 του από πολιομυελίτιδα και πως στο σχολείο τον κορόιδευαν, αποκαλώντας τον «κούτσαβο» και «ανάπηρο» και πετώντας τσάντες στο κεφάλι του, με αποτέλεσμα να μη συνεχίσει μετά το δημοτικό…
Αν και μόνο ο ίδιος ξέρει τι αγώνα έχει δώσει στη ζωή του για αυτονόητα (για τους περισσότερους) πράγματα, ο Παύλος Μάμαλος δεν μεμψιμοιρεί και δίνει μαθήματα ζωής από το αναπηρικό του καροτσάκι λέγοντας ότι «δυστυχία είναι να μην έχεις να φας».
[ad id=”215657″]
Παράλληλα, εκφράζει το παράπονο του για την έλλειψη στήριξης από την πολιτεία αλλά και τις ανύπαρκτες υποδομές για τα ΑμΕΑ στην Ελλάδα…
Ακολουθούν μερικά πολύ χαρακτηριστικά αποσπάσματα από τη συνέντευξή του:
«Έπαθα το ατύχημα όταν ήμουν 5 χρονών, μέχρι τότε έτρεχα κανονικά»
– Όταν έπαθα αυτό το ατύχημα, ήμουν 5 χρονών. Γεννήθηκα κανονικά, με φυσιολογικό τοκετό. Πέντε χρονών περπάταγα κανονικά, έτρεχα στο νηπιαγωγείο αλλά, όταν πήγα δημοτικό, έπαθα πυρετό και με έπιασε πολιομυελίτιδα. Με έριξε κάτω και μου νέκρωσε και τα δύο πόδια. Μετά με πήραν οι δικοί μου και με πήγαν στον Καναδά, στο Μόντρεαλ. Εκεί κάνανε ό,τι μπορούσαν οι γιατροί και απλούστατα μου είπαν «μην κάνεις την εγχείρηση, γιατί είναι μια εγχείρηση πολύ επίπονη και πολύ επικίνδυνη για τον οργανισμό σου.. μου είπαν ότι αρχίζει από πάνω, από τον αυχένα και ανοίγουν όλη τη σπονδυλική στήλη μέχρι κάτω όλο τον κορμό του ποδιού.. δηλαδή ανοίγουν όλο το κεφάλι, την σπονδυλική στήλη, το αριστερό πόδι.. ανοίγουν τον άνθρωπο και ψάχνουν να βρουν το νεύρο το οποίο έχει πάθει την ζημιά, αλλά αυτό είναι πολύ επίπονο για κάποιον να την κάνει και είναι και πολύ επικίνδυνο. Τέλος, με συμβούλεψαν οι γιατροί στον Καναδά να μην την κάνω, γιατί μπορεί να πειράξουν κανένα άλλο νεύρο και να μου νεκρωθούν και τα χέρια…Κι λέω… «όχι, δεν το κάνω. Δόξα το θεό, μέχρι εδώ καλά είμαι. ..!!»
«Τα παιδιά με κοροϊδεύανε στο δημοτικό και εγώ καθόμουν και έκλαιγα»
– Όταν πήγαινα δημοτικό… μέχρι την πέμπτη δημοτικού.. τα παιδιά με κοροϊδεύανε, με λέγανε ανάπηρο, κούτσαβο και τέτοια πράγματα.. εγώ καθόμουν σε μια γωνιά και έκλαιγα.. όταν κτύπαγε το κουδούνι και ανέβαιναν τα παιδιά πάνω, εγώ καθόμουν από κάτω και έκλαιγα…μου πετούσαν τις τσάντες από το παράθυρο και μου ερχόντουσαν στο κεφάλι και με κορόιδευαν… Δεν με παίρνανε σε εκδρομές, δεν με παίρνανε σε πενταήμερες, δεν με παίρνανε από δω , δε με παίρνανε από κει .. καθόμουν μόνος στο σχολείο μέχρι να γυρίσουν τα άλλα παιδιά .. και έτσι κάποτε, όταν έφτασα στην έκτη δημοτικού, τα παράτησα το σχολείο τελείως και δεν πήγα γυμνάσιο. Όμως, το 2006 με 2007 που ήμουν σε ολυμπιακή προετοιμασία, γνώρισα το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας, έχει και στον Πειραιά και νομίζω έχει και εδώ στο Περιστέρι. Με έβαλε η ομάδα μου εκεί και το αγάπησα και εκεί το τελείωσα το σχολείο!
