Η μητέρα ενός νεαρού παιδιού που έφυγε πρόωρα από τη ζωή, γράφει μια συγκινητική επιστολή γεμάτη αγάπη, θλίψη αλλά και ένα δυνατό μήνυμα ζωής και ευθύνης. Μέσα από τα λόγια της τιμά τη μνήμη του γιου της Μανώλη και ταυτόχρονα απευθύνεται σε όλους μας, υπενθυμίζοντας την ανεκτίμητη αξία της ζωής.
Μια μάνα θυμάται και μοιράζεται τον πόνο της
«Σήμερα κλείνει ένας χρόνος από τότε που έχασα τον γιο μου, που τώρα θα ήταν μαθητής της Α’ τάξης του Λυκείου. Έφυγε μακριά μας, γιατί τον θέρισε ένας καρκίνος-Λερναία Ύδρα που όσο κι αν αγωνίστηκε, για να τον αντιμετωπίσει, στάθηκε αδύνατο», γράφει στην επιστολή της η μητέρα του Μανώλη.
Η απώλεια ενός παιδιού, ειδικά σε τόσο νεαρή ηλικία, είναι – όπως περιγράφει – ένα σημείο καμπής στη ζωή κάθε μητέρας. «Ζεις από εκεί και πέρα δύο ζωές ταυτόχρονα: αυτήν που σιωπηλά στάζει συνέχεια σταγόνα-σταγόνα έναν ασταμάτητο θρήνο… και την άλλη που οφείλεις να πορευθείς, γιατί έχεις υποχρέωση να την υπηρετήσεις», εξομολογείται.
Η ζωή ως δώρο και ευθύνη
Για εκείνη, η ζωή παραμένει ένα θείο δώρο που πρέπει να τιμάται, όχι με παραίτηση αλλά με γενναιότητα. «Πρέπει να τη σεβαστούμε όχι με την κακομοιριά του θύματος αλλά με τη γενναιότητα του πολεμιστή που έχασε μια μάχη, αλλά όχι τον πόλεμο. Γιατί ο πόλεμος είναι υπόθεση δική σου και πρέπει να τον παλέψεις μέχρι το τέλος», σημειώνει συγκλονιστικά.
Ένα μήνυμα ευθύνης και σεβασμού
Η μητέρα ξεκαθαρίζει πως δεν αναζητά συμπάθεια, αλλά θέλει να στείλει ένα μήνυμα ευθύνης και σεβασμού απέναντι στο δώρο της ζωής και στους ανθρώπους γύρω μας. Αναρωτιέται με πόση επιπολαιότητα πολλοί σπαταλούν το πολύτιμο αυτό δώρο:
«Πόσοι άνθρωποι χωρίς συναίσθηση ευθύνης απαξιώνουν, σπαταλούν το πολύτιμο και μοναδικό δώρο αυτού του χρονικού διαστήματος που μας δόθηκε -που το λέμε ζωή- να το ζήσουμε και να το μοιραστούμε με τους γύρω μας…».
Έκκληση στους νέους για προσοχή στους δρόμους
Η επιστολή στρέφεται έπειτα σε ένα συγκινητικό κάλεσμα προς τους νέους, ιδιαίτερα εκείνους που χάνονται αναίτια στην άσφαλτο της Ρόδου.
«Απευθύνομαι ειδικά στους νέους ανθρώπους που χάνονται άδικα στην άσφαλτο, στερώντας από τον εαυτό τους τη δυνατότητα να συνεχίσουν να κολυμπούν στη θάλασσα των εμπειριών της ζωής. Και στερώντας από τους δικούς τους το κοινό περπάτημα στις λεωφόρους και τα μονοπάτια της», γράφει με βαθιά θλίψη.
Τονίζει πως πολλοί δεν αντιλαμβάνονται τον πόνο που αφήνουν πίσω: «Πόσο δεν συνειδητοποιούν την πίκρα και το πόνο που αφήνουν για πάντα πίσω τους σε αυτούς που είναι δεμένοι μαζί τους από μία κοινή Μοίρα: τη μάνα, τον πατέρα, τα αδέρφια…».
Μια κραυγή αγάπης για τη ζωή
Κλείνοντας την επιστολή της, η μητέρα του Μανώλη στέλνει ένα δυνατό κάλεσμα:
«Θέλω σήμερα, τιμώντας τη μνήμη του γιου μου, να φωνάξω δυνατά: Συντοπίτες μου αγαπημένοι, ας τιμήσουμε το δώρο της ΖΩΗΣ. Ας σεβαστούμε την ανεκτίμητη αξία της. Ας σταθούμε με ευθύνη απέναντί της».
Και συνεχίζει με λόγια που συγκινούν και αφυπνίζουν:
«Ας συνειδητοποιήσουμε το βάρος κάποιων επιλογών μας που μπορεί να αποβούν μοιραίες. Ας μάθουμε να συμπεριφερόμαστε υπεύθυνα. Ας μάθουμε, εντέλει, να αγαπάμε τη ζωή μας, αλλά… και αυτή των δικών μας ανθρώπων!»
Πηγή: cancergr.blogspot.com