Η Βίκυ Βανίτα, η χαρισματική ηθοποιός με τα εκφραστικά μάτια και την έντονη ευαισθησία, ζούσε μια ζωή γεμάτη από μοναδικότητα και αγάπη για την τέχνη και τη δημοσιογραφία. Παρά τη δημόσια εικόνα της, κρατούσε βαθιά κρυμμένα τα προβλήματα υγείας της, ακόμη και από κοντινούς της ανθρώπους.
Η ζωή και η καριέρα της
Η καταγωγή της ήταν από το Ηράκλειο της Κρήτης, ενώ η καλλιτεχνική της διαδρομή ξεκίνησε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Το 1968 έκανε την πρώτη της εμφάνιση στον κινηματογράφο, στην ταινία «Θύελλα στο σπίτι των ανέμων», και κατόρθωσε να καθιερωθεί γρήγορα στον χώρο. Τα μάτια της, που ανέδιδαν γλυκύτητα και μελαγχολία, έμειναν αξέχαστα στο κοινό. Η καριέρα της εκτείνεται σε 16 ταινίες, με πιο χαρακτηριστικό ρόλο αυτόν της νεαρής Ενζενί στην ταινία «Ο Τρελοπενηντάρης» δίπλα στον Λάμπρο Κωνσταντάρα. Το 1984 ήταν η τελευταία της κινηματογραφική εμφάνιση, με την ταινία «Εδώ είναι Βαλκάνια».
Στην τηλεόραση και στο θέατρο
Πέρα από τον κινηματογράφο, η Βίκυ Βανίτα συμμετείχε και σε δημοφιλείς τηλεοπτικές σειρές, όπως το «Παρά Πέντε», το «Ρετιρέ», και το «Είσαι το ταίρι μου», όπου υποδύθηκε την τυφλή θεία Αιμιλία. Ο χαρακτήρας της αγαπήθηκε από το κοινό, και οι ρόλοι της στις σειρές αυτές άφησαν ανεξίτηλο το σημάδι τους στη μικρή οθόνη.
Η προσωπική της ζωή
Στην προσωπική της ζωή, η Βίκυ έζησε έναν έντονο έρωτα με τον χορευτή Βαγγέλη Σειληνό, όμως η σχέση αυτή είχε άδοξο τέλος. Η ζωή της ήταν γεμάτη έντονες εμπειρίες και σχέσεις, τόσο ερωτικές όσο και φιλικές. Παρά τη στήριξη από φίλους και την παρουσία της μητέρας της, η Βίκυ αποφάσισε να κρατήσει την ασθένειά της μακριά από τους άλλους.
Η σιωπηλή μάχη με την ασθένεια
Η Βίκυ Βανίτα έδινε τον δικό της αγώνα ενάντια στον καρκίνο, χωρίς να το μοιράζεται με κανέναν. Η επιλογή της να κρατήσει την ασθένειά της κρυφή ενίσχυσε την εικόνα της ως μιας μοναχικής αλλά δυνατής ψυχής. Στις 8 Μαρτίου του 2007, έφυγε από τη ζωή, αφήνοντας πίσω της έναν αέρα μελαγχολίας και έναν πλούσιο καλλιτεχνικό απολογισμό.
Η Βίκυ Βανίτα θα μείνει στη μνήμη μας για τη γλυκύτητα και την ευαισθησία της, αλλά και για την αποφασιστικότητά της να παλέψει τον δικό της πόνο μόνη, προσφέροντας παράλληλα το καλλιτεχνικό της έργο στο ελληνικό κοινό.