«Ό,τι μπορούμε μόνοι μας, η κυβέρνηση δεν βοηθάει»
– Η κυβέρνηση τώρα δύσκολα.. δεν μας βοηθάει.. Εντάξει, ό,τι μπορούμε στη δικιά μας κατάσταση, μόνοι μας! Απλούστατα μας ανήκει ένας διορισμός στο δημόσιο, ο οποίος δεν έχει γίνει ακόμα! Είμαστε γύρω στους 23 αθλητές, είμαστε αδιόριστοι στο δημόσιο, και μας ανήκει και μια άδεια να ανοίξουμε ένα προπατζίδικο! Αυτό, όμως, δεν το έχουμε ανοίξει ακόμα, γιατί δεν προλαβαίνουμε. Είναι οι καιροί δύσκολοι και με την προπόνηση δεν προλαβαίνουμε. Μόνο αν παρατήσω τον αθλητισμό, θα μπορέσω να ανοίξω το προπατζίδικο. Και μου χρωστάνε και κάποια ολυμπιακά πριμ, που δίνουν στους αθλητές, όταν φέρνουν μετάλλια. Με αυτά μπορείς να ανταπεξέλθεις στη ζωή για αρκετό διάστημα, αν βέβαια τα πληρωθείς. Τώρα παίρνω ένα επίδομα για να μπορώ να ανταπεξέλθω μέχρι να πάρω τα λεφτά που μου χρωστάει το ελληνικό δημόσιο.
«Είναι ρατσισμός που μας πιάνουν τις μπάρες δεν μπορώ ούτε για καφέ να πάω»
– Ρατσισμός είναι εκεί που μας πιάνουν τις ράμπες και δεν μπορώ να παρκάρω, δεν έχουμε κράσπεδα να περπατήσουμε. Πάμε σε ένα μαγαζί θέλουμε να αγοράσουμε ένα μπλουζάκι και δεν μπορώ να μπω, γιατί έχει σκαλιά. Δεν είναι όλα τα μαγαζιά προσβάσιμα, ενώ στο εξωτερικό υπάρχουν μαγαζιά προσβάσιμα. Δηλαδή, εγώ για να ψωνίσω, πρέπει να πω σε Πολυκατάστημα, και, αν θέλω να πάω στο Περιστέρι, να πιω έναν καφέ, δεν υπάρχει καφετέρια προσβάσιμη. Φαρμακείο ή εστιατόριο; Ακόμα πιο δύσκολα. Πρέπει να έχουν ράμπες και οι τουαλέτες να είναι προσβάσιμες. Στο εξωτερικό τα πάντα είναι προσβάσιμα, ακόμα και τα μέσα μεταφοράς.
Τι είναι ευτυχία και τι δυστυχία για τον ίδιο
– Ευτυχία είναι τα πάντα. Αυτό που έφερα στη χώρα μου είναι ευτυχία, που ξημερώνει και πάω στο δικό μου γυμναστήριο και κάνω προπόνηση είναι ευτυχία. Για μένα όλα είναι ευτυχία… και που είμαι σε αυτή τη κατάσταση, είναι ευτυχία. Αν ήμουν φυσιολογικός άνθρωπος και με πάταγε μια νταλίκα, πού θα ήμουν τώρα; Ενώ τώρα είμαι ευτυχισμένος. Δυστυχία είναι να μην έχεις να φας, να μην έχεις δουλειά, να μην ασχολείσαι με τίποτα. Βλέπω καμιά φορά ανθρώπους να ψάχνουν στους κάδους, γιαγιάδες, παππούδες που πηγαίνουν στις λαϊκές και βουρκώνω.. τρελαίνομαι και λέω «γιατί να μας καταντήσουν έτσι;” Στο εξωτερικό, βλέπω, περνάνε καλύτερα από μας και μεις να φτάσουμε σε αυτό το σημείο, να βλέπεις τον παππού και τη γιαγιά να ανοίγει τον κάδο να φάει; Προχθές πέρασε μια γυναίκα απ το σπίτι μου, άνοιξε τον κάδο και στενοχωρήθηκα τόσο πολύ.
Το μήνυμα που στέλνει σε όλο τον κόσμο
– Να χαμογελούν πάντα, να είναι υπερήφανοι για αυτό που κάνουν, να το αγαπάνε και να μην κοιτούν ποτέ πίσω, πάντα μπροστά στη ζωή τους.
star.gr