Η Ελένη Τσαλιγοπούλου μοιράστηκε προσωπικές στιγμές της ζωής της, αποκαλύπτοντας τις δυσκολίες που αντιμετώπισε ως νεαρή μητέρα. Σε μια εξομολογητική συζήτηση με τις Rainbow Mermaids, μίλησε για τη μητρότητα στα 19 της, τη μετάβασή της από τη Νάουσα στη Θεσσαλονίκη και τις προκλήσεις που την άλλαξαν.
Η μητρότητα στα 19: «Ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει»
Η γνωστή τραγουδίστρια αναφέρθηκε στο πόσο απαιτητική ήταν η μητρότητα σε τόσο νεαρή ηλικία.
«Γέννησα στα 19 μου. Στην αρχή νομίζεις ότι είναι εύκολο, αλλά νομίζω ότι είναι το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου. Πήγαινα το παιδί στον γιατρό για το εμβόλιο και ο γιατρός με κοιτούσε κι έλεγε: “Η μαμά πού είναι;”. Ήταν λίγο μυστήριο όλο αυτό και βέβαια δεν ήμουν και η μόνη. Στη Νάουσα είχα και άλλη μία φίλη, η οποία είχε ήδη γεννήσει στα 16-17 της».
Παρόλο που στις μικρές κοινωνίες της εποχής αυτό φαινόταν πιο «φυσικό», η πρόκληση της ανατροφής ενός παιδιού παρέμενε μεγάλη.
«Η δυσκολία είναι το πώς μπορείς να είσαι σωστός γονιός. Έτσι κι αλλιώς, είναι δύσκολο το να είσαι γονιός. Εγώ μεγάλωσα με το παιδί μου. Όσο και να λέμε ότι ο γονιός μαθαίνει μέσα στα χρόνια… Εκείνο το διάστημα, θεωρητικά, εγώ έπρεπε ως γονιός να τα κάνω όλα σωστά. Ποιος; Πώς; Πέρασαν τα χρόνια για να μιλήσω με άλλους γονείς και να καταλάβω ότι δεν είναι εύκολο πράγμα».
«Έγινα καλύτερη μαμά στα 40»
Η ωριμότητα και η εμπειρία έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη σχέση της με το παιδί της.
«Όταν αλλάζει η εποχή, διαμορφώνεται μια άλλου είδους γυναίκα μέσα στα χρόνια… Εννοείται ότι έγινα καλύτερη μαμά στα 40 απ‘ ό,τι ήμουν στα 20 και όσο περνάνε τα χρόνια, γίνομαι και καλύτερη. Αισθάνομαι ότι κάνω διορθωτικές κινήσεις ακόμη για το παιδί μου και προς το παιδί μου».
Από τη Νάουσα στη Θεσσαλονίκη
Η απόφασή της να αφήσει τη Νάουσα και να μετακομίσει στη Θεσσαλονίκη ήταν γεμάτη δυσκολίες και κοινωνικές προκαταλήψεις.
«Η μετάβασή μου από τη Νάουσα στη Θεσσαλονίκη δεν ήταν καθόλου εύκολη. Ειδικά εκείνο το διάστημα υπήρχαν άνθρωποι που έλεγαν “μα, τώρα φεύγει, τι θα κάνει, έχει παιδί, χώρισε”».
Η οικογένειά της ήταν δίπλα της, αναγνωρίζοντας τις δυσκολίες που περνούσε.
«Σε αυτό μπορώ να πω ότι με βοήθησε η οικογένειά μου. Με είδαν ότι ζορίστηκα πάρα πολύ και ξαφνικά, σε ένα νέο παιδί, θάμπωσαν τα όνειρά του. Δεν ήξεραν πώς να μου συμπεριφερθούν οι γονείς μου. Εκείνο το διάστημα ακριβώς τα βρήκα εγώ με τον πατέρα μου. Δεν τον χώνευα καθόλου, με είχε παντρέψει. Εκεί ακριβώς νομίζω οι γονείς μου μου στάθηκαν. Θυμάμαι ότι ο πατέρας μου μου είχε δώσει και ένα τσιγάρο. Δεν είχα καπνίσει ποτέ μπροστά του, θα μου έκοβε τα πόδια, δεν έχει σημασία αν ήμουν ενήλικη».